Σας είπα σε προηγούμενο πόστ ότι απέκτησα τηλεόραση. Τι απέκτησα δηλαδή, αμανάτι μου έμεινε από τον συγκάτοικο ο οποίος μετοίκησε στην Αθήνα επειδή Θεσσαλονίκη + Εργασία = Χέσε Μέσα. Έτσι, μου έμεινε το χαζοκούτι, το οποίο πιάνει γύρω στα 7 κανάλια (καλά να πάθω αφού ήθελα σπίτι στο τείχος!) και έχει επίσης χαλασμένο τηλεκοντρόλ. Μου θύμισε την εποχή εκείνη που είχαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση (για την ακρίβεια, ανήκα σε οικογένεια προλεταρίων - αγοράσαμε έγχρωμη τηλεόραση το 1992 - μέχρι τότε νόμιζα ότι τα πορτοκάλια ήταν πράσινα κι οι μπανάνες σιέλ). Γενικότερα, είναι βάσανο να μην έχει κανείς τηλεκοντρόλ (και να βαριέται να αγοράσει) αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από αυτό.
Έτσι, εδώ και λίγο καιρό, είμαι κι εγώ μέλος της γήινης κοινότητας των τηλεθεατών. Πρέπει να ομολογήσω ότι σιχαίνομαι σχεδόν οτιδήποτε παρουσιάζεται στην ελληνική τηλεόραση, με ελάχιστες εξαιρέσεις (δείτε και το προηγούμενο σχετικό ποστ). Γενικότερα, μου προκαλεί υπέρτατη αηδία όλη αυτή η επίπλαστη πραγματικότητα, είτε είναι κάποιο show, είτε κάποιο ειδησεογραφικό δελτίο. Συχνά φαντάζομαι τον εαυτό μου να ακρωτηριάζει (τσεκούρι!!!) δημόσια και χωρίς αναισθητικό τηλεοπτικούς ξερόλες, άνκορμεν και άνκοργουίμεν, ιδιοκτήτες καναλιών κλπ. Λίγο τραβηγμένο, δε νομίζετε; Εγώ πάλι καθόλου.
Σήμερα, για παράδειγμα, λίγο πριν ξεκινήσω για τη δουλειά, παρακολούθησα μερικά λεπτά από μια πρωινή εκπομπή η οποία είχε καλεσμένο έναν νεαρό τσιφτετελοτραγουδιστή που τραγουδούσε σε μια εκδήλωση σε ανοιχτό θέατρο, στην Ξάνθη, απ' ότι κατάλαβα. Το κοινό του αποτελούνταν από παιδάκια 8-14 ετών, τα οποία συνοδεύονταν από τους κηδεμόνες τους. Το ρεπερτόριο του τραγουδιστή (σημειωτέον: έκανε απλώς playback) περιείχε τσιφτετέλια και μπαλάντες τα οποία είχαν όλα μια κοινή παράμετρο: οι στίχοι τους ήταν σκυλάδικοι έρωτες σε οικονομική συσκευασία. Παρατηρούσα τις αντιδράσεις των παιδιών και ανακάλυψα ότι ΟΛΑ ήξεραν τους στίχους απ' έξω. Όλα όμως, έτσι; Φαινόντουσαν χαρούμενα (αναμενόμενο) και χόρευαν στο ρυθμό του τσιφτετελιού (8/8). Ανεκτά όλα αυτά, προς το παρόν. Αυτό που δεν είναι ανεκτό είναι ότι η τηλεόραση προωθεί συνεχώς αυτή την «κουλτούρα», με αποτέλεσμα να επηρεάζει γενικότερα τον χαρακτήρα των παιδιών. Επειδή, λόγω της δουλειάς μου, μπαίνω σε πολλά σπίτια και γνωρίζω πολλά παιδιά, είμαι σε θέση νομίζω να εκφέρω αντικειμενική γνώμη. Τα περισσότερα παιδιά σήμερα έχουν αλλοιωθεί επικίνδυνα και απέκτησαν την ιδιοσυγκρασία του συμφεροντολόγου, της «κατίνας» και του τσάμπα μάγκα, ό,τι ακριβώς δηλαδή λαμβάνουν από την τηλεόραση. Εντάξει, θα μου πείτε, φταίνε κι οι γονείς αλλά και αυτοί από πού επηρεάζονται (κυρίως);
Από τότε που εμφανίστηκαν τα Talent-Shows, κάθε αγοράκι και κοριτσάκι απέκτησε ξέκωλα ινδάλματα. Από τότε που ήρθαν οι μεσημεριανές εκπομπές και οι κρυφές ζωές των «σταρ» βγήκαν στη φόρα, τα παιδιά μετατράπηκαν σε κουτσομπόλικα τέρατα με κινητά έτοιμα να καταγράψουν live τσόντα στις τουαλέτες του σχολείου τους. Από τότε που η εκπαιδευτική τηλεόραση αντικαταστάθηκε από βλακώδη κινούμενα σχέδια γεμάτα βία και συναφή θεάματα, τα παιδιά μεταμορφώθηκαν σε κωλόπαιδα. Από τότε που ο μπαμπάς έγινε «μάγκας» και καφαλαιούχος επειδή η τηλεόραση τον έμπασε στα κόλπα του χρηματιστηρίου, η μαγκιά του «γαμάω και δέρνω» πέρασε στο παιδί. Κι όταν η μαγκιά του μπαμπά έγινε στάχτη επειδή αποδείχτηκε ότι ήταν και πολύ μαλάκας που νόμιζε ότι θα κορόιδευε την ολιγαρχία του κεφαλαίου, τα παιδάκια είδαν ένα όνειρο να γκρεμίζεται και να αντικαθίσταται από άλλο, ακόμη πιο μάταιο: Απόκτηση υλικών αγαθών. Κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Σίγουρα, οι εξαιρέσεις είναι πολλές και φωτεινές αλλά για πόσο ακόμη; Πώς να προστατέψω τα παιδιά μου στο μέλλον; Πώς να τα κρατήσω μακριά απ' όλα αυτά τα σκατά; Η απαγόρευση θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα: «Μπαμπά, ο Γιωργάκης έχουν τηλεόραση, γιατί όχι κι εμείς; Μαμά, ο Δημητράκης πήρε Nintendo και τον αφήνουν να παίζει όλη μέρα, θέλω κι εγώ!!! Παππού, μην μου πάρεις δώρο, δώσε μου τα λεφτά για να πάρω κινητό με κάμερα!... κλπ». Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας μακριά από όλα αυτά.
Η σωστή παιδεία παίζει σημαντικό ρόλο και φαντάζει σαν μια πιθανή αντιμετώπιση του προβλήματος αλλά πιστεύω ότι δεν είναι πλεόν αρκετή. Τα παιδιά είναι περικυκλωμένα από παγίδες. Ειλικρινά, αν κάποιος έχει οικονομικούς ενδοιασμούς οι οποίοι τον αποτρέπουν από το να αποκτήσει παιδιά, ας το σκεφτεί αλλιώς: όπως και να' χει, με μεγάλη ή μικρή προσπάθεια θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα οικονομικά και θα τα μεγαλώσει. Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα: Γιατι να θέλεις να φέρεις παιδιά σε έναν κόσμο γεμάτο τόσα σκατά; Γιατί;;;
Φοβάμαι. Είναι αλήθεια αυτό. Όταν θα έρθει η ώρα να μεγαλώσω παιδιά, πιστεύω πως η σωστή παιδεία δεν θα τους αρκέσει επειδή στον έξω κόσμο κυριαρχούν όλα όσα εκείνα μισώ και θέλω να αποφύγω...
