Infinite Spark

Ομολογώ πως δεν ξέρω πια τι να γράψω. Είναι καιρός που σταμάτησα να «εκφράζω» οργιωδώς και «με δηκτικό τρόπο» τις απόψεις μου επί διαφόρων θεμάτων (τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία).
Η «ρετσινιά» του «παρμένου», του «μισανθρώπου», του τύπου που τον ενοχλούν «όλοι και όλα» κατέληξε να με κυνηγά, ενώ στην πραγματικότητα ο στόχος μου ήταν άλλος (για την ακρίβεια, ο στόχος μου δεν ήταν απολύτως κανένας - σκέψεις μοιραζόμουν και προσπαθούσα να δω αν τελικά συμβαίνει τίποτε ουσιώδες στον κόσμο γύρω μου, συμμετέχοντας κι εγώ σε αυτό το αλισβερίσι).
Ωστόσο, η σημασία του «καλύτερα να αγωνίζεσαι μάταια, παρά να ζεις μάταια» παραείναι υψηλή για να την αγνοήσω.
Αυτό που με κάνει να απορώ περισσότερο είναι η παροιμιώδης πλέον ευκολία με την οποία οι άνθρωποι ξεχνούν, υπομένουν, συμβιβάζονται, επικοινωνούν, ζουν. Καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπος με ανδρείκελα που κάνουν την «επανάστασή» τους συζητώντας αλλά όταν έρθει η ώρα να «πατήσουν πόδι» και να διεκδικήσουν, συμβιβάζονται και υποχωρούν, είτε γιατί φοβούνται τις συνέπειες, είτε γιατί πραγματικά δεν το πίστευαν όταν το έλεγαν.
Όλοι γύρω μου παραπονούνται: «τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, οι συνθήκες ζωής είναι πλέον αβάσταχτες, οι πόροι λιγοστεύουν, τα οικονομικά μας είναι για τα κλάματα, επικοινωνία μηδέν, κατανόηση μηδέν, εξυπηρέτηση μηδέν, δεν τηρούνται πλέον ούτε τα αυτονόητα». Ωστόσο, ψηφίζουν. Τους ίδιους καραγκιόζηδες κάθε φορά, μπας και βολέψουν το μονάκριβό βλαστάρι τους. Δεν αντιδρούν σε τίποτε, παρά μόνον για να του προσδώσουν την απαραίτητη «γραφικότητα»: οι πορείες διαμαρτυρίας είναι προβλέψιμες, τα διάφορα «ψηφίσματα» που κάθε τρεις και λίγο εμφανίζονται για να προασπίσουν τα δικαιώματα του απλού πολίτη είναι ένα μάτσο χιλιοειπωμένες φωτοτυπημένες φιλοσοφίες της σειράς. Οι «προοδευτικοί» χώροι έχουν γεμίσει αριβίστες και επαγγελματίες επαναστάτες, οι εξωκοινοβουλευτικές ομάδες κάθε είδους αποτελούνται από φασιστοειδείς προβοκάτορες έτοιμους να αμαυρώσουν τους αγώνες κάθε αγνού αγωνιστή. Το κατεστημένο της χουντοδεξιάς του Καραμανλή και της σκατοπαρέας του καλώς κρατεί, ο νεποτισμός του σιχαμένου γένους του Μητσοτάκη και των υπολοίπων καραδοκούν στη γωνιά να το αντικαταστήσουν επάξια, καθιστώντας πια αναγκαία την ανακατανομή του πλούτου, όσο κι αν πολλοί βολεύονται με το να θεωρούν τάχα «ουτοπική» οποιαδήποτε αντίδραση.
Το χειρότερο πράγμα που ακούω είναι από τα στόματα σκεπτόμενων ανθρώπων: «και να αντιδράσεις, τι θα πετύχεις; δεν θα καταφέρεις τίποτα, αυτοί θα επικρατήσουν και πάλι»... σας ευχαριστώ πολύ, «ήρωες» της εποχής μου: εσείς είστε οι μόνοι που θα μπορούσατε, συσπειρωμένοι, να φέρετε την αλλαγή προς το καλύτερο αλλά είστε συμβιβασμένοι και χεσμένοι όσο κανένας άλλος. Εσάς φοβάμαι και όχι τους ξεκάθαρα ηλίθιους που ψηφίζουν με την ίδια ανεμελιά με την οποία διαλέγουν το πεπόνι από το μανάβη. Εσάς φοβάμαι που, αντί να είστε στην πρώτη γραμμή και να ενώνετε γύρω σας τους ανθρώπους, αναλώνεστε στο κωλοφίλημα και στην «αναλυτική προσέγγιση» των μεγαλοεκδοτών και των λοιπών «εγκεφάλων» αυτού του τόπου που λέγεται «αγάλματα και κίονες φτιαγμένα από σκατά». Άλλοι ξέρετε μόνο να αναπολείτε τις «χαμένες πατρίδες» και το «μεγαλείο της Ελλάδος» και να εκφράζετε με αμφιθυμία και στόμφο την «ανησυχία σας για το πού οδεύει αυτός ο τόπος». Καθυστερημένα και ουτιδανά ανθρωπάρια όπως ο Ψωμιάδης είναι οι «μπαμπούλες» σας, τους οποίους βρίζετε όταν λείπουν αλλά γλείφετε τους βρομερούς κώλους τους όταν τους συναντάτε.
Χθες, περπατώντας στο κέντρο της πόλης, μια γυναίκα με έναν τηλεβόα καθόταν και εκτόξευε κουβέντες στις ορδές της κατανάλωσης που κοιτούσαν τις βιτρίνες των δρόμων με την ίδια λαχτάρα που το πεινασμένο σκυλί κοιτά το ξεροκόμματο. Σήμερα, στο λεωφορείο, ένας καλοντυμένος «κύριος» υπερηφανευόταν για το «μέσο» που χρησιμοποίησε για να βάλει την - κατά τα λεγόμενά του - «άξια» κορούλα του στο δημόσιο. Προχθές, ένας «μορφωμένος» κύριος διάβαζε την εφημερίδα του και με απαράμιλλη αναλυτικότητα και διορατικότητα εγκωμίαζε τη χώρα μας και τη νοοτροπία της, σε σύγκριση με τη «διεφθαρμένη» δύση.
Η ιστορία έχει καταγεγραμμένα πολλά γεγονότα. Υπάρχουν αγώνες με ιδρώτα και αίμα που αποτέλεσαν την πιο ζωντανή πραγματικότητα στην ιστορία αυτού του τόπου.
Πριν 35 χρόνια υπήρξαν άνθρωποι που τους ξερίζωναν τα γένια στα μπουντρούμια της ασφάλειας επειδή πετούσαν προκηρύξεις, για να βγαίνει σήμερα ελεύθερη και αλογόκριτη η ξανθιά πουτάνα της σαββατιάτικης μεσημεριανής εκπομπής του Αντ1 και να ξεστομίζει εμέσματα τα οποία γίνονται εδέσματα στα στόματα των τηλεθεατών. Έτσι είναι όμως. Ελευθερία χειρότερη και από την ασυδοσία. Λεκέδες από σπέρμα μεροκαματιάρηδων στα πορνοDVD των εφημερίδων, της μοναδικής ενημέρωσης που κάποτε μας έβγαζε ασπροπρόσωπους και μας κρατούσε σε εγρήγορση. Άνθρωποι ανίκανοι προς δικαιοπραξία γίνονται θέαμα στην τηλεόραση άδοντας στίχους φτιαγμένους από τις μύξες του κάθε έξυπνου. Όλα είναι «φτώχεια που θέλει καλοπέραση».
Όχι, δεν είμαι «αναρχικός». Τουλάχιστον, δεν είμαι αναρχούμενος ούτε και προβοκάτορας σαν αυτούς τους «αναρχικούς» που μας παρουσιάζουν τα μέσα. Ούτε κομμουνιστής είμαι. Αν το ΚΚΕ εκφράζει τον κομμουνισμό σήμερα, τότε είμαι ακριβώς το αντίθετο. Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευτεί κάποιος ένα κόμμα το οποίο «εναντιώνεται στην καταστροφή των συμβόλων του Σοβιέτ επειδή αποτελούν καταγεγραμμένη ιστορία» και τό ίδιο κόμμα συναινεί στην καταστροφή των φακέλων των αγωνιστών το '90 επειδή «ήθελε να είναι όλα τα μέλη του ίσα και να μην αποτελεί το αντιστασιακό τους παρελθόν τροχοπέδη». Το αντιστασιακό παρελθόν, οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια δεν είναι λοιπόν καταγεγραμμένη ιστορία; ΚΚΕ: Τσιράκια της δεξιάς για να παίρνουν ψηφοφόρους από το βρόμικο ΠαΣοΚ.
Έχει πάει ήδη πολύ μακριά η βαλίτζα αλλά δικό μου είναι το κείμενο και ό,τι θέλω γράφω. Και όχι, δεν είναι «παράπονο» αυτό που εκφράζω. Ούτε οργή. Είναι απλή κριτική. Γύρω μου όλα φαίνονται ανούσια αλλά κι επικίνδυνα. Έχω το δικαίωμα να κρινω. Και να κριθώ. Από ντόμπρους ανθρώπους όμως. Όχι από τσουτσέκια.

Α, ναι, να μην ξεχάσω: αγαπητοί ανωνυμοεπώνυμοι αντιεξουσιαστές, προοδευτικοί και όπως αλλιώς αυτοαποκαλείστε, μην μου ξαναστείλετε newsletters και λοιπές παπαριές των αγώνων σας. Δεν γουστάρω να ενταχθώ πουθενά, ούτε φυσικά να αποκτήσω κάποια ταμπέλα, όπως οι περισσότεροι από σας κόπτονται. Οι απόψεις μου είναι αυτές που εκφράζω ξεκάθαρα κάθε φορά και δε γουστάρω βρόμικα καπελώματα. Άει στο διάολο.

Όσο για τους υπόλοιπους, γι' αυτούς που εξαιτίας τους ζούμε εμείς οι απλοί πολίτες μέσα στα σκατά... η ώρα σας πλησιάζει. Γελάτε με σαγόνια άλλων και το ξέρετε.

Άντε στο καλό, μάγκες