Τελικά, ο καλύτερος ήρωας ήταν ο Δακρυτζίκος (ή, Χρηστίδης). Αντιδραστικός (όχι με την συντηρητική έννοια), με κοφτερό χιούμορ («γέρο, δεν πας πιο πέρα; άντε γιατί τα βρακιά σου στάζουν και μας γιόμισες υγρασία»), αντικομφορμιστής, δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του, βαθύτατα συναισθηματικός και πιστός σε υψηλές αξίες όπως η φιλία («την αγάπαγα (την Αγράμπελη) ρε»), έστω και απρόθυμα.
Ο Μέλιος Καδράς, ήταν μεν συμπαθής αλλά έκρυβε μια ηττοπάθεια και μια μειλίχια προσωπικότητα, σαν αυτήν του Χριστού (ποιού;) με αποτέλεσμα να καταντά φλώρος. Ωστόσο, του άξιζε να είναι πρωταγωνιστής. Επειδή, άτομα σαν τον Δακρυτζίκο δεν μπορούν ποτέ να είναι πρωταγωνιστές αλλά, παρ' όλα αυτά, διατηρούν έναν καταλυτικό ρόλο.
θα ήθελα να είμαι σαν τον Δακρυτζίκο.
Χαϊρολά!!! (όπως θα' λεγε κι ο Μπίθρος)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
yes, but who are these people?
Ο νοών νοήτω, Ζαφειράκο!
Πού τους θυμήθηκες!!!
Εγώ είχα ταυτιστεί με το Μέλιο Καδρά. Διάβασα τόσες φορές αυτά τα βιβλία ώστε τώρα μου φάνηκε ότι μίλαγες για παλιούς γνωστούς μου.
Post a Comment