Επανεκκίνηση

Εσείς τι θα κάνατε για να σηματοδοτήσετε ένα νέο ξεκίνημα; Εννοώ, να το σηματοδοτήσετε για εσάς, για τους εαυτούς σας, για να χαράξετε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος (το τελευταίο ίσως να είναι απλό παρόν) για να κατανοήσετε την αλλαγή και να προχωρήσετε;

Έστω ότι, η αναδιοργάνωση, η ανασυγκρότηση και η ανασχεδίαση (πάιζει πολύ «ανά») της ζωής αποτελούν μεγίστη προτεραιότητα, αυτή τη στιγμή. Και εξηγώ.

Ένας άνθρωπος ζει ως τώρα σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Ο ένας είναι του «φαίνεσθαι» και ο άλλος του «είναι». Ενίοτε και προστίθεται ένας τρίτος, αυτός του «κοινωνικώς ίστασθαι». Ωστόσο, η συμβολή του τελευταίου στην προσωπικότητα του εν λόγω ανθρώπου είναι ασήμαντη, γι' αυτό και τον προσπερνούμε.

Η ύπαρξη των δύο προαναφερθέντων κόσμων δεν είναι αρμονική. Συγκρουσιακή, θα έλεγα ότι είναι. Από τη μία, υπάρχουν ηθικά και κοινωνικά συμβόλαια, από την άλλη ένας εσωτερικός κόσμος κατά το πλείστον κατακερματισμένος αλλά, παράλληλα, συνειδητά δομημένος και απροσδόκητα λειτουργικός (χρησιμοποιώ ξύλινη γλώσσα; Πρόβλημά σας. Δεν μπορώ να εκφραστώ αλλιώς, εξ άλλου). Οι δύο αυτές στρατιές συγκρούονται στην στέρφα και ξηροτάτη έρημο του «αισθάνεσθαι». Έχει πολύ καιρό να βρέξει εκεί. 30 χρόνια. Δυο φορές μόνο μαζεύτηκαν κάτι σύννεφα αλλά οι σταγόνες έπεσαν αλλού.

«Είναι, φαίνεσθαι, αισθάνεσθαι». Το πρώτο υπάρχει αλλά δεν το βλέπεις, το δεύτερο δεν υπάρχει αλλά το βλέπεις, το τρίτο έχει πeθάνει κι εσύ νομίζεις ότι μπορείς να το αναστήσεις.

Με λίγα λόγια, η επανεκκίνηση έχει να κάνει με αναστροφή της θέσης του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Τώρα, το «αισθάνεσθαι» δεν ξέρω τι ρόλο θα μπορούσε να διαδραματίσει στην επανεκκίνηση. Πιθανότατα, κανένα, επειδή δεν είναι ώριμο να τρέφει κάποιος τη μεταφυσική ελπίδα της ανάστασης ενός πτώματος. Και μιλάμε για απολιθωμένο σκελετό του οποίου η χρονολόγηση ανάγεται στην Πέρμια εποχή, τότε που εμφανίστηκαν τα θηλαστικόμορφα ερπετά. Όπως αυτό της εικόνας. Ο Διμετρόδων. Έχοντας ένα «ιστίο» από δέρμα και οστά στη ράχη, κατάφερνε έτσι να προσαρμόζει τη θερμοκρασία του σώματός του ανάλογα με αυτήν του περιβάλλοντος. Πολύ παλιό ζώο. Εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν. Πριν από τους δεινοσαύρους.

Ο σκελετός του «αισθάνεσθαι» είναι ίδιος με αυτόν του διμετρόδοντα. Το κεντρικό Νευρικό Σύστημα είχε κάποτε ιστίο για να συλλέγει συναισθήματα και να διαμορφώνει τα δικά του. Μετά, ήρθε το «φαίνεσθαι» των άλλων, των ανάξιων και ερήμωσε τη χώρα των αγνών συναισθημάτων. Ο διμετρόδων εξαφανίστηκε και έμεινε ο - αστείος για πολλούς - σκελετός του να θυμίζει εκείνη την εποχή.

Ο άνθρωπός μας θα κάνει επανεκκίνηση, προσπαθώντας να κλωνοποιήσει τον διμετρόδοντα μέσα του. Θα προσπαθήσει να κάνει το ιστίο να φυτρώσει ξανά στην ψυχή του. Πολλοί θα τον περιπαίξουν, άλλοι θα τον φοβηθούν, μερικοί θα τον αποστραφούν αλλά, ο διμετρόδων μέσα του θα αναβιώσει. Ή μήπως όχι;

Νοσταλγία...

Μου λείπει ο ανώνυμός μου...
Ειδικότερα η μάνα του...
Πάρα πολύ...

Συμπέρασμα

Τελικά, ο καλύτερος ήρωας ήταν ο Δακρυτζίκος (ή, Χρηστίδης). Αντιδραστικός (όχι με την συντηρητική έννοια), με κοφτερό χιούμορ («γέρο, δεν πας πιο πέρα; άντε γιατί τα βρακιά σου στάζουν και μας γιόμισες υγρασία»), αντικομφορμιστής, δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του, βαθύτατα συναισθηματικός και πιστός σε υψηλές αξίες όπως η φιλία («την αγάπαγα (την Αγράμπελη) ρε»), έστω και απρόθυμα.
Ο Μέλιος Καδράς, ήταν μεν συμπαθής αλλά έκρυβε μια ηττοπάθεια και μια μειλίχια προσωπικότητα, σαν αυτήν του Χριστού (ποιού;) με αποτέλεσμα να καταντά φλώρος. Ωστόσο, του άξιζε να είναι πρωταγωνιστής. Επειδή, άτομα σαν τον Δακρυτζίκο δεν μπορούν ποτέ να είναι πρωταγωνιστές αλλά, παρ' όλα αυτά, διατηρούν έναν καταλυτικό ρόλο.

θα ήθελα να είμαι σαν τον Δακρυτζίκο.

Χαϊρολά!!! (όπως θα' λεγε κι ο Μπίθρος)

Ησυχία

Γιορτές. Φώτα. Κίνηση. Άνθρωποι. «Άνθρωποι». Αβρότητες. Φιλοφρονήσεις. Φίλοι. «Φίλοι». Γνωστοί. Όλα μαζί. Και, τίποτα. Το σπίτι, ίδιο. Η σόμπα, εκεί. Τα βιβλία, στη θέση τους. Τηλεόραση, δεν υπάρχει. Οι κουβέρτες, η μια πάνω στην άλλη. Σκόρπια τηλεφωνήματα. Κυρίως για θελήματα.

Αυτόν τον καιρό, ήλθαν σε επαφή με μένα άνθρωποι οι οποίοι δεν ήθελα να κάνουν κάτι τέτοιο. Άνθρωποι που στα δύσκολα δεν ήταν ποτέ κοντά μου. Άνθρωποι που είπαν άσχημα πράγματα για την οικογένειά μου και για μένα. Άνθρωποι που έλαβαν πολλά από μένα αλλά υπήρξαν αχάριστοι εξ αρχής και δια παντός. Άνθρωποι που δεν πίστεψαν ότι θα είχαν ποτέ την ανάγκη μου αλλά διαψεύστηκαν. Και τώρα, ζήτησαν την βοήθειά μου και αρνήθηκα.

Δεν είμαι πια μεγαλόψυχος. Καθόλου. Την ησυχία μου θέλω μόνο. Δεν θέλω να με καλούν τάχατες σε γεύμα άνθρωποι που εδώ και χρόνια δεν ενδιαφέρθηκαν για το αν υπάρχω. Και, ξαφνικά, γλυκά λόγια και λέξεις όπως «αγάπη» «εκτίμηση» και «σε σκεφτόμουν» βγαίνουν από το στόμα τους. Επειδή ήθελαν να μου ζητήσουν κάτι. Επειδή κατάλαβαν ότι μόνο εγώ μπορούσα να τους βοηθήσω.

Δεν θέλω να μου τηλεφωνούν ξαφνικά και να μου πετούν τέτοια λόγια: «έλα βρε, πού χάθηκες, για σένα λέγαμε, να τα πούμε από κοντά, θέλω να μιλήσουμε για κάτι σημαντικό».

Οι άνθρωποι αυτοί γελάστηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να το περιμένουν καθόλου, άλλαξα. Έμαθα να λέω όχι. Έμαθα να μην συγκινούμαι. Έμαθα να ξεχωρίζω το στάρι από την ήρα. Και το πιο ωραίο είναι ότι δεν περίμεναν ποτέ από μένα να αλλάξω και να αντιδράσω έτσι. Είναι απολαυστική η αίσθηση αυτή. Και τη δικαιούμαι. Μέχρι τώρα δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να αρνηθώ οτιδήποτε σε οποιονδήποτε ζητούσε τη βοήθειά μου. Τώρα το έκανα. Όχι επίτηδες. Επειδή έτσι ένιωθα καλύτερα.

Οι άνθρωποι αυτοί τα έχουν χάσει. Κι αυτό φαίνεται. Δεν περίμεναν τίποτα απ' όσα είπα. Κι απ' όσα δεν έκανα.

Είναι υπέροχο να μην είναι προβλέψιμη η συμπεριφορά μου και αναμενόμενη η συνδρομή και βοήθειά μου. Μόνο γι' αυτούς. Αφιερωμένη, εξαιρετικά.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι πλέον «άνθρωποι».

Πολύ ασχολήθηκα, τελικά.

Λέω να πιω για να γιορτάσω την αλλαγή αυτή.

Και να κοιμηθώ, χωρίς εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι.

Εκείνο το γαμημένο σφίξιμο.

Φεύγει...

............................

Ο Άρχων του Τρόμου

- Έλα ρε μεγάλε! Τι κάνεις; Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε;

- Όπα!!! Καλώς τον! Χρόνια και ζαμάνια! Που χάθηκες εσύ; Νόμιζα ότι η φιλία μας θα κρατούσε για πάντα!

- Δεν κόβεις τις μαλακίες ρε ψηλε! Αλλά τι λέω, μια ζωή τα ίδια έλεγες και έκανες, τώρα θα αλλάξεις... Λέγε ρε άτομο, τι κάνεις, πού βρίσκεσαι;

- Τα ίδια ρε φίλε, όπως τα ήξερες. Προσπαθώ να επιβιώσω σε έναν κόσμο γεμάτο συντηρητικούς, κομπλεξικούς, ακροδεξιούς, επιδειξιομανείς, δοκησίσοφους, σολιπσιστές, ψολοκόμπους, μεγαλοπιασμένους, κοσμοθεωρητές, αήθεις, αδαείς... τα γνωστά.

- Ναι, αυτά όλα δε με ενδιαφέρουν! Εννοώ, σε ποιό μέρος της γής βρίσκεσαι και με τι ασχολείσαι.

- Στη Θεσσαλονίκη και πουλάω γνώσεις και κριτική σκέψη προς 15 και 20 ευρώ την ώρα.

- Αχά. Ιδιαίτερα, έ; Καλά είναι. Έχουν πολλά λεφτά.

- Όλοι έτσι λένε. Ειδικότερα όσοι δεν κάνουν ιδιαίτερα.

- Σιγά μωρέ, όλο παραπονιέσαι, μαλάκα! Τι σου λείπει ρε φίλε; Μόνος σου μένεις, δουλεύεις, έχεις τη μουσική και τα βιβλία σου, γαμάς τα γκομενάκια σου και δε δίνεις λογαριασμό σε κανένα!

- Ακριβώς όπως τα λες είναι μεγάλε! Ειδικά όσον αφορά στα γκομενάκια, έπεσες διάνα! Έχω πήξει στη vulva και στο cunnus. Είμαι τόσο ευτυχισμένος και πλήρης που μού' ρχεται να αυτοκτονήσω από χαρά! Γενικότερα θέλω να αυτοκτονήσω, αλλά κάθε φορά για άλλο λόγο. Έτσι, μπερδεύομαι και δεν διαπράττω ποτέ το μοναδικό έγκλημα το οποίο δεν συγχωρείται από την θρησκεία. Την οποία συνεχίζω να αποστρέφομαι. Και την κοινωνία επίσης. Και τον ψιλικατζή της γειτονιάς. Κι εσένα, όταν μου σπας τ'αρχίδια!

- Τέλος πάντων, επειδή δεν βγάζω άκρη, πήρα για να σου πω κάτι άλλο. Τέλος του μήνα παντρεύομαι!

- Έλα ρε! Δεν το πιστεύω! Πάλι έβαλες κάποιο ηλίθιο στοίχημα και το έχασες μεγαλειωδώς; Και ποια είναι η σεπτή άνασσα;

- Έλα, την ξέρεις, σου έχω πει γι' αυτήν. Έχουμε ξεκινήσει ετοιμασίες. Σε πήρα για να μου δώσεις τη διεύθυνσή σου για να σου στείλω προσκλητήριο.

- Μάλιστα.

- Εσύ, πότε θα παντρευτείς;

- Γιατί ρε πούστη όλοι όσοι παντρεύονται κάνουν αυτή την ερώτηση; Μήπως επειδή ψάχνουν συνενόχους στη μαλακία τους; Σαν τη παρηγοριά του ηρωινομανή που χαίρεται όταν έχει γύρω του πρεζόνια σε χειρότερη κατάσταση από αυτόν! Πότε θα παντρευτώ; Όταν βγάλουν δόντια οι κότες! Όταν παγώσει η κόλαση! «Έως κόρακες λευκοί γένωσιν», που λέγανε και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι από τους οποίους κληρονόμησαν οι νεοέλληνες μόνο την παιδεραστία!

- Ναι ρε μαλάκα! Το άκουσες κι εσύ ε; 20 χρονών και είχε βιάσει 20 αγοράκια και αποπειράθηκε να βιάσει άλλα τόσα!

- Ναι ρε φίλε, τρέλα. Αλλά αμέσως βγήκαν οι τρομολάγνοι να βγάλουν χρήμα τρελό από τηλεθεάσεις και μαλακίες. Οι Άρχοντες του Τρόμου! Θυμάσαι ρε; Αυτό ήταν το παρατσούκλι που σου βγάλαμε όταν σπουδάζαμε!

- «Ποιος, πού και πότε πρέπει;»

- «Ο κύριος από 'κει μας βλέπει!»

- «Τρέχα! Στην άκρη του δρόμου...»

- «Παραμονεύει ο Άρχων του Τρόμου!»

- ...Ρε γαμώτο, ωραίες εποχές!

- Ώχ... τον έπιασε το νοσταλγικό του τώρα... Λοιπόν ψηλέ, μια που παντρεύεσαι και, ως γνωστόν, οι γάμοι είναι τρελά νυφοπάζαρα, λέω να έρθω. Και μη με αναγκάσεις να ντυθώ κυριλέ γιατι τα αντι-μικροαστικά αντανακλαστικά μου θα βαρέσουν κόκκινο!

- Έλα όπως είσαι!

- Τέτοια της είπες και την έπεισες;

- Άει στο διάολο ρε μαλάκα!

- Νά 'σαι καλά φίλε! Λοιπόν, ραντεβού κάτω από την αγχόνη!

- Άντε. Και φρόντισε να μην είσαι τόσο προκλητικός και ειδικότερα να μην αναφερθείς στο κολασμένο παρελθόν μου...

- Ποιο κολασμένο παρελθόν ρε ψηλέ; Εγώ δεν θυμάμαι τίποτα!

- Δε μας χέζεις ρε περιθωριακέ;

- Κοπλιμέντο μου κάνεις τώρα.

- Καλά.... Θα τα πούμε από κοντά... Ρε συ... έλα στο bachelor πάρτι, έτσι για να θυμηθούμε τα παλιά...

- Αυτά τα πάρτι είναι που κατέστρεψαν τη μνήμη μου. Θα έρθω!

- Τα λέμε, φτωχομπάσταρδε!

- Άντε γειά, μικροαστέ!

-....................................................................................................

Και πάλι όχι

...Μετά από απαίτηση μερικών αναγνωστών, έψαξα και διέσωσα μερικά (17 από τα 71 συνολικά) κείμενα από το μπλογκ μου, το οποίο έσβησα τελείως πριν από κάποιο καιρό. Μπορείτε να τα βρείτε εδώ ή ακολουθώντας τον σύνδεσμο με τον τίτλο "Τα Παλιά Διασωθέντα Κείμενα" ή, πολύ απλά, μέσω του profile μου. Τα περισσότερα από τα κείμενα τα είχα σωσμένα σε αρχεία στον υπολογιστή μου ενώ κάποια άλλα τα βρήκα χαμένα στο διαδίκτυο, σε σελίδες που αντέγραψε ο Google κατά το παρελθόν. Υπάρχουν βέβαια πολλά τα οποία χάθηκαν δια παντός, χωρίς να αφήσουν ίχνη. Σίγουρα, από ένα σημείο και μετά βαρέθηκα να ψάχνω...

Γουστάρω πολύ που εξαφανίστηκε ένα μεγάλο μέρος του παρελθόντος.

Εσείς πώς είστε; Όλα καλά; Τι κάνει η μπλογκόσφαιρα; Υπάρχει ακόμη φαγωμάρα, ανωνυμία και κατινιά; Συνεχίζουν να πνίγονται οι αξιόλογοι ιστολόγοι εκεί μέσα; Οι πελατειακές σχέσεις πώς πάνε;