Επανεκκίνηση

Εσείς τι θα κάνατε για να σηματοδοτήσετε ένα νέο ξεκίνημα; Εννοώ, να το σηματοδοτήσετε για εσάς, για τους εαυτούς σας, για να χαράξετε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος (το τελευταίο ίσως να είναι απλό παρόν) για να κατανοήσετε την αλλαγή και να προχωρήσετε;

Έστω ότι, η αναδιοργάνωση, η ανασυγκρότηση και η ανασχεδίαση (πάιζει πολύ «ανά») της ζωής αποτελούν μεγίστη προτεραιότητα, αυτή τη στιγμή. Και εξηγώ.

Ένας άνθρωπος ζει ως τώρα σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Ο ένας είναι του «φαίνεσθαι» και ο άλλος του «είναι». Ενίοτε και προστίθεται ένας τρίτος, αυτός του «κοινωνικώς ίστασθαι». Ωστόσο, η συμβολή του τελευταίου στην προσωπικότητα του εν λόγω ανθρώπου είναι ασήμαντη, γι' αυτό και τον προσπερνούμε.

Η ύπαρξη των δύο προαναφερθέντων κόσμων δεν είναι αρμονική. Συγκρουσιακή, θα έλεγα ότι είναι. Από τη μία, υπάρχουν ηθικά και κοινωνικά συμβόλαια, από την άλλη ένας εσωτερικός κόσμος κατά το πλείστον κατακερματισμένος αλλά, παράλληλα, συνειδητά δομημένος και απροσδόκητα λειτουργικός (χρησιμοποιώ ξύλινη γλώσσα; Πρόβλημά σας. Δεν μπορώ να εκφραστώ αλλιώς, εξ άλλου). Οι δύο αυτές στρατιές συγκρούονται στην στέρφα και ξηροτάτη έρημο του «αισθάνεσθαι». Έχει πολύ καιρό να βρέξει εκεί. 30 χρόνια. Δυο φορές μόνο μαζεύτηκαν κάτι σύννεφα αλλά οι σταγόνες έπεσαν αλλού.

«Είναι, φαίνεσθαι, αισθάνεσθαι». Το πρώτο υπάρχει αλλά δεν το βλέπεις, το δεύτερο δεν υπάρχει αλλά το βλέπεις, το τρίτο έχει πeθάνει κι εσύ νομίζεις ότι μπορείς να το αναστήσεις.

Με λίγα λόγια, η επανεκκίνηση έχει να κάνει με αναστροφή της θέσης του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Τώρα, το «αισθάνεσθαι» δεν ξέρω τι ρόλο θα μπορούσε να διαδραματίσει στην επανεκκίνηση. Πιθανότατα, κανένα, επειδή δεν είναι ώριμο να τρέφει κάποιος τη μεταφυσική ελπίδα της ανάστασης ενός πτώματος. Και μιλάμε για απολιθωμένο σκελετό του οποίου η χρονολόγηση ανάγεται στην Πέρμια εποχή, τότε που εμφανίστηκαν τα θηλαστικόμορφα ερπετά. Όπως αυτό της εικόνας. Ο Διμετρόδων. Έχοντας ένα «ιστίο» από δέρμα και οστά στη ράχη, κατάφερνε έτσι να προσαρμόζει τη θερμοκρασία του σώματός του ανάλογα με αυτήν του περιβάλλοντος. Πολύ παλιό ζώο. Εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν. Πριν από τους δεινοσαύρους.

Ο σκελετός του «αισθάνεσθαι» είναι ίδιος με αυτόν του διμετρόδοντα. Το κεντρικό Νευρικό Σύστημα είχε κάποτε ιστίο για να συλλέγει συναισθήματα και να διαμορφώνει τα δικά του. Μετά, ήρθε το «φαίνεσθαι» των άλλων, των ανάξιων και ερήμωσε τη χώρα των αγνών συναισθημάτων. Ο διμετρόδων εξαφανίστηκε και έμεινε ο - αστείος για πολλούς - σκελετός του να θυμίζει εκείνη την εποχή.

Ο άνθρωπός μας θα κάνει επανεκκίνηση, προσπαθώντας να κλωνοποιήσει τον διμετρόδοντα μέσα του. Θα προσπαθήσει να κάνει το ιστίο να φυτρώσει ξανά στην ψυχή του. Πολλοί θα τον περιπαίξουν, άλλοι θα τον φοβηθούν, μερικοί θα τον αποστραφούν αλλά, ο διμετρόδων μέσα του θα αναβιώσει. Ή μήπως όχι;