Και τώρα ήρθε η ώρα να λάβουμε μερικές σημαντικές αποφάσεις. Παίρνουμε λίγο καφέ Van Dyke και, χρησιμοποιώντας τη σπάτουλα, ξεκινάμε από τη δεξιά πλευρά. Σηκώνεσαι το πρωί και άλλη μια μέρα ρουτίνας ξεκινά. Ξέρεις ακριβώς τι φάτσες που θα συναντήσεις, τα λόγια που θα πεις, τον κόπο που θα καταβάλεις. Τα ξέρεις όλα από πριν.
Ίσως κάπου εδώ ζει ένα δέντρο. Μπορεί και δύο. Έχετε πλήρη ελευθερία νε επιλέξετε πόσα δέντρα ζουν στον φανταστικό σας κόσμο. Απλώς ξεθαρρέψτε και μη φοβάστε. Ο δρόμος για τη δουλειά είναι αβάσταχτα ανιαρός και κουραστικός. Το ίδιο και ο δρόμος της ζωής σου. Δεν σου δίνεται ποτέ η ελευθερία να επιλέξεις. Όλα είναι προκαθορισμένα, είτε σου αρέσουν, είτε όχι. Και συνήθως είναι έτσι φτιαγμενα για να μη σου αρέσουν.
Ίσως εκεί στο βάθος ζεί μια λίμνη. Παίρνουμε το πινέλο-βούρτσα, το βουτάμε στο μπλε του κοβαλτίου και μετά το αναμειγνύουμε με λίγο κίτρινο του καδμίου για να δώσουμε αυτή την υποπράσινη απόχρωση του γλυκού νερού. Βλέπετε; Τόσο απλά! Δεν υπάρχει τίποτε το θετικό στην καθημερινότητά σου, δηλαδή, στην ζωή σου. Δεν υπάρχει τίποτε που να αλλάζει τη μέρα σου. Είσαι καταδικασμένος να δουλεύεις σαν το σκυλί για να βγάλεις μερικά χρήματα τα οποία δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξοδέψεις για τα πράγματα που σου αρέσουν.
Στον δικό μας φανταστικό κόσμο μπορεί να ζει ό,τι εμείς επιθυμούμε. Ίσως εκεί δίπλα στη λίμνη υπάρχει ένας βράχος. Μπορεί και δύο. Εσείς αποφασίζετε. Θυμηθείτε: ο κόσμος είναι δικός σας, τον κάνετε ό,τι θέλετε. Δεν έχεις πλέον χρόνο ούτε καν να σκεφτείς. Η μέρα σου είναι τόσο γεμάτη, τόσο κοπιαστική. Πάνω απ' όλα, δεν έχεις τη δύναμη να αλλάξεις τίποτε. Άλλοι αποφασίζουν για σένα, άλλοι κερδίζουν μέσα από τον δικό σου κόπο, άλλοι πλουτίζουν από τον ιδρώτα σου, σου πετούν ένα ξεροκόμματο και τους λες κι ευχαριστώ. Επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Ήρθε η ώρα να ολοκληρώσουμε το έργο μας. Θα βάλουμε τις τελευταίες πινελιές. Αυτή τη στιγμή, μπορείτε να πάρετε μερικές σημαντικές αποφάσεις. Μη φοβάστε. Απλά κάντε το. Τραβήξτε όμορφες γραμμές με θάρρος και θέληση. Η ζωή σου φτάνει στη δύση της. Έχουν περάσει τα χρόνια κι εσύ αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει. Ποιές ήταν οι στιγμές που πραγματικά αισθάνθηκες ευτυχισμένος; Πότε ένιωσες ότι έζησες έντονες στιγμές; Τι σου έχει μείνει από το σύντομο πέρασμα σου από την γη; Τίποτε. Μια ζωή υπηρετούσες άλλους. Δεν απόλαυσες τίποτα. Και τώρα που το άστρο σου δύει, χτυπιέσαι και οδύρεσαι επειδή ποτέ δεν σήκωσες κεφάλι, επειδή ποτέ δεν διεκδίκησες, επειδή ποτέ δεν αντιμίλησες, επειδή ποτέ δεν αντιτάχθηκες στο σύστημα και στους κρατούντες, επειδή ποτέ δεν έκανες την επανάστασή σου.
Ήρθε η ώρα να πάρουμε μερικές σημαντικές αποφάσεις; Μάλλον η ώρα αυτή πέρασε προ πολλού...
10 comments:
"Ποτέ δεν είναι αργά"
Τα λέω της νύφης να τ΄ακούσει η πεθερά :-P
Το ανικανοποιητο της ανθρωπινης φυσης δεν φτανει ποτε στον κορεσμό. Παντα κατι αλλο θα θελουμε να κανουμε, οταν κατακτησουμε μια κορυφη στις βουνοπλαγιές της ζωης μας. Μου αρκει ο μικροκοσμος μου και θελω ποιοτητα στη ζωη γυρω μου, οχι ποσοτητα.
Μπορείς να αλλάξεις τη ρουτίνα αν το θες. Παίρνεις το ρίσκο, αφήνεις τις φοβίες και την ασφάλεια στην άκρη (γιατί στην ουσία η ασφάλεια δημιουργεί τη ρουτίνα)και βουτάς!
εγώ έχω πάρει τις δικές μου πάντως. δεν αξίζει να χτυπιέμαι όλη μέρα συνέχεια δουλεύοντας και θυσιάζοντας την προσωπική μου ζωή και τους ανθρώπους και τα πράγματα που αγαπάω και καταλήγοντας να σιχαίνομαι τη δουλειά μου (την οποία επέλεξα και επίσης αγαπάω) και, τελικά, τον εαυτό μου. Δεν έχει κανένα νόημα. Μένει να κάνω τις αποφάσεις πράξη και να μετρήσω το κόστος και τις δυνάμεις μου. Κι αυτό με τρομάζει λίγο γιατί τον έχω καλομάθει τον εαυτό μου. Αλλά θα δείξει. Είμαι μάλλον φύση αισιόδοξη. Για να δούμε...
ε, λοιπόν τράβα τις πινελιές που γουστάρεις!!!
ποιον περιμένεις, τι περιμένεις ?!? είναι βολικό να κάθεσαι να αναρωτιέσαι...
Nosyparker, μάλλον το λες στον σκύλο σου κι ο σκύλος στην ουρά του!!!
Lee, έχεις απόλυτο δίκιο - ωστόσο, το αυτονόητο είναι εκείνο που λείπει
thrills & chills, λες να είναι τόσο εύκολο όσο το περιγράφεις; Νομίζω πως χρειάζεται περισσότερη σκέψη και οργάνωση
Unapatatras, όχι μόνο είσαι αισιόδοξη αλλά και τυχερή...
Louiza, δεν φταίνε οι πινελιές, ο καμβάς είναι εντελώς σάπιος
είμαι πράγματι τυχερή, το αναγνωρίζω και αυτό ίσως μου δίνει τη δυνατότητα να παίρνω αποφάσεις κατά κάποιον τρόπο "εκ του ασφαλούς", αν και κανείς και τίποτα στην ουσία δεν σου εξασφαλίζει το παραμικρό. δεν ξέρω σε ποιο βαθμό η αισιοδοξία πηγάζει από αυτό, αλλά πιστεύω ότι άμα κάτι σε χαλάει και το συνειδητοποιείς (μεγάλο βήμα!) μπορείς να κάνεις κάτι να το αλλάξεις. μένει να βρεις τον τρόπο. το ψάχνεις και το κυνηγάς ή έρχεται και σε χτυπάει κατακέφαλα. απλό δεν είναι, αλλά γίνεται (λέω εγώ...). σου λέω, το φοβάμαι το ξεβόλεμα, αλλά η εικόνα που βλέπω στην άλλη όχθη (ας είναι και στη φαντασία μου μόνο) μ' αρέσει, οπότε θα το διασχίσω το ποταμάκι, κι όπως λες κι εσύ, στην τελική, ας γίνει της πουτάνας. ας πέσω μέσα κι ας βραχεί ο κώλος μου. δε γαμιέται. κολύμπι ξέρω.
υ.γ. αυτό το μπλε του κοβαλτίου πολύ μου άρεσε, το χρώμα. βλέπε και michael brook - cobalt blue.
σωστότατος NADA. Σαπίλα!
δεν είναι απλό αυτό που περιγράφω, είναι το πιο δύσκολο! ξέρεις πολλούς να αλλάζουν τη ρουτίνα τους, να παίρνουν ρίσκα για να ζουν μια ζωή όπως τελικά τη θέλουν? φυσικά θέλει σκέψη & οργάνωση, αλλά πολλές φορές η σκέψη λειτουργεί αναβλητικά στο να κάνεις κάτι πράξη.
Αθανατος Μπομπ!
Post a Comment