Ποίηση...

Έχετε δει αυτό το φιλμ; Αν όχι, ψάξτε να το βρείτε. Πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά.

Χθες είδα το συγκεκριμένο φιλμ για 4η φορά. Γενικότερα, βλέπω τα φιλμ που μου αρέσουν πολλές φορές, τόσο που συχνά καταντώ να θυμάμαι πολλούς διαλόγους και ατάκες. Το κάνω επειδή κάθε φορά παρατηρώ νέες λεπτομέρειες.

Το θέμα φυσικά δεν είναι αυτό. Δεν συνέβη τίποτε το ιδιαίτερο το οποίο με οδήγησε στο να προτείνω, έτσι ξεκάρφωτα, ένα φιλμ. Είναι η ανία που με ωθεί στο να γράφω ό,τι μου' ρχεται στο μυαλό. Ας πούμε, τώρα βρίσκομαι σε ένα Νετ Καφέ. Περπατούσα αμέριμνος, απολαμβάνοντας την καλοκαιρινή ανεργία (το' χει το επάγγελμα, βλέπετε) πίνοντας τον καφέ μου σε φελιζολένιο ποτήρι (κάτι που με κάνει ιδαίτερα σέξι, ειδικότερα όταν η επίσημη θρησκεία του κόσμου είναι ο δαλτωνισμός) και ξαφνικά αποφάσισα να γράψω στο μπλογκ μου. Η εγκεφαλική διεργασία που προηγήθηκε του παρόντος ποστ είναι η εξής:

«...μμμ...χμμμ...έλα μωρέ, δε γαμείς....»

Η ίδια εγκεφαλική διαδικασία ελάμβανε χώρο και πριν από άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια τα οποία πραγματοποίησα.

Ας μιλήσουμε όμως για τη νύχτα. Ως γνωστόν, η χειρότερη στιγμή της ημέρας για έναν μανιοκαταθλιπτικό είναι το μεσημέρι. Τότε είναι που η διάθεση είναι τόσο αφόρητα πεσμένη ώστε συχνά οδηγεί σε απρόσμενες αντιδράσεις. Το βράδυ, η νύχτα, είναι η κάθαρση του μανιοκαταθλιπτικού: Εκδικείται τη μεσημεριανή μιζέρια. Επέλεξα να βγαίνω από το σπίτι τα μεσημέρια και να μένω μέσα τα βράδια. Από τότε, η διάθεσή μου καλυτέρεψε. Όχι όμως και η κοινωνική μου ζωή. Η τελευταία συναναστροφή που είχα με άνθρωπο σώζεται ως μαρτυρία σε σφηνοειδή γραφή, κάπου στην Μεσοποταμία.

Τι έλεγα; Α, η νύχτα... Αν δεν υπολογίσει κάποιος την αϋπνία, η νύχτα είναι ο παράδεισός μου. Τότε βγαίνει ο Mr Hyde του εαυτού μου, ένας αναπάντεχα καλοκάγαθος χαρακτήρας, σε αντίθεση με το μαλακισμένο αρχίδι που είμαι κατά τη διάρκεια της ημέρας (ανώνυμοι, την πατήσατε, τώρα που βρίζω ο ίδιος τον εαυτό μου εσείς τι θα κάνετε; μάλλον θα αφοσιωθείτε στη συλλογή αγκυλωτών σταυρών...). Τη νύχτα λοιπόν γίνομαι ευαίσθητος και ανθρώπινος. Όλοι όσοι δε με γνώρισαν νύχτα, χάνουν. Χάνουν σας λέω!!! Επίσης, «χάνουν» και όλοι όσοι με γνώρισαν - νύκτα ή μέρα δεν έχει σημασία.

Η νύκτα, λοιπόν, είναι η καθαρσή μου, είναι το tour de force της ευαισθησίας μου... είναι η ώρα που λέξεις «μουνί», «βυζιά», «κώλος» αντικαθίστανται με τις λέξεις «αιδοίο», «μαστοί» και «Μητσοτάκης». Μάλιστα, η πιο ευαίσθητη στιγμή μου είναι όταν γράφω σονέτα κατά τη διάρκεια του χεσίματος στη 1 τα ξημερώματα: εκεί είναι να με λατρέψεις, ξεχειλίζω από ερωτισμό! Έχω και μια ποιητική συλλογή στα σκαριά, θα κυκλοφορήσει σε πολλά αντίτυπα και θα με κάνει φυσικά διάσημο στους λογοτεχνικούς κύκλους της πόλης. Μετά θα ακολουθήσουν προσκλήσεις σε δωρεάν γεύματα (το μόνο προτέρημα της φήμης, εδώ που τα λέμε), συνεργασίες με μεγάλους εκδοτικούς οίκους, τρελά πάρτι, οινοποσίες, παρτούζες και όλα τα συμπαρομαρτούντα μιας ονειρεμένης ζωής μέσα στον ωκεανό της διασημότητας. Πιστεύω πως το κίνητρο του κάθε σύγχρονου λογοτέχνη δεν είναι η «προσωπική έκφραση και η κατάθεση ψυχής» αλλά όλα αυτά τα προαναφερθέντα, όλες αυτές οι ηδονές που μετά γίνονται ιστορίες που διηγούμαστε στους φίλους μας με σκανδαλιστικές λεπτομέρειες και ουσιαστικά στρώνουν τον δρόμο προς την απόλυτη αναγνωρισιμότητα και την γραφικότητα, εν τέλει, αφού κάθε φημισμένος και αναγνωρίσιμος καταλήγει να νομίζει ότι οι υπόλοιποι γύρω του σχηματίζουν μια τεράστια κωλοτρυπίδα την οποία αυτός γαμάει και αυτή του λέει και «ευχαριστώ». Ή μήπως κάνω λάθος; Λάθος ή όχι, ούτε που με νοιάζει.

Όσοι συνεχίζετε ακόμη να διαβάζετε αυτό το κείμενο, είστε πολύ δυνατοί άνθρωποι. Σας αγαπώ, η πρόσκλησή σας στην σκηνοθετημένη κηδεία μου θα είναι δωρεάν και θα λάβετε complementary μπουρεκάκι στην δεξίωση που θα ακολουθήσει στο καφέ-μπαρ «το Φορμαρισμένο Λυχνάρι».

Α, και κάτι τελευταίο: μην αγοράσετε ποτέ σώβρακο από τον τρίτο πάγκο (στη πλευρά του γηπέδου) της λαϊκής αγοράς της Τούμπας: αγόρασα τρία και τρύπησαν όλα μετά από δυο πλύσεις.

Ahoy για τον δρόμο και πάλι και το βράδυ: «ποίηση και τουαλέτα»: δυο ασυμβίβαστες έννοιες στην ίδια πλευρά.

(Δεκαπέντε άνδρες γύρω απ' την κασέλα του νεκρού - γιο χο χο! και μια μπουκάλα ρούμι)

Αhoy λέμε ρεεε!!!