Fade Out

Έλλειψη χρόνου, διάθεσης, έμπνευσης και φιλοδοξίας είναι ο λόγος για τον οποίο έχω πολύ καιρό να γράψω.

Δυστυχώς, δεν μπορώ πλέον να εξυπηρετήσω τις απαιτήσεις του μέσου: δυσκολεύομαι να βρω το χρόνο να απαντήσω σε σχόλια και επισκέπτομαι άλλα ιστολόγια (αλλά και το δικό μου) σπάνια.

Δεν μπορώ επίσης να αναλώνομαι σε σκέψεις και συζητήσεις σχετικά με την επισκεψιμότητα του ιστολογίου μου - νομίζω ότι ποτέ δεν το έκανα (ξέρω αξιόλογους ανθρώπους που κρέμονται κυριολεκτικά από την επισκεψιμότητα του ιστολογίου τους και αυτό με λυπεί).

Δεν μπορώ να συζητώ για τα ιστολόγια, για το τι είπε κι έκανε ο τάδε και ο δείνα (ο τάδε και ο δήθεν, ίσως) και συναφή θέματα.

Βρίσκω επίσης υπερβολικά ανιαρό το γεγονός ότι, όταν τύχει να συναντώ ιστολόγους στην πραγματική ζωή και βγαίνουμε έξω ως «παρέα» (άλλο «μεγάλο» θέμα αυτό), το 99% των συζητήσεων καταλαμβάνεται από το θέμα του μπλόγκινγκ. Σαν να είμαι φαντάρος και να βγαίνω με τους υπόλοιπους του λόχου μου: όλοι μιλούν για στρατό.

Δεν θέλω να αισθάνομαι ότι το θέμα των μπλόγκς πρέπει οπωσδήποτε να στοιχειώνει όλες τις γνωριμίες που προέκυψαν από αυτό. Προτιμώ μια «κανονική» επικοινωνία. Το μπλόγκινγκ είναι το μέσο και όχι το θέμα ή ο λόγος που επικοινωνούμε.

Το ποστ αυτό γράφτηκε γιατί αισθάνθηκα απογοητευμένος από μερικούς ανθρώπους τους οποίους γνώρισα μέσω του μπλόγκινγκ, τους εκτίμησα πολύ αλλά ανακάλυψα ότι είναι τελικά θύματα του μέσου και της «αναγνωρισιμότητας» και της «δημοφιλίας (αν είναι δόκιμος ο όρος) που αυτό μπορεί να προσφέρει. Άνθρωποι που έχουν να πουν κάτι, ασχολούνται με τους visitors της σελίδας τους και πώς θα αυξήσουν τον αριθμό τους. Η ικανότητα, η έμπνευση και η όρεξή τους εξαρτώνται από αυτό. Είναι σα να ζωγραφίζει κάποιος με συγκεκριμένη τεχνοτροπία και θεματολογία μόνο και μόνο για να γίνει δημοφιλής και όχι για να εκφραστεί και να μπει στο «αλισβερίσι» συναισθημάτων και απόψεων: αυτός λοιπόν δεν είναι καλλιτέχνης. Ομοίως κι ένας αξιόλογος ιστολόγος, ο οποίος γράφει για να έχει επισκεψιμότητα και όχι για να εκφραστεί και να ανταλλάξει απόψεις: δεν είναι λογοτέχνης. Ωστόσο, αν έχει πολλούς επισκέπτες στη σελίδα του, νομίζει ότι είναι.

Γενικότερα, δεν με ενδιαφέρει τίποτε το οποίο γίνεται μόνο και μόνο για την «ποθητή» αναγνώριση. Και ούτε θέλω να έχω πάρε-δώσε με ανθρώπους που επιδιώκουν κάτι τέτοιο, όσο αξιόλογοι κι αν είναι κι όσο κι αν απολαμβάνουν την εκτίμησή μου ως προσωπικότητες.

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ απογοητεύομαι από την επικράτηση της αυτοπροβολής πάνω στην προσωπικότητα.

Απογοητεύτηκα πολύ από μερικούς. Αλλά, δεν πειράζει. Ίσως και να μη τους νοιάζει. Αν τους νοιάζει περισσότερο ο αριθμός των «επισκεπτών» τους... δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αλλά σίγουρα δεν μπορω και να επικοινωνήσω μαζί τους. Κι αν μπορώ, τότε δεν θέλω.

(Σημείωση: πολλοί από σας θα παρατηρήσατε ότι έχω κι εγώ visitor counter - οι λόγοι είναι καθαρά τεχνικοί: αποτελεί μέρος του tracker που έβαλα όταν κάποιος ανώνυμος μαλάκας σχολίαζε βλακωδώς σε αυτό το μπλογκ... τώρα που το σκέφτομαι, θα το ξηλώσω το τρακεράκι μου φαίνεται)