Γιορτές. Φώτα. Κίνηση. Άνθρωποι. «Άνθρωποι». Αβρότητες. Φιλοφρονήσεις. Φίλοι. «Φίλοι». Γνωστοί. Όλα μαζί. Και, τίποτα. Το σπίτι, ίδιο. Η σόμπα, εκεί. Τα βιβλία, στη θέση τους. Τηλεόραση, δεν υπάρχει. Οι κουβέρτες, η μια πάνω στην άλλη. Σκόρπια τηλεφωνήματα. Κυρίως για θελήματα.
Αυτόν τον καιρό, ήλθαν σε επαφή με μένα άνθρωποι οι οποίοι δεν ήθελα να κάνουν κάτι τέτοιο. Άνθρωποι που στα δύσκολα δεν ήταν ποτέ κοντά μου. Άνθρωποι που είπαν άσχημα πράγματα για την οικογένειά μου και για μένα. Άνθρωποι που έλαβαν πολλά από μένα αλλά υπήρξαν αχάριστοι εξ αρχής και δια παντός. Άνθρωποι που δεν πίστεψαν ότι θα είχαν ποτέ την ανάγκη μου αλλά διαψεύστηκαν. Και τώρα, ζήτησαν την βοήθειά μου και αρνήθηκα.
Δεν είμαι πια μεγαλόψυχος. Καθόλου. Την ησυχία μου θέλω μόνο. Δεν θέλω να με καλούν τάχατες σε γεύμα άνθρωποι που εδώ και χρόνια δεν ενδιαφέρθηκαν για το αν υπάρχω. Και, ξαφνικά, γλυκά λόγια και λέξεις όπως «αγάπη» «εκτίμηση» και «σε σκεφτόμουν» βγαίνουν από το στόμα τους. Επειδή ήθελαν να μου ζητήσουν κάτι. Επειδή κατάλαβαν ότι μόνο εγώ μπορούσα να τους βοηθήσω.
Δεν θέλω να μου τηλεφωνούν ξαφνικά και να μου πετούν τέτοια λόγια: «έλα βρε, πού χάθηκες, για σένα λέγαμε, να τα πούμε από κοντά, θέλω να μιλήσουμε για κάτι σημαντικό».
Οι άνθρωποι αυτοί γελάστηκαν. Όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να το περιμένουν καθόλου, άλλαξα. Έμαθα να λέω όχι. Έμαθα να μην συγκινούμαι. Έμαθα να ξεχωρίζω το στάρι από την ήρα. Και το πιο ωραίο είναι ότι δεν περίμεναν ποτέ από μένα να αλλάξω και να αντιδράσω έτσι. Είναι απολαυστική η αίσθηση αυτή. Και τη δικαιούμαι. Μέχρι τώρα δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να αρνηθώ οτιδήποτε σε οποιονδήποτε ζητούσε τη βοήθειά μου. Τώρα το έκανα. Όχι επίτηδες. Επειδή έτσι ένιωθα καλύτερα.
Οι άνθρωποι αυτοί τα έχουν χάσει. Κι αυτό φαίνεται. Δεν περίμεναν τίποτα απ' όσα είπα. Κι απ' όσα δεν έκανα.
Είναι υπέροχο να μην είναι προβλέψιμη η συμπεριφορά μου και αναμενόμενη η συνδρομή και βοήθειά μου. Μόνο γι' αυτούς. Αφιερωμένη, εξαιρετικά.
Οι άνθρωποι αυτοί είναι πλέον «άνθρωποι».
Πολύ ασχολήθηκα, τελικά.
Λέω να πιω για να γιορτάσω την αλλαγή αυτή.
Και να κοιμηθώ, χωρίς εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι.
Εκείνο το γαμημένο σφίξιμο.
Φεύγει...
............................
Η Υποκρισία Είναι Η Βαζελίνη Της Κοινωνικής Επαφής
9 comments:
Μμμμμ...Ωραία ε;
Όχι και τόσο ωραία.
Αναγκαία, όμως.
Ταυτίζομαι.
Και επειδή μάλλον το ταυτίζομαι είναι πολύ βαριά λέξη, ας πω ότι σε καταλαβαίνω, σχεδόν απόλυτα
Ε τι ησυχία ρε? Μια χαρα φασαρία να λες!!!
:))))))
sto kalo na paei... STON AGYRISTO MALLON!!! - gia to sfi3imo leme! :)
ena bhma parapera loipon! otan ftaseis sto shmeio na mhn anaferesai kan se autous, tote tha exeis petyxei k enan -arketa shmantiko- stoxo ;)
makia
*****
*****
Και πολύ καλά έκανες!!!
Υστ. Η μια κουβέρτα πάνω στην άλλη? Κρυώνεις τόσο εξαιτίας του καιρού ή εξαιτίας της παγωμάρας που σου δημιουργούν οι "άνθρωποι"? Βρε άντε μάζεψε τις κουβέρτες! Μεσημέριασε κ ακόμα έτσι τις άφησες! Γιορτές είναι... μπορεί να έρθει κ Κόσμος (χωρίς εισαγωγικά κατα προτίμηση)! :-)
numb android, χαίρομαι ιδιαίτερα
Guybrush Threepwood... πέρασα από το Monkey Island!
Βερενίκη, μου αρέσει η αμεσότητά σου!
Montresor, ειδικά κατάτην περίοδο των εορτών είναι που δεν δέχομαι επισκέψεις!!!
Υπέροχα, το blogger μασούλησε το σχόλιό μου ωραιότατα. Φτου κ από την αρχή λοιπόν.
Διάβασα μονοκοπανιά αρκετά από τα ποστ σας, και ψάχνω εδώ κ ώρα πού θα αφήσω σχόλιο. Το συγκεκριμένο κάτι μου έκανε διότι είπα κι εγώ μερικά όχι που εξέπληξαν πρόσφατα.
Αυτό που ήθελα να δώσω όμως, είναι συγχαρητήρια για την πένα σας, το πνεύμα σας, τα κομψότατα γαμωσταυρίδια σας, και πάνω από όλα τον ΚΟΡΥΦΑΙΟ τίτλο (πολύ ζήλεψα) και υπότιτλο του blog σας.
Ελπίζω να συνεχίσετε να γράφετε, θα περνάω πάντως κι ελλείψει νέων θα κάνω επανάληψη. Καλή χρονιά και καλά ξεμπερδέματα με τα προβλήματα (η χέστρα κ το ντουί θα με οδηγούσαν στην τρέλα).
Post a Comment