The end of this summer

Nick Drake - Parasite

Lifting the mask from a local clown
Feeling down like him
Seeing the light in a station bar
And travelling far in sin
Sailing downstairs to the northern line
Watching the shine of the shoes
And hearing the trials of the people there
Who's to care if they lose.
And take a look you may see me on the ground
For I am the parasite of this town.

Dancing a jig in a church with chimes
A sign of the times today
And hearing no bell from a steeple tall
People all in dismay
Falling so far on a silver spoon
Making the moon for fun
And changing a rope for a size too small
People all get hung.
Take a look and see me coming through
For I am the parasite who travels two by two.

When lifting the mask from a local clown
And feeling down like him
And I'm seeing the light in a station bar
And travelling far in sin
And I'm sailing downstair to the northern line
Watching the shine of the shoes
And hearing the trials of the people there
Who's to care if they lose.
And take a look you may see me on the ground
For I am the parasite of this town.
And take a look you may see me in the dirt
For I am the parasite who hangs from your skirt.

Προξενιό Νο 2 (εναλλακτικός τίτλος: «Ε;»)

Ντριιιιιιιιιινννννννν...

- Εμπρός;

- Έλα φίλος, Τάκης speaking.

- Γεια σου φίλε. Τι μπορώ να κάνω για σένα;

- Γιατί μου μιλάς σα να είμαι ξένος;

- Γιατί είσαι. Έλα πλάκα κάνω (!). Όλα καλά;

- Καλά φίλος. Πήρα να δω τι κάνεις.

- Τίποτα ιδιαίτερο Τάκη. Προσπαθώ να αυτοκτονήσω βλέποντας τηλεόραση.

- Μα εσύ δε βλέπεις ποτέ τηλεόραση.

- Το ξέρω. Δεν ξέρω τι με έπιασε απόψε. Και να φανταστείς ότι ακόμη δεν την έχω ανοίξει καν.

- Δε χάνεις και πολλά φίλος. Εκλογές γίνονται και σε κάθε κανάλι έχει τις ανάλογες εκπομπές.

- Κάβλα. Ό,τι καλύτερο για να κόψει το νήμα της ζωής μου. Αρχίζω να πιστεύω πως η ανία σε συνδυασμό με την αποστροφή και την καταστροφή που προκαλούν οι πολιτικοί είναι το όπλο του μέλλοντος. Μπροστά σε αυτά, η ατομική βόμβα είναι ατομική πίτσα.

- Έχεις δίκιο φίλος. Αλήθεια, εσύ τι θα ψηφίσεις;

- Οτιδήποτε χρειάζεται τις ωριμότερες αποφάσεις και τις λιγότερες κινήσεις.

- Δηλαδή;

- Τίποτα.

- Πρώτη φορά δεν είναι που απέχεις;

- Ναι.

- Και πιστεύεις ότι η αποχή είναι μια ώριμη πολιτική επιλογή;

- Πιστεύω ότι τα πάντα είναι ωριμότερα από το να πάει κάποιος και να δείξει την εμπιστοσύνη του σε ένα μάτσο σόλοικους σκατιάρηδες με ιδιοτελείς φιλοδοξίες. Πάρε για παράδειγμα την Ντόρα Μπακογιάννη. Σου εμπνέει εμπιστοσύνη αυτή η «γυναίκα»; Δεν θέλεις να της λιώσεις τη γλώσσα στο ρεντέ; Ή τον Γιακουμάτο: αν τύχαινε να καθήσει δίπλα μου στο ΚΤΕΛ, θα ζητούσα από τον εισπράκτορα να αλλάξω θέση. Αμ οι άλλοι; Πιστεύεις ότι ο «Γιωργάκης» είναι σε θέση να ντυθεί μόνος του; Η Παπαρήγα είναι φορέας σύγχρονων ιδεών; Ο Αλαβάνος δεν είναι ο Κότσιρας της πολιτικής;

- Ναι αλλά μέχρι τώρα ψήφιζες. Και υποστήριζες ότι ήταν καλύτερο από την αποχή.

- Και λοιπόν; Δεν επιτρέπεται να αλλάξω γνώμη; Εξ άλλου, είναι καλύτερο να αλλάξεις γνώμη για το αν θα ψηφίσεις ή όχι, παρά για το ποιον θα ψηφίσεις. Τέλος.

- Καλά, εσύ ξέρεις. Άλλο τι κάνεις;

- Τα γνωστά. Ασχολούμαι με πολλά. Είμαι πολυ-άσχολος. Είμαι πολύ-asshole.

- Από γκόμενες πώς πας;

- Πώς να πάω; Ξέρεις εσύ καμιά που να άντεχε έναν τύπο σαν κι εμένα;

- Ξέρω μια!

- Κι εγώ, αλλά έζησε τον 17ο αιώνα και ήταν τυφλή.

- Ποια εννοείς;

- Καμιά συγκεκριμένη. Σίγουρα θα υπήρχε πάντως κάποια με αυτά τα χαρακτηριστικά.

- Άσ'τα αυτά. Σου έχω έτοιμο προξενιό!

- Κι εγώ υποτίθεται πως πρέπει να χαρώ τώρα;

- Ωχ μωρέ μαλάκα, μια ζωή το δύσκολο κάνεις!

- Όχι φίλε. Εσύ το ψάχνεις. Εγώ δε σου ζήτησα ποτέ να με προξενέψεις. Καθόμουν ήσυχος σχεδιάζοντας τον ανώδυνο θάνατό μου ώσπου μου τηλεφώνησες γεμάτος προτάσεις.

- Έλα, είναι καλή σε λέω!

- Γιατί, την δοκίμασες; Θέλω να ξέρεις ότι δεν παίρνω γυναίκα από δεύτερο χέρι.

- Λοιπόν, είναι 25 χρονών και συνάδελφος!

- Συνάδελφος ποιανού; Δική μου ή δική σου; Εσύ είσαι ταξιτζής.

- Δική σου ρε ηλίθιε. Απ' αυτές τις ευαίσθητες, τις θεωρητικές μωρέ, με λογοτεχνίες και ποιητικές βραδιές, «ψαγμένη» σε λέω!

- Αν όλα αυτά είναι θετικά, τότε τα αρχίδια μου είναι φτιαγμένα από φαγεντιανή.

- Ε;

- Τίποτα. Συνέχισε, καλά τα πας, με πείθεις.

- Λοιπόν, ψάχνεται πολύ αλλά είναι «δύσκολη». Θέλει κάποιον μορφωμένο και ευαίσθητο.

- Γιατί δεν την προξενεύεις σε κανένα πτώμα; Σου φαίνομαι να πληρώ τις προϋποθέσεις της; Και στη τελική, πολλές «δηλώσεις» πέφτουν τελευταία: «τον άνδρα τον θέλω έτσι, το σπίτι μου να είναι έτσι, θέλω 3 παιδιά»... πολλές δηλώσεις ρε φίλε... εγώ το μόνο που ξέρω να κάνω καλά είναι να κλάνω όταν δεν πρέπει και να κυκλοφορώ γυμνός στο σπίτι... και δεν θέλω να πληρώσω άλλες προϋποθέσεις...γενικότερα, σε όλους τους τομείς της ζωής μου.

- Κατάλαβα. Πάλι σ' έπιασε η μαλακία...

- Ευχαριστώ. Η οξυδέρκεια σε συνδυασμό με την ευπροσηγορία σε χαρακτηρίζουν.

- Ε;

- Τίποτα, τίποτα. Συνέχισε και πάλι.

- Τι να συνεχίσω μωρέ! Να κανονίσω να βγούμε να τη γνωρίσεις; Είναι καλή εμφανισιακά, το σώμα της είναι τέλειο!

- Και λοιπόν; Πρόκειται να το χρησιμοποιήσω ως εκμαγείο;

- Ε;

- Εννοώ πως δεν είμαι και πολύ κοινωνικός τελευταία και γενικότερα έχω πρόβλημα να βρίσκομαι δίπλα σε ανθρώπους που δεν ξέρω. Αισθάνομαι ότι πρέπει να μιλώ και να κινούμαι με συγκεκριμένο τρόπο και αυτό μου τη δίνει. Επίσης, βαριέμαι. Εύκολα, αβασάνιστα, γρήγορα και όχι πρόχειρα. Βαριέμαι. Βαριέμαι αυτήν, εσένα, εμένα, τους ανθρώπους, τον ήλιο, το οξυγόνο, το άζωτο... βαριέμαι όλους και όλα. Δεν θέλω να στρώσω τον κώλο μου σε μια καρέκλα σ' ένα μπαρ και να παίξω τον ρόλο του υποψήφιου εραστή. Προτιμώ να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και να κοιτώ το ταβάνι. Μέχρι να το βαρεθώ κι αυτό δηλαδή...

- Τι να σου πω ρε φίλε! Κάθε φορά ο ίδιος μαλάκας είσαι!

- Θα μπορούσα κάλλιστα να πω το ίδιο και για σένα... Ευχαριστώ πάντως που για άλλη μια φορά προσπάθησες να μου φτιάξεις τη ζωή αλλά δε βλέπω να γίνεται τίποτα. Ελπίζω να μη μείνει στο ράφι η υποψήφιά σου!

- Αει στο διάολο μωρέ, κάθομαι και ασχολούμαι μαζί σου! Εγώ φταίω ρε πούστη!

- Χαίρομαι ιδιαίτερα γι' αυτή την κρίση αυτογνωσίας που σε έπιασε!

- Λοιπόν, πέρα από την μαλακία, αν αλλάξεις γνώμη, στείλε μήνυμα να κανονίσω, εντάξει;

- «Έως κόρακες λευκοί γένωσιν»

- Ε;

- Τίποτα, κάνε δουλειά σου...

- Κλείνω. Τα λέμε. Κοίτα να γίνεις άνθρωπος!

- Η επιθυμία σας διαταγή για μένα...

- Αντε γεια ρε...

- Άντε γεια...

Μπιιιιιιιιιιιιιπ...

Ποίηση...

Έχετε δει αυτό το φιλμ; Αν όχι, ψάξτε να το βρείτε. Πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά.

Χθες είδα το συγκεκριμένο φιλμ για 4η φορά. Γενικότερα, βλέπω τα φιλμ που μου αρέσουν πολλές φορές, τόσο που συχνά καταντώ να θυμάμαι πολλούς διαλόγους και ατάκες. Το κάνω επειδή κάθε φορά παρατηρώ νέες λεπτομέρειες.

Το θέμα φυσικά δεν είναι αυτό. Δεν συνέβη τίποτε το ιδιαίτερο το οποίο με οδήγησε στο να προτείνω, έτσι ξεκάρφωτα, ένα φιλμ. Είναι η ανία που με ωθεί στο να γράφω ό,τι μου' ρχεται στο μυαλό. Ας πούμε, τώρα βρίσκομαι σε ένα Νετ Καφέ. Περπατούσα αμέριμνος, απολαμβάνοντας την καλοκαιρινή ανεργία (το' χει το επάγγελμα, βλέπετε) πίνοντας τον καφέ μου σε φελιζολένιο ποτήρι (κάτι που με κάνει ιδαίτερα σέξι, ειδικότερα όταν η επίσημη θρησκεία του κόσμου είναι ο δαλτωνισμός) και ξαφνικά αποφάσισα να γράψω στο μπλογκ μου. Η εγκεφαλική διεργασία που προηγήθηκε του παρόντος ποστ είναι η εξής:

«...μμμ...χμμμ...έλα μωρέ, δε γαμείς....»

Η ίδια εγκεφαλική διαδικασία ελάμβανε χώρο και πριν από άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια τα οποία πραγματοποίησα.

Ας μιλήσουμε όμως για τη νύχτα. Ως γνωστόν, η χειρότερη στιγμή της ημέρας για έναν μανιοκαταθλιπτικό είναι το μεσημέρι. Τότε είναι που η διάθεση είναι τόσο αφόρητα πεσμένη ώστε συχνά οδηγεί σε απρόσμενες αντιδράσεις. Το βράδυ, η νύχτα, είναι η κάθαρση του μανιοκαταθλιπτικού: Εκδικείται τη μεσημεριανή μιζέρια. Επέλεξα να βγαίνω από το σπίτι τα μεσημέρια και να μένω μέσα τα βράδια. Από τότε, η διάθεσή μου καλυτέρεψε. Όχι όμως και η κοινωνική μου ζωή. Η τελευταία συναναστροφή που είχα με άνθρωπο σώζεται ως μαρτυρία σε σφηνοειδή γραφή, κάπου στην Μεσοποταμία.

Τι έλεγα; Α, η νύχτα... Αν δεν υπολογίσει κάποιος την αϋπνία, η νύχτα είναι ο παράδεισός μου. Τότε βγαίνει ο Mr Hyde του εαυτού μου, ένας αναπάντεχα καλοκάγαθος χαρακτήρας, σε αντίθεση με το μαλακισμένο αρχίδι που είμαι κατά τη διάρκεια της ημέρας (ανώνυμοι, την πατήσατε, τώρα που βρίζω ο ίδιος τον εαυτό μου εσείς τι θα κάνετε; μάλλον θα αφοσιωθείτε στη συλλογή αγκυλωτών σταυρών...). Τη νύχτα λοιπόν γίνομαι ευαίσθητος και ανθρώπινος. Όλοι όσοι δε με γνώρισαν νύχτα, χάνουν. Χάνουν σας λέω!!! Επίσης, «χάνουν» και όλοι όσοι με γνώρισαν - νύκτα ή μέρα δεν έχει σημασία.

Η νύκτα, λοιπόν, είναι η καθαρσή μου, είναι το tour de force της ευαισθησίας μου... είναι η ώρα που λέξεις «μουνί», «βυζιά», «κώλος» αντικαθίστανται με τις λέξεις «αιδοίο», «μαστοί» και «Μητσοτάκης». Μάλιστα, η πιο ευαίσθητη στιγμή μου είναι όταν γράφω σονέτα κατά τη διάρκεια του χεσίματος στη 1 τα ξημερώματα: εκεί είναι να με λατρέψεις, ξεχειλίζω από ερωτισμό! Έχω και μια ποιητική συλλογή στα σκαριά, θα κυκλοφορήσει σε πολλά αντίτυπα και θα με κάνει φυσικά διάσημο στους λογοτεχνικούς κύκλους της πόλης. Μετά θα ακολουθήσουν προσκλήσεις σε δωρεάν γεύματα (το μόνο προτέρημα της φήμης, εδώ που τα λέμε), συνεργασίες με μεγάλους εκδοτικούς οίκους, τρελά πάρτι, οινοποσίες, παρτούζες και όλα τα συμπαρομαρτούντα μιας ονειρεμένης ζωής μέσα στον ωκεανό της διασημότητας. Πιστεύω πως το κίνητρο του κάθε σύγχρονου λογοτέχνη δεν είναι η «προσωπική έκφραση και η κατάθεση ψυχής» αλλά όλα αυτά τα προαναφερθέντα, όλες αυτές οι ηδονές που μετά γίνονται ιστορίες που διηγούμαστε στους φίλους μας με σκανδαλιστικές λεπτομέρειες και ουσιαστικά στρώνουν τον δρόμο προς την απόλυτη αναγνωρισιμότητα και την γραφικότητα, εν τέλει, αφού κάθε φημισμένος και αναγνωρίσιμος καταλήγει να νομίζει ότι οι υπόλοιποι γύρω του σχηματίζουν μια τεράστια κωλοτρυπίδα την οποία αυτός γαμάει και αυτή του λέει και «ευχαριστώ». Ή μήπως κάνω λάθος; Λάθος ή όχι, ούτε που με νοιάζει.

Όσοι συνεχίζετε ακόμη να διαβάζετε αυτό το κείμενο, είστε πολύ δυνατοί άνθρωποι. Σας αγαπώ, η πρόσκλησή σας στην σκηνοθετημένη κηδεία μου θα είναι δωρεάν και θα λάβετε complementary μπουρεκάκι στην δεξίωση που θα ακολουθήσει στο καφέ-μπαρ «το Φορμαρισμένο Λυχνάρι».

Α, και κάτι τελευταίο: μην αγοράσετε ποτέ σώβρακο από τον τρίτο πάγκο (στη πλευρά του γηπέδου) της λαϊκής αγοράς της Τούμπας: αγόρασα τρία και τρύπησαν όλα μετά από δυο πλύσεις.

Ahoy για τον δρόμο και πάλι και το βράδυ: «ποίηση και τουαλέτα»: δυο ασυμβίβαστες έννοιες στην ίδια πλευρά.

(Δεκαπέντε άνδρες γύρω απ' την κασέλα του νεκρού - γιο χο χο! και μια μπουκάλα ρούμι)

Αhoy λέμε ρεεε!!!

Χθες γνώρισα μια πουτάνα

Χθες γνώρισα μια πουτάνα. Ήταν πουτάνα στο επάγγελμα και όχι στην ψυχή.

Την ρώτησα "Τι είναι καλύτερο, να είσαι πουτάνα στο επάγγελμα και σωστή στην ψυχή, ή το αντίστροφο;"
Μου απάντησε ότι θα μου έκανε έρωτα δωρεάν, επειδή της άρεσε η ερώτηση.

Κάτι παρόμοιο συνέβη όταν κάποτε γνώρισα μια κοπέλα και η πρώτη ερώτησή μου προς αυτήν ήταν "Πιστεύεις ότι η πορνογραφία είναι μορφή τέχνης;". Το ίδιο βράδυ κάναμε έρωτα. Ή μήπως δεν οφειλόταν σ' αυτό; Πάντως, αν ήταν μορφή τέχνης, τότε εκείνο το βράδυ θα περιγραφόταν καλύτερα με έναν πίνακα του Kandinsky.

Είδατε τι ψαγμένος που είμαι; Ξέρω και τον Kandinsky, βρωμοκουλτουριαραίοι.

Κάθε φορά που χτυπά το τηλέφωνο η διάθεσή μου να το σηκώσω ολοένα και μειώνεται. Χθες βράδυ, κάποιος επέμενε. Το άφηνα να χτυπά για ώρα, μέχρι που μου χάλασε τη διάθεση, εκνευρίστηκα και έδωσα μια γροθιά στο τραπέζι του ΙΚΕΑ. Το τραπέζι έσπασε αλλά τα ΙΚΕΑ συνεχίζουν να υπάρχουν. Δεν θα ξανα-αγοράσω τίποτε από εκεί, εκτός ίσως από εμφιαλωμένο νερό.

Τι λέγαμε; Τίποτα φυσικά, ανούσιες διασκορπισμένες σκέψεις.

Τελευταία τρώω πολύ κρεμμύδι και το στομάχι μου υποφέρει. Ένα από τα δυο πρέπει να φύγει.

Ανακάλυψα ότι έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου. Τα περισσότερα αφορούν σε ουσιαστικά της Αρχαίας Ελληνικής.

Έρχονται εκλογές. Ένα κομμάτι παριζάκι στην κάλπη με τα ψηφοδέλτια είναι μια gourmet επιλογή.

Πάω να ψηφίσω. Τα λέμε μετά. Αει στο καλό.

Blogs of note (unz unz)

PRETENTIOUS



Διαβάζω μπλογκς τον τελευταίο καιρό. Πολλά. Είδα την εξέλιξη αλλά και την στασιμότητα μερικών. Κάποια κολλήματα δεν σταματούν. Άλλα πρήζονται και μετατρέπονται σε οιδήματα. Μερικά ξεπερνιούνται. Γουστάρω! Τελικά, ένας HTML κώδικας αποδείχτηκε δυνατότερος από την προσωπικότητα. Όλα γίνονται εκεί μέσα!!! Εκεί μιλάς, εκεί κλαίς, εκεί γαμάς, εκεί μαλώνεις, εκεί φιλιώνεις...

Θυμάμαι την τελευταία φορά που έχυνες μελετώντας το character coding...

Θυμάμαι τότε που γαμούσες μέσω shoutcast...

Ανακαλώ τις εξομολογήσεις και τις παραδοχές σου μέσω meta-blogging

Σε βλέπω να νουθετείς μέσω posts...

Σε αισθάνομαι να υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου μέσω moderation...

Σε νιώθω να κάνεις γόνιμο και επί-ίσοις-όροις διάλογο μέσω administration...

...Γουστάρω!!!

θα μου στείλεις φωτογραφία με τη φατσούλα σου; έτσι, για να προσαρμόσω κι εγώ τα λεγόμενα και τον χαρακτήρα μου... αν είσαι κοπέλα και μου αρέσεις θα γίνω γλυκός, ευαίσθητος, προβληματισμένος, τα κείμενά μου θα είναι απόμακρα και ποιητικά, θα είμαι ένα παιδί που ζητά προστασία σε μια αγκαλιά... αν είσαι άνδρας και οι απόψεις μας συμπίπτουν θα γίνω εξωστρεφής, μάγκας και θα βγούμε για τάβλι και τσίπουρα... αν διαφωνούμε, θα ανταλλάξουμε απειλητικά posts... αν με αφήσεις αδιάφορο, θα περνώ που και που να αφήνω σχόλια όπως "καλό κείμενο, μπράβο"...

We all live in an HTML submarine

WE?

ALL?

Not really...

Στάχτη και Burberry's

Να στηρίξω κι εγώ με τη σειρά μου τη μεγάλη συγκέντρωση απόψε στις 7 το απόγευμα έξω από την Βουλή, για την αναδάσωση-διάσωση του εμπρησθέντος δρυμού της Πάρνηθας. Έχοντας την εμπειρία μιας Κασσάνδρας, ενός Σέιχ Σου και μιας Θάσου, εύχομαι σε όσους δεν έχουν ζήσει από κοντά κάτι τέτοιο, να μην τύχει να το ζήσουν ποτέ.

Οι οικοπεδοφάγοι και οι ανταλλαγείς-απαλλαγείς ευθυνών πέτυχαν τον στόχο τους για άλλη μια φορά αλλά ο αγώνας όλων ημών δεν έχει τελειώσει και δεν σταματά εδώ.

Ελπίζω πως κάθε ευαισθητοποιημένος πολίτης θα αναγνωρίσει πλέον την αλητεία των ιθυνόντων της κυβέρνησης και της κάθε κυβέρνησης που με υπέρμετρη ανοχή και ανύπαρκτη ενοχή όχι μόνον υποκύπτει στα οικονομικά συμφέροντα του κάθε ιδιώτη, αλλά και τα προωθεί. Να ξέρετε ότι οι αλήτες που μας κυβερνούν έχουν πολλούς ακόμη «ευγενείς στόχους» να εκπληρώσουν.

Συνεπώς, πρέπει όχι μόνο να ευαισθητοποιηθούμε αλλά και να τους μαυρίσουμε στις επόμενες καλπομαχίες.

Μπουρδέλα

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία;

Ψωμί, σαρδέλα και τσάμπα στα μπουρδέλα!