Σύνδρομα, υποκρισίες και εκπλήξεις

Βρίσκομαι σε ένα Ίντερνετ Καφέ λίγο πριν (χρονικά αλλά και τοπικά) τη νυχτερινή δουλειά. Πάρκαρα λίγο πιο πάνω και περπάτησα αρκετά. Μερικές από τις σκέψεις που έκανα κατά τη διαδρομή (εκτός από το να αποφεύγω τα δέντρα γιατί είμαι μεγάλος γκαντέμης και με κουτσουλούν συνεχώς τα πτηνά) είναι και οι παρακάτω:

1. Τα τελευταία χρόνια που οδηγώ, παρατήρησα ότι πολλοί Έλληνες οδηγοί πάσχουν από το «Σύνδρομο του Αμερικανού μπάτσου». Και εξηγώ: όπως ακριβώς οι Αμερικανοί μπάτσοι πρώτα πυροβολούν και μετά ρωτούν, έτσι και πολλοί Έλληνες οδηγοί πρώτα βγαίνουν από τον παράδρομο και μπαίνουν στο δρόμο κι ύστερα κοιτούν. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι να καρφώνονται σε άλλους ανύποπτους οδηγούς. Όπως συνέβη σ' εμένα σήμερα, ευτυχώς χωρίς σημαντικές ζημιές (γουστάρω όμως πολύ γιατί αυτός που με τράκαρε ήταν ένα νεόπλουτο και αυθάδες αγοράκι με φαντεζί αμαξάκι το οποίο έπαθε ζημιά υψηλού κόστους!!! Χε Χε!!! Και ήθελε και να μου βγει και από πάνω!!!)

2. Ο «δημοσιογράφος» Γιάννης Πρετεντέρης είναι ένα πολύ μεγάλο λαϊκιστικό κωλόπαιδο και επίσης ένας φοβερός υποκριτής, ένα τσιράκι του κατεστημένου που προσποιείται ότι «αγωνίζεται» για τον απλό πολίτη και τα δικαιώματά του. Απόδειξη φυσικά αποτελεί και το ίδιο το επώνυμό του: Πρετεντέρης = Pretend, Pretentio = προσποιούμαι, υποκρίνομαι. Απτότερες αποδείξεις εν καιρώ.

3. Η έκπληξη της ημέρας είναι ότι απάντησα στα σχόλια του προηγούμενου ποστ! Όχι, δεν αποφεύγω να απαντώ, απλώς δεν έχω το χρόνο, τα έχουμε ξαναπεί αυτά εξ άλλου. Αλλά γούσταρα πολύ όλες τις ατάκες που μου έριξαν οι bloggers που σχολίασαν (Καλέ Λύκε, θέλω να μάθω οπωσδήποτε για την καβουρόψιχα και τις αντικαρκινικές της ιδιότητες!!! Περιμένω ποστ!).

4. Είμαι αρκετά κοινωνικός τελευταία. Ελπίζω να κρατήσει (αν και δεν το βλέπω....)

5. Καλησπέρα ρε μπλόγκερες και μπλογκέρισσες!!!

On The Rocks

Γουστάρετε χυμό από φύλλα ελιάς on the rocks;

Όλη αυτή η φάση μου θυμίζει άλλες εποχές. Εποχές αγριοκρεμμύδας. Οι τριαντάρηδες - φτου ρε πούστη, είμαι κι εγώ ένας από αυτούς - θα θυμούνται τη «θαυματουργή» αγριοκρεμμύδα, την οποία υποτίθεται πως εφάρμοζε κάποιος στο α-τριχωτό της κεφαλής για να μετατραπεί ως δια μαγείας σε τριχωτό. Η «ξεχερσωμένη γη» γινόταν γόνιμη και οι γκόμενες (έχω την εντύπωση ότι «γκόμενα» σημαίνει κρεμάλα στα ιταλικά ή κάνω λάθος;) έκαναν σαν τρελές!!!

Ναι ρε!

Χυμός από φύλλα ελιάς! Κλάδοι ελαίας στη μαύρη αγορά!

Φαντάζομαι τους dealer του μέλλοντος να συχνάζουν σε κακόφημες συνοικίες και να πλησιάζουν ανύποπτους τουρίστες με τα λόγια «ενδιαφέρεσαι για ένα ματσάκι φύλλα ελιάς; μιλάμε για τρελό stuff σε λέω, εντόπιο, κρητικό!».

Κι από την άλλη οι γονείς να πατρονάρουν τα παιδιά: «μην περνάς από εκεί Δημητράκη, ακούς; είναι γεμάτη η περιοχή από «ελαιόνια» (κατά το «πρεζόνια»)!

Γουστάρω!!!

Τι γεύση να έχει άραγες η νέα πανάκεια;

Πίνεται με τόνικ; Θα την διαφημίσει ο Αλιάγας; Μπορούμε να κερνάμε σφηνάκια ελιάς σε γυναίκες στα μπαρ; Θα την εκμεταλλευτεί εμπορικά η «τα τρία μας-έψιλον»;

Καλά, μιλάμε για την απόλυτη χώρα των ηλιθίων!!! Ώρες ώρες ξεπερνούμε την Αμέρικα!!!

Εμ βέβαια, τι να περιμένει κάποιος από μια χώρα όπου άτομα σαν τον Πρετεντέρη κάνουν «μαχόμενη δημοσιογραφία» και τους αντιμετωπίζουν οι απλοί πολίτες ως θεούς;

Αγριοκρεμμύδα, φύλλα ελιάς, νόσος των πτηνών, Μαρία η άσχημη, So you think you can dance, «Αποκαλύψεις», πανάκειες...

Ο Γιωργάκης άφησε έναν κλάδο ελαίας στον τάφο του Ισμαήλ Τζέμ. Δεν του τον έδινε νωρίτερα, μπας και τη γλίτωνε; Θα δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο.

Ήδη η Nasa έχει στείλει επιστημονικό επιτελείο για να τεκμαρθεί η χρησιμότητα των φύλλων ελαίας ως τροφή αστροναυτών...

Το FBI παρακολουθεί ανύποπτους ελαιοπαραγωγούς. Men In Black τους επισκέπτονται για να τους τρομοκρατήσουν.

Από την άλλη, υπάρχουν κάποια άλλα ασήμαντα θεματάκια, όπως αυτό της παιδείας... Έλα μωρέ, δε γαμείς και την παιδεία τώρα; Φύλλα ελιάς σε λέω ψηλούλη! Όλα τα άλλα είναι οδοντόκρεμες!

Εγώ λέω να πάρουμε ο καθένας από ένα κλαδί ελιάς και να το χώσουμε στον κώλο του κάθε μαλάκα που μας έχει κάτσει στο λαιμό από τη μεταπολίτευση και μετά...

Blog Obscuro

Αν θυμάμαι καλά, μόνο μια φορά στο παρελθόν έκανα link σε κείμενα άλλων μπλόγκερς (πιο συγκεκριμένα, σε κείμενα του Ροΐδη, του Pascal και του oerwtaspernaeiaptostomaxi). Αυτό συνέβη επειδή μερικές φορές κάποια γραπτά με συγκινούν τόσο, ώστε τα σκέφτομαι για πολύ καιρό.

Το ίδιο συνέβη και σήμερα με αυτο.

Το καλύτερο απ' όλα είναι ότι ανήκει σε ένα παντελώς άγνωστο μπλογκ. Μήπως θα έπρεπε σιγά σιγά να «σκάψουμε» λίγο περισσότερο στη μπλογκόσφαιρα και να ανακαλύψουμε διαμαντάκια;

Ήδη σκέφτομαι το ενδεχόμενο να μαζέψω μερικά που ανακάλυψα και να τα κάνω μια ωραία παρουσίαση...

Ρίχτε κι εσείς καμιά πρόταση...

Πίσω μου σ'έχω, θεέ!!!

Τις απόψεις μου για τη θρησκεία και τη μεταφυσική, τις γνωρίζετε. Όσοι δεν τις έχετε υπ' όψιν, διαβάστε κάποιο από τα παλιά ποστ μου και θα μάθετε. Βαριέμαι να εξηγώ. Αυτό που θέλω να πώ είναι το εξής:

Η διεύθυνση του μπλογκ μου είναι www.capillus.blogspot.com

Δείτε πού καταλήγετε αν μπείτε στο www.capillus.blogpot.com

Δεν είναι δυνατόν!!!

Το κλείσιμο ενός μπλογκ (για τον Gelial)

Δεν γνωρίζω καθόλου το μπλογκ του Gelial. Ενημερώθηκα από άλλους μπλόγκερς ότι έκλεισε το μπλογκ του επειδή εκδόθηκε κείμενό του από εφημερίδα χωρίς να ζητηθεί η άδειά του. Με αφορμή και αυτό το ποστ, θέλω να πω πολύ σύντομα τα παρακάτω:

Όταν κάποιος επιλέγει να δημιουργήσει ένα μπλογκ, ξέρει εκ των προτέρων ότι ο μοναδικός τρόπος δημοσιοποίησης των κειμένων του είναι το διαδίκτυο. Αν κάποιος εκδότης αντιγράψει κείμενό του και το εκδώσει, αυτό είναι πέρα από την προσδοκία του μπλογκερ. Οπότε, καλά έκανε ο gelial και έκλεισε το μπλογκ του, επειδή η έντυπη έκδοση των κειμένων του δεν ήταν μέσα στα σχέδιά του.

Όλα τα υπόλοιπα είναι μπούρδες για να έχουν λόγους να συζητούν μεταξύ τους οι μπλόγκερς και να «τρώγονται» ταχαμ δήθεν...

Music For Dummies (Kill Your DJ)!

Καλησπέρα!!!

Ο Nada ανανεώνεται και προσφέρει υπηρεσίες στη μπλογκόσφαιρα!

Από σήμερα μπορείτε να περιηγείστε στον νέο μου μπλογκ το οποίο τιτλοφορείται Music For Dummies και έχει ως αποκλειστικό θέμα τη μουσική. Θα περιλαμβάνει μουσικές προτάσεις, κριτική σε παλιές και νέες κυκλοφορίες, downloads, άρθρα του παρελθόντος, δεσμούς σε ενδιαφέρουσες μουσικές ιστοσελίδες, οδηγίες για τη χρήση Cubase, στίχους, ταμπλατούρες, sheet music και πολλά άλλα. Με λίγα λόγια, ένα μικρό μουσικό portal.

Και, για να ξεκινήσουμε, σας έχω μια ωραία πρόταση: Θέλετε να απαλλαγείτε μια για πάντα από τους ενοχλητικούς DJ και να γίνετε DJ του εαυτού σας; Θέλετε να ακούσετε καινούρια πράγματα σχετικά με το είδος της μουσικής που προτιμάτε; Θέλετε να πάψετε να ρωτάτε από 'δω κι από 'κει για τη μουσική που σας αρέσει;

Τότε, επισκεφτείτε αυτήν τη σελίδα!!!

Γράψτε το όνομα του τραγουδιού ή του καλλιτέχνη που σας αρέσει και η Πανδώρα θα βρει τραγούδια και καλλιτέχνες παρόμοιους με αυτό που ζητήσατε!!! Αν, π.χ. το τραγούδι σας περιέχει μινόρε αρμονία, πνευστά, σκληρές κιθάρες, πολυφωνίες κλπ, η Πανδώρα θα βρεί παρόμοια κομμάτια με αυτό! Μπορείτε να κάνετε skip στα πρώτα 6-10 κομμάτια (για λόγους copyright δεν σας αφήνει να κάνετε περισσότερα skip) και να δημιουργήσετε τον δικό σας ραδιοσταθμό! Δηλαδή, απαλλαχτείτε μια για πάντα από τους DJs! Τρελό, έ;

Και για όσους γουστάρουν λίγο «αρρωστημένο» γέλιο, περάστε από αυτή τη σελίδα!!! Εγώ έπαθα πλάκα!!!

Αντε, εις υγείαν του νέου ξεκινήματος!!!

Τηλεόραση

Χθες εξεπλάγην. Με την αρνητική έννοια, βέβαια.

Λόγω μιας σφοδρής δηλητηρίασης (ξερνούσα κατά μέσο όρο κάθε 10 λεπτά) αναγκάστηκα να μείνω σπίτι όλη τη μέρα. Ξεμύτισα μόνο για να αγοράσω φρυγανιές. Πολλές φρυγανιές. Τέλος πάντων, δεν είχα καμιά διάθεση να διαβάσω οπότε και «δανείστηκα» την τηλεόραση του συγκατοίκου, την έβαλα στο σαλόνι, κουκουλώθηκα με τις κουβέρτες, άναψα τη σόμπα, έβαλα τη γάτα μέσα και, με την αγνή και άσπιλη σκέψη ότι θα υπάρχει έστω και κάτι ενδιαφέρον στην τηλεόραση, πήρα το ρίσκο. Μεγάλη μαλακία, φυσικά.

Κατ' αρχάς, έπιανε μόνο 7 κανάλια. «ΟΚ» σκέφτηκα, «σαν τον παλιό καλό καιρό». Διάλεξα να ενημερωθώ, παρακολουθώντας αρχικά ένα δελτίο ειδήσεων. Το δελτίο ξεκίνησε με το θέμα της «ρουκέτας» (τρελό κόλπο για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από το πολύ σημαντικότερο θέμα της ιδιωτικοποίησης των ΑΕΙ) το οποίο και διήρκεσε πάνω από μια ολόκληρη ώρα! Μιλάμε, ανέλυσαν τα πάντα! Πάω στοίχημα ότι εικάζουν ακόμη και το είδους του χαρτιού υγείας με το οποίο σκουπίστηκε ο δράστης αφού έφαγε χαλασμένη μπουγάτσα πριν από την εκτόξευση της ρουκέτας. Οι ίδιες σκατόφατσες που έτυχε να δω πριν από μέρες στην τηλεόραση στο σπίτι ενός φίλου ήταν εκεί: Πρετεντέρης, Λιαρέλλης, Παπαχελάς και οι υπόλοιποι «ειδήμονες» της τρομολαγνείας επορίζοντο ετυμηγορίες του κώλου. Σκέφτηκα πως οι δράστες της ενέργειας τους παρακολουθούσαν από τα σπίτια τους και πέθαιναν στο γέλιο και γελούσα κι εγώ. Οι γελοίοι ημιμαθείς βυσματούχοι της ελληνικής τηλεόρασης εξέφραζαν με περισσή σοβαρότητα και ζήλο τις απόψεις τους. Κάθε 3 με 5 λεπτά έκανα ζάπινγκ σε άλλα κανάλια αλλά όλα είχαν το ίδιο θέμα. Όταν τελείωσε κάποτε το θέμα της ρουκέτας, τα υπόλοιπα θέματα κατέλαβαν απειροελάχιστο χρόνο. In a few words, δεν ενημερώθηκα ποτέ. Πρήστηκαν τ'αρχίδια μου από τις αηδίες που άκουσα. Ευτυχώς που οι δημοσιογράφοι της χώρας μας είναι το ίδιο ηλίθιοι με το κοινό στο οποίο στοχεύουν. Ευχήθηκα λοιπόν να πεθάνουν και αποφάσισα να δω καμιά ταινία. Εκτός από την ΕΤ3 η οποία πραγματικά είχε κάτι να προσφέρει (ενδεικτικά αναφέρω την Cinemania, την φοβερή εκπομπή του Νίκου Γουλιά και την νεο-νουάρ ταινία Crimewave των αδελφών Κοέν), τα υπόλοιπα κανάλια έμοιαζαν σα να απευθύνονται σε ανθρώπους των οποίων ο δείκτης νοημοσύνης πλησιάζει το απόλυτο μηδέν. Παντού υπήρχαν φαντεζί παρουσιαστές και συνάμα χείριστοι χρήστες της ελληνικής γλώσσας. Όσο για τη θεματογραφία... χέσε μέσα. Πραγματικά αισθάνθηκα περιθωριακός, αποκομμένος από κάθε άρτο και θέαμα. Την ίδια αίσθηση έχω κι όταν πηγαίνω στο σουπερμάρκετ και σε παρόμοια μέρη, όταν, αθελά μου, ακούω τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μου να μιλούν για αυτά που τους ενδιαφέρουν. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο ο αυτοσκοπός του υλικού ευδαιμονισμού ρε γαμώτο! Δηλαδή, αν η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι έτσι, τι πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι, όσοι είναι εκτός αυτής της νοοτροπίας;

Με λίγα λόγια, η περιδιάβασή μου στον χώρο της τηλεόρασης ήταν μια αποτυχία. Έφαγα στη μούρη τη λάμψη της showbiz, τις εξυπνάδες ανθρώπων οι οποίοι, εκ των πραγμάτων, είναι ανίκανοι να αρθρώσουν μια σωστή φράση ή να εκφράσουν μια εμπεριστατωμένη άποψη. Α, το μεγάλο σοκ το έπαθα παρακολουθώντας για λίγο ένα τηλεπαιχνίδι γνώσεων όπου, δυο κοπέλες γύρω στα 30 έπαιζαν ως ομάδα και, δείχνοντας πρωτοφανή άγνοια σε αυτονόητα γελοίες ερωτήσεις γενικών γνώσεων, απάντησαν σωστά μόνο σε μια ερώτηση που αφορούσε σε λαϊκό τραγουδιστή!!! Ντράπηκα, ρε γαμώτο! Σκέφτηκα ότι στις κοπέλες αυτές (και σε όσους είναι έτσι) ενδέχεται κάποια στιγμή να δοθεί η ευκαιρία να συνομιλήσουν με κάποιον ξένο (ο οποίος σίγουρα ξέρει τουλάχιστον δυο-τρια πράγματα για τον Όμηρο, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη κλπ) και θα επιδείξουν την άγνοιά τους σε πράγματα που αφορούν στον ίδιο τον πολιτισμό τους! Ντρέπομαι ρε! Ούτε θέλω να ξέρω ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι!!!

Η αρχική παιδευτική και ψυχαγωγική έννοια της τηλεόρασης έχει υποβιβαστεί σε έναν πολύχρωμο έμετο από λαμπυρίζουσες κουράδες, αρωματισμένες καβαλίνες, τρομολάγνους modi operandi και ηττημένους modi vivendi. Σκατά.

Σενάριο

Τις τελευταίες ημέρες διακατέχομαι από την ακατάσχετη επιθυμία να σκοτώσω την ανία μου επινοώντας ένα σενάριο το οποίο θα περιλαμβάνει ανύποπτους πολίτες και θα αποτελέσει πηγή γέλιου για μένα (αυτό λέγεται «μακροπερίοδος λόγος!»).

Το βίτσιο αυτό το απέκτησα λίγο μετά την εφηβεία μου (πράγμα το οποίο οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι μεγάλωσα χωρίς αδέρφια μόνος σε ένα δωμάτιο με βιβλία). Ώρες ώρες βαριόμουνα τόσο, ώστε επινοούσα διάφορες «καταστάσεις» με πρωταγωνιστές ανύποπτους ανθρώπους. Φυσικά, σκοπός ήταν το γέλιο και όχι ο εμπαιγμός.

Γύρω στο 1996, πήρα την τότε κοπέλα μου και βγήκαμε έξω για να εφαρμόσουμε ένα τέτοιο σενάριο (να εφαρμόσω δηλαδή, επειδή η συμπαθεστάτη και αξιαγάπητη τότε κοπέλα μου - το «τότε» προσδιορίζει το «κοπέλα» και όχι τα επίθετα «συμπαθεστάτη» και «αξιαγάπητη» - συμφωνούσε χωρίς ποτέ να φέρει αντίρρηση στις εκκεντρικές παπαριές μου). Ντυθήκαμε «κυριλέ», αυτή με σικάτο φόρεμα εξόδου κι εγώ με γραβατούλα, κουστούμι και το μαλλί (ήταν μακρύ τότε) «γλειμμένο» από το ζελέ και κοτσιδιασμένο. Έμοιαζα με Νεαντερτάλειο που κέρδισε 8 τόνους πυριτόλιθου στο Παλαιολοθικό Λαχείο και πήρε την καλή του να το γιορτάσουν. Ένιγουέι, καταλήξαμε σε ένα σούπερ σικ εστιατόριο της πόλης (δεν θα πω ονόματα γιατί με κυνηγούν) και κάναμε μεγαλοπρεπή είσοδο. Αφού καθήσαμε στο τραπέζι και συμβούλευσα την ερωμένη μου να συμφωνεί σε ότι λέω, κάλεσα τον σερβιτόρο και, χωρίς να πολυπιστεύω ότι θα πιάσει το κόλπο, του ζήτησα να μιλήσω με τον υπεύθυνο. Στον τελευταίο είπα πως είμαστε δημοσιογράφοι ενός νέου περιοδικού με τον τίτλο «Γευσιγνωσία και του ζήτησα να μας προτείνει τα αντιπροσωπευτικότερα πιάτα του καταστήματος. Θυμάμαι καλά ότι, ανάμεσα σε άλλα, φάγαμε πένες με θαλασσινά και μια γερμανική σούπα με wurst. Για να μην πολυλογώ, φάγαμε, σκάσαμε και, ενώ είχαμε χρηματα για να πληρώσουμε τα πανάκριβα φαγητά (πήγαμε προετοιμασμένοι), στο τέλος δεν πληρώσαμε τίποτα (επιμείναμε βέβαια να πληρώσουμε για να μην καρφωθούμε αλλά ο υπεύθυνος-μάστερ του γλειψίματος δεν δεχόταν κουβέντα).

Σε μια δεύτερη περίπτωση, το κόλπο ήταν πιο ακραίο. Με μια άλλη κοπέλα (από τις περιπτώσεις του τύπου «κάτι παίζει μεταξύ μας αλλά κανείς από τους δυο δεν είναι σίγουρος») πήγαμε σε ένα gay μαγαζί της πόλης. Πριν εισέλθουμε, της διευκρίνισα λεπτομερώς τις πτυχές του σεναρίου: έγω είμαι Πορτογάλος (Χουάν), αυτή Ισπανίδα (Μπεατρίσε, αν θυμάμαι καλά) και ταξιδεύουμε με Interrail σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι ο τελευταίος προορισμός μας, μόλις αφιχθήκαμε και ψάχνουμε για κάποιο youth hostel να καταλύσουμε (σημείωση: και οι δυο μιλούσαμε ισπανικά - η κοπέλα πολύ καλύτερα, αλλά επιλέξαμε δυο διαφορετικές και συνάμα συγγενικές εθνικότητες για να μπορούμε να μιλάμε στα ισπανικά και στα αγγλικά όταν, τάχατες, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε).
Τέλος πάντων, καθήσαμε στη μπάρα του μαγαζιού και όταν ο ευγενέστατος (και φυσικά gay) μπάρμαν ζήτησε να παραγγείλουμε, εμείς ζητήσαμε τα ποτά μας στα αγγλικά. Αμέσως δυο-τρία κεφάλια γύρισαν και μας κοίταξαν. Όταν μας έφερε τα ποτά, του ζήτησα ευγενικά να μας πει εάν γνώριζε κάποιο φτηνό youth hostel. Ό άνθρωπος έγινε Βέγγος κυριολεκτικά, ρωτώντας κάθε πελάτη μέχρι να βρει τις απαραίτητες πληροφορίες (ομολογώ πως αισθάνθηκα λίγο άσχημα αλλά το ξεπέρασα μετά τα δυο πρώτα ποτά). Στο τέλος ήρθε με ένα χαρτί που είχε ο,τι ακριβώς θέλαμε. Εμείς τον ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε μεταξύ μας στα ισπανικά:

- Beatrice, quieres venir a mi apartimento para una fiesta privada?

- Que te jodan, Juan!

- Eres una mujer mui bonita!

- Que te jodan, cabron!

...και άλλα παρόμοια...

Σε κάποια φάση, ήρθε μια παρέα από 4 κοπέλες-ακολούθους της Σαπφούς. Καθήσανε δίπλα μας και ο μπάρμαν, ο οποίος τις γνώριζε, θεώρησε σωστό να τους πει για εμάς. Αμέσως ένδειξαν ενδιαφέρον και πολύ συχνά σταματούσαν τη συζήτησή τους για να ακούσουν εμένα και την φίλη μου να μιλάμε:

- Άκου ρε συ!!! Τι γλώσσα! Τι μέταλλο (ναι, είπαν και αυτό το κλισέ!)!

- Ζευγάρι φαίνονται. Τους ζηλεύω που ταξιδεύουν έτσι μαζί!

- Η κοπέλα είναι πολύ συμπαθητική!

- Ρε σεις, να τους πούμε να έρθουν μετά στο Μπ...... (gay club, απ' ότι φαντάζομαι)?

- Εγώ λέω να πάμε όλοι μαζί με το αυτοκίνητο. Ξένοι είναι, δεν έχουν ιδέα τι γίνεται εδώ, θα χαθούν.

- Ρε σεις, πώς θα γίνει να έρθει η κοπέλα μαζί μας χωρίς τον μαλάκα που κουβαλά?

- Μην είσαι χαζή ρε! Αφού είναι ζευγάρι, πώς θα τον ξεφορτωθούμε, γίνεται?

Για να μην πολυλογώ (και πάλι), μας κεράσαν άπειρα σφηνάκια και αναλώθηκαν στο να μας πείσουν να τις ακολουθήσουμε στο κλαμπ. Εμείς γίναμε τόσο ζάντα που ούτε καν καταλαβαίναμε τι γινόταν. Κοντέψαμε να προδοθούμε δυο-τρεις φορές αλλά ευτυχώς το καλύψαμε. Στο τέλος, τα ποτά μας τα κέρασε όλα ο μπάρμαν. Ήμασταν τόσο κομμάτια που δεν προλάβαμε να αισθανθούμε άσχημα. Είπαμε ότι χρειαζόμασταν ξεκούραση και φύγαμε.

Όταν βγήκαμε έξω από το μαγαζί και προχωρήσαμε με ρικά βήματα πιο πέρα, η φίλη-δυνάμει ερωμένη μου είπε ότι δεν θέλει να ξαναβγεί ποτέ μαζί μου. Το τηρεί μέχρι σήμερα.




Για πετάχτε κι εσείς καμιά ιδέα για παρόμοιο σενάριο. Άντε, περιμένω προτάσεις!

Νεκρός χρόνος

Βαριέμαι.

Πολύ όμως. Πάρα πολύ.

Η λέξη «ρουτίνα» δεν αρκεί για να περιγράψει την καθημερινότητά μου. Δουλειά από τις 9 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα, λίγο τσιμπολόγημα, μια ώρα ύπνος και, 3 μέρες την εβδομάδα, δουλειά και το βράδυ, μέχρι τις 3 και μισή τα ξημερώματα. Άδεργουάιζ, παραμονή στο σπίτι για ξεκούραση και διάβασμα μέχρι την ώρα του βραδινού ύπνου: 11! Είμαι και πολύ φλωράκος να 'ούμε!

Η τελευταία φορά που πήγα σε μπαρ χωρίς να εργάζομαι σε αυτό ήταν τον περασμένο Σεπτέμβριο (οι διακοπές των Χριστουγέννων δεν μετράνε, έτσι). Μου λείπει, για να πω την αλήθεια. Όχι ότι ήμουν και μπαρόβιος, δηλαδή αλλά, να, χρειάζεται πού και πού λίγη αμπελοφιλοσοφία, λίγη συζήτηση με ποτό και καλή μουσική.

Για να είμαι ειλικρινής, πάντοτε σκεφτόμουν πως δεν θα μπορούσα ποτέ να εργάζομαι σε έναν τομέα που δεν θα μου άρεσε γιατί δεν θα άντεχα τη ρουτίνα. Φαντάζομαι πως και οι περισσότεροι σκέφτονται κάποως έτσι. Εξ ου λοιπόν και η περίεργη επιλογή των σπουδών μου: Αρχαία Ελληνική Φιλολογία στην Αγγλία. Κάθε, μα κάθε φορα που αναφερόμουν σε αυτό, ακολουθούσε η εξής στιχομυθία:

- Μα καλά, πήγες στην Αγγλία για να σπουδάσεις Αρχαία Ελληνικά;

- Ναι. Μόλις το είπα.

- Και θα μπορέσεις να βρεις μια ανθρώπινη δουλειά μετά (αυτή την ερώτηση την έκαναν κυρίως γυναίκες!);

- Δεν ξέρω.

- Αφού μπορούσες να επιλέξεις όποιον τομέα ήθελες, γιατί ντε και καλά Αρχαία Ελληνικά;

- Γιατί μου αρέσουν.

- Ναι αλλά θα πεινάσεις.

- Και λοιπόν; Θα προσπαθήσω να ζήσω άνετα.

- Έχει πήξει ο κόσμος στους φιλολόγους.

- Αδιαφορώ.

Τι να κάνω, προτιμώ τη ρουτίνα μου στο αντικείμενό μου. Μόνον εκεί την αντέχω γιατί την κατέχω. Όσο μπορώ, δηλαδή. Αλλά δεν αντέχω για πολύ την ανία ενός επαγγέλματος ή μιας εργασιακής θέσης που σχετίζεται με την επανάληψη μιας συγκεκριμένης διαδικασίας. Δεν μπορώ να βάζω σφραγίδες για 10 χρόνια. Τουλάχιστον, δεν μπορώ να το κάνω με τον ίδιο τρόπο. Για να καταπολεμήσω την ανία μιας τέτοιας δουλειάς, θα αναγκαζόμουν να εφευρίσκω τρόπους για να διατηρώ το ενδιαφέρον μου αμείωτο. Πιθανότατα, θα τα έκανα όλα πουτάνα στο τέλος. Άσε που δεν διακρίνομαι και για την κοινωνικότητά μου. Κάθε φορά που τύχαινε να εργάζομαι σε χώρο με άλλους, είχα τη φήμη του αμίλητου και αντικοινωνικού μαλάκα (η έννοια «μαλάκας» παραμένει σταθερή, τα επίθετα και οι μετοχές που τη συνοδεύουν αλλάζουν ανάλογα). Η ιδιότητα του «συναδέλφου» δεν μου ταίριαζε ποτέ. Δεν μπορώ π.χ. με τίποτα να κάνω «χαβαλέ» ή «κοινωνικά σχόλια» στο γραφείο με τους άλλους «συναδέλφους»: αισθάνομαι σαν λεπρός μεταξύ αριστοκρατών που μοσχοβολούν, επειδή αυτοί «παρακολουθούν» την επικαιρότητα (όχι μόνο την εργασιακή) κι εγώ αδιαφορώ παντελώς για όλα, εκτός από αυτά που αφορούν στη δουλειά. Ειδικότερα δε όταν ξεκινούσε το κουτσομπολιό, τότε ήταν που η αυτοκτονία περνούσε από το μυαλό μου.
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετώπιζα κάθε φορά που εργαζόμουν ως υπάλληλος ήταν η έντονη αποστροφή προς τους «ανωτέρους». Είμαι άνθρωπος του Πρωτοκόλλου. Ειλικρινά. Θέλω να γίνονται όλα με βάση τη συμφωνία που έγινε και τον σχετικό κανονισμό. Θέλω δηλαδή να γίνονται όλα όπως πρέπει, ζητώ το αυτονόητο (σε αυτή την χώρα πρέπει να ζητάς το αυτονόητο). Κι όταν γίνονται λαδιές, παραθυράκια και παρεκτροπές εκνευρίζομαι. Κι όταν εκνευρίζομαι, μιλάω απότομα και γίνομαι εριστικός απέναντι στους «ανωτέρους» με αποτέλεσμα να μην στεριώνω για παραπάνω από μερικούς μήνες σε καμία δουλειά τέτοιου είδους (όλως παραδόξως, στον στρατό κατάφερα να τη βγάλω καθαρή). Τις μεγαλοστομίες και τις υποσχέσεις των αφεντικών τις έχω γραμμένες εκεί που δε λάμπει ο ήλιος. Γουστάρω πολύ να βρίσκομαι δίπλα σε έναν χέστη υπαλληλίσκο και να μιλώ προκλητικά στο αφεντικό. Χρησιμοποιώ οπωσδήποτε «λόγιους» όρους και, γενικότερα, δυσνόητες λέξεις για να τους κάνω να αισθάνονται κάπως. Φυσικά, δεν τα κάνω αυτά επειδή είμαι εξασφαλισμένος. Δεν είναι μια εκκεντρικότητα που απέκτησα και εξασκώ επειδή έχω εισόδημα από αλλού. Αν με απολύσουν, θα μείνω για καιρό χωρίς λεφτα μέχρι να βρω ξανά δουλειά. Αλλά δεν γουστάρω να αισθάνομαι ότι έχω την ανάγκη των αφεντικών. Το αντίστροφο προσπαθώ να πετύχω. Επίσης, εκτός από το αντικείμενό μου, καμία δουλειά δεν τη θεωρώ ώς πιθανό έδαφος για καριέρα. Π.χ., τα «λόγια τα μεγάλα» που άκουγα κάθε φορά που έπιανα δουλειά σε κάποιο περιοδικό, ήταν τελείως αέρας κοπανιστός: «εμείς εδώ είμαστε κατ'αρχάς επικοινωνιακοί, θέλουμε να ανεβάσουμε το επίπεδο της κουλτούρας της πόλης μας και πιστεύουμε ότι το περιοδικό μας θα κάνει τη διαφορά! Είμαστε όλοι μια οικογένεια εδώ και το think tank του περιοδικού έχει απίστευτες ιδέες! Θα τραντάξουμε τα λιμνάζοντα νερά της έντυπης δημοσιογραφίας, θα δημιουργήσουμε trend!!!». Περιττό να πω ότι το συγκεριμένο περιοδικό έκλεισε γιατί οι Θεσσαλονικείς είχαν ήδη το δικό τους trend από μόνοι τους. Πολύ γέλιο!!! (δεν θα σας πω τον τίτλο του περιοδικού, θα πω μόνον ότι σε αυτό αρθρογραφούσαν μερικοί από τους «όμορφους ανθρώπους αυτής της πόλης» και ο νοών νοήτω!). Έτσι που λέτε, λοιπόν. Η γενικότερη αρνητική μου διάθεση απέναντι σε όσους μεγαλοστομούν ξεκινά και από τις παραπάνω εμπειρίες. Γι' αυτό και δεν γουστάρω, π.χ., τις «δηλώσεις» των δημοσιογράφων για την «δεινότητά» τους. Δεν μπορώ με τίποτα να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος που κρίνει τον ίδιο τον εαυτό του με την θετικότερη των κριτικών, έχει όντως το βάθος και το επίπεδο που περιγράφει (λέγε με Bernstein). Όλοι αυτοί είναι ημιμαθείς και το κάνουν για να κρύψουν τον κομπλεξισμό τους. Κατά κύριο λόγο, όποιος «την έχει δει» και νομίζει ότι έχει μια ανωτερότητα που του δίνει το δικαίωμα να απορρίπτει τους υπόλοιπους, αυτός είναι που πρέπει να αποφεύγουμε κάθε φορά και ειδικότερα τα «δημιουργήματά» του. Αυτά τα τελευταία είναι σίγουρα σκατά με τεχνητό άρωμα. Η σεμνότητα και το μέτρο δείχνουν το μεγαλείο μιας ψυχής και ενός νου. Η κομπορρημοσύνη και ο αυτο-βαυκαλισμός είναι ενδείξεις χαμηλής ποιότητας και αυτό αποδεικνύεται, σύντομα και αναφανδόν. Τον Πυθαγόρα τον θεωρούσαν τόσο σημαντικό, ώστε ντρέπονταν να τον προσφωνήσουν με το όνομά του και έλεγαν απλώς «Αυτός έφα». Ωστόσο, ο ίδιος ήταν υπόδειγμα σεμνότητας. Για όλους. Και όλοι ξέρουν πόσο σημαντικός ήταν.

Οι Λατίνοι έλεγαν: «Να φοβάσαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου». Δυστυχώς, τα «πολιτιστικά» (και όχι μόνο) ηνία της χώρας μας τα κρατούν τέτοιοι άνθρωποι.

Άρχισα πάλι να πλατειάζω. Δεν πειράζει. Εγώ γράφω κι όποιος θέλει να με υποστεί, θα κάνει υπομονή.

Δεν έχω κάποιο συμπέρασμα στο οποίο επιθυμώ να καταλήξω. Είναι 1 το μεσημέρι, σε λίγη ώρα πρέπει να ξεκινήσω για το επόμενο ιδιαίτερο και σκοτώνω τον ενδιάμεσο νεκρό χρόνο γράφοντας αυτό το ποστ. Καλύτερα απ' ότι παλιά, όταν σκότωνα το νεκρό χρόνο καπνίζοντας.

Άντε, ώρα να την κάνω.

Κλιμακτήριος

Ρε σεις!!!

Με ειδοποίησαν ότι γίνεται, λέει, πανικός στην ελληνική μπλογκόσφαιρα! Το monitor έκλεισε για λόγους λογοτεχνικού τάλαντου (ώρες ώρες αισθάνομαι σαν τον Τειρεσία, τον Κάλχα και τον Φινέα μαζί). Μάλιστα. Τα έχουμε πει, δεν τα έχουμε πει; Όλοι γουστάρουν τη στιγμή που θα πουν «εγώ είμαι καλύτερος από σένα, δεν θέλω να είμαι δίπλα σου γιατί μου ρίχνεις το επίπεδο, είμαι πολύ ψαγμένος για να με καταλάβεις, η αξία των δημιουργημάτων μου κάνει τους άλλους να ωχριούν».

Κι ύστερα, τρώω κράξιμο επειδή υποστηρίζω ότι η μπλογκόσφαιρα είναι γεμάτη από εγωιστικά τσουτσεκάκια που αναζητούν κόσμο να τους πει πόσο καλοί είναι. Δεν ενδιαφέρονται να μάθουν, να ανταλλάξουν απόψεις, να αναμιχθούν σε δημιουργικές καταστάσεις. Θέλουν μόνο να προμοτάρουν τον εαυτό τους με το νταβατζιλίκι και την οίηση της «αυθεντίας».

Γιατί δεν εκδίδετε τα «έργα» σας; Γιατί δεν πληρώνετε έναν ατζέντη να σας προμοτάρει; Γιατί δεν κάνετε δημόσια παρουσίαση των «πονημάτων» σας; Είμαστε δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι υποχρεωμένοι να προσέχουμε τι γράφουμε και τι κάνουμε για να μη «ρίχνουμε το επίπεδο» και να μην παραβιάζουμε τα «πνευματικά σας δικαιώματα» (άνθρωπος χωρίς πνεύμα έχει άραγε πνευματικά δικαιώματα;); Αφού, ειδικότερα, έχετε πρόσβαση σε έντυπα μέσα (όπου κάλλιστα μπορείτε να προωθήσετε την πάρτη σας), τι δουλειά έχετε και ασχολείστε με τους υπόλοιπους σαν κι εμάς; Αφού είστε ανώτερα όντα, γιατί αναμειγνύεστε με την «πλέμπα της λογοτεχνίας»;

Γιατί δεν φτιάχνετε το δικό σας, ελιτιστικό κόμβο;

Δεν πάτε στο διάολο, καλύτερα;

Γαμώ την κλιμακτήριό μου, γαμώ.

Mind your own business

Στην Αγγλία (όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) ισχύει το εξής:

Έστω ότι έχεις πήξει στο σπίτι και θέλεις ρε παιδί μου να βγείς να πιεις ένα ποτό και να ξεσκάσεις. Οι επιλογές σου δεν είναι πολλές: pub μέχρι κάποια ώρα και μετά, αν είσαι και πολύ πάρτι άτομο, club μέχρι τις 2. Τέλος πάντων, βγαίνεις και πηγαίνεις στην πλησιέστερη pub για να πιείς κάνα δυο pints τοπικού ale. Μπαίνεις στην pub, παραγγέλνεις στην μπάρα - καθ' ότι self service το σύστημα - και, με το μπιρόνι στο χέρι, ανακαλύπτεις για κακή σου τύχη ότι δεν υπάρχει διαθέσιμο τραπέζι καθ' όσον όλα είναι πιασμένα. Τι κάνεις; Πολύ απλά, πλησιάζεις σε ένα τραπέζι όπου υπάρχει διαθέσιμη καρέκλα και ρωτάς το εξής: "Excuse me, is this seat taken?". Στο τραπέζι μπορεί να κάθεται ο οποιοσδήποτε: παρέα φίλων - ανδρών και γυναικών - που φωνάζουν μεθυσμένοι και χαβαλεδιάζουν, ίσως κάποιος μεσήλικος, ίσως και κάποιο ζευγαράκι που χαμουρεύεται κάθε τρεις και λίγο. Η απάντηση που θα λάβεις, ασχέτως με το ποιος κάθεται, είναι η εξής: "No, it's not taken, you may sit if you wish". Κι έτσι, κάθεσαι σε ένα τραπέζι με αγνώστους οι οποίοι δεν σε ενοχλούν κι ούτε εσύ τους ενοχλείς και απολαμβάνεις σαν άνθρωπος την μπίρα σου. Το ίδιο ισχύει και σε φαστφουντάδικα, «λαϊκά» εστιατόρια κ.ο.κ. Όλοι σέβονται το δικαίωμά σου να απολαύσεις το φαγητό ή το ποτό σου σαν άνθρωπος. Φυσικά, όταν κι εσύ βρεθείς σε ανάλογη θέση, επιτρέπεις στον άγνωστο άνθρωπο να καθήσει στο τραπέζι σου. Δεν το έχεις πάρει εργολαβία. Δεν γράφει το όνομά σου. Είναι τραπέζι για όλους.

Καθώς απολαμβάνεις την μπίρα σου λοιπόν, σκέφτεσαι τι έκανες την ημέρα. Πήγες στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στην αγορά, στην τράπεζα, μπλα μπλα μπλα. Θυμάσαι την τυπικότητα και την ευγένεια με την οποία σε αντιμετώπισαν οι σοβαροί (ή σοβαροφανείς, περί ορέξεως δηλαδή αφού το αποτέλεσμα μετράει) υπάλληλοι στα μέρη που πήγες. Σκέφτεσαι και πολλά άλλα πράγματα, μέχρι που τελειώνεις την μπίρα σου και συνειδητοποιείς ότι δε σου φτάνει η έξοδος σε pub, αλλά θέλεις να συνεχίσεις τη διασκέδασή σου στο club "Planet Earth" το οποίο έχει θεματική βραδιά "Grab A Granny!" και πλαφόν στο όριο ηλικίας για τις γυναίκες: από 40 και πάνω - εξ ου και το catchy όνομα της θεματικής βραδιάς. Πηγαίνεις λοιπόν εκεί, πληρώνεις 2 λίρες είσοδο και ανακαλύπτεις ότι μέχρι να διανύσεις την απόσταση από την είσοδο ως το μπαρ για να παραγγείλεις, σου έχουν πιάσει τον κώλο (κυριολεκτικά) τουλάχιστον 5-6 φορές. Είναι οι κυρίες που βγήκαν προς άγραν τεκνών. Αφού παραγγείλεις, στην άλλη άκρη του μπάρ βλέπεις την κυρία που εργάζεται ως προϊσταμένη στο τμήμα εγγραφών του πανεπιστημίου να χαμουρεύεται με έναν φοιτητή που μοιάζει στον Peter Beardsley (θυμάστε τη φάτσα του τύπου;). Παραδίπλα, ο τύπος που είναι υπεύθυνος για την ανταλλαγή των φοιτητών ξεσαλώνει αγνώριστος. Τους ξέρεις, εφ' όσον τους συναντάς στο πανεπιστήμιο. Τους χαιρετάς και σε χαιρετούν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Καμία συστολή. Αφού τελειώσεις το ποτό σου, επιλέγεις να περάσεις και από το club "Le Phonographique" όπου έχει κι εκεί θεματική βραδιά σαδομαζοχισμού, ονόματι "The Lizard Club". Μπάινεις στο υπόγειο μαγαζί και αμέσως βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος από διάφορα άτομα με ενδύματα και εξαρτήματα τα οποία είναι φτιαγμένα από υλικό που χρειάζεται 15οοο χρόνια να ανακυκλωθεί και χρησιμοποιείται συνήθως για την κατασκευή δίσκων. Στο βάθος του μπάρ, βλέπεις τον διευθυντή της τράπεζας που επισκέφτηκες το πρωί. Ο στιβαρός και φλεγματικός αυτός κύριος σε βοήθησε να διευθετήσεις ένα πρόβλημα σχετικά με ένα έμβασμα συναλλάγματος. Ο ίδιος κύριος φοράει ένα ανύπαρκτο πλαστικό εσώρουχο και μια γραβάτα μόνο και δέχεται ηδονισμένος καμτσικιές στα κωλομέρια από την υπάλληλο του ταμείου 3 του τραπεζικού υποκαταστήματος στο οποίο είναι διευθυντής. Πιο πέρα, αναγνωρίζεις και τον καθαριστή της εστίας που μένεις. Μόνο που είναι ντυμένος γυναίκα. Σε βλέπει και αυτός, σε χαιρετά και ξαναγυρνά στην παρέα των drag queens της οποίας φαίνετι να ηγείται. Πίνεις το ποτό σου, χαζεύεις το τζέρτζελο, βγάζεις τρελό γέλιο, φεύγεις, γυρνάς σπίτι και κοιμάσαι. Τουλάχιστον τους μισούς από τους ανθρώπους που είδες θα τους συναντήσεις την απόμενη ημέρα, στην «κανονική» τους μορφή, να εργάζονται αμέριμνοι και τυπικοί.

Όχι, δεν είναι ντε και καλά μια αμοράλ παράνοια. Είναι κάτι πιο απλό: οι άνθρωποι αυτοί δεν φοβούνται τον «κοινωνικό στιγματισμό». Δεν τους νοιάζει γιατί δεν θα τους κουτσομπολέψει κανένας. Ακόμη και αν το αφεντικό τους μάθει τα καμώματά τους, δεν πρόκειται να τους απολύσει. Άλλο δουλειά, άλλο διασκέδαση. Άλλο πούτσες, άλλο βούρτσες. Γκεγκε;

Προβλήματα

Παρακάτω, μια λίστα από προβλήματα που με βασανίζουν τον τελευταίο καιρό:

1. Δεν έχω λεφτά. Κι όταν έχω, είναι πλαστά. Χθες πήγα σε ένα ΝετΚαφε, έκατσα 2 ώρες (ας όψονται οι bloggers) και, στο τέλος, το 5ευρο που είχα για να πληρώσω αποδείχτηκε πλαστό.

2. Έχει βουλώσει η χέστρα, επειδή, σε προσπάθειά μου να τραβήξω το καζανάκι μετά από επίπονη αφόδευση, έπεσε μέσα το καπάκι ενός κουτιού από μπατονέτες ώτων με αποτέλεσμα - εφ' όσον η διάμετρός του εφαρμόζει απόλυτα στο σωλήνα της αποχέτευσης - να σφηνώσει στα βάθη του. Αυτό έγινε πριν μέρες. Ήρθε τεχνικός, πήρε 100 ευρώ (ναι, 100 ευρώ), έβαλε κάτι space εξαρτήματα στο σωλήνα, ντεμέκ τον ξεβούλωσε αλλά το πρόβλημα συνεχίζει να υφίσταται.

3. Εδώ και 3 μήνες, έχω ένα έντονο βούισμα στα αυτιά το οποίο οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι χρησιμοποιώ κάθε μηχανημα παραγωγής ήχου έχοντας το volume μονίμως στο 11 (όσοι έχουν δει την ταινία This Is Spinal Tap, καταλαβαίνουν τι εννοώ).

4. Δεν καταλαβαίνω τις γυναίκες. Νομίζω ότι, ώρες-ώρες, οι σκέψεις τους και οι αποφάσεις τους μπορούν να αποτελέσουν θέμα διδακτορικής διατριβής ψυχιάτρου.

5. Τα ρούχα μου βρίσκονται στο ζενίθ της φθοράς.

6. Το αερόθερμο καίει περισσότερο απ' όσο μου είπαν για να με πείσουν να το αγοράσω.

7. Το αυτοκίνητο είναι τόσο κατεστραμμένο που πλέον με κοιτούν όλοι όταν οδηγώ.

8. Τέσσερις «πρώην» μου παντρεύτηκαν μέσα στους τρεις τελευταίους μήνες (τώρα αυτό, γιατί να είναι πρόβλημα;)

9. Ο υπολογιστής μου είναι πιο αργός και από ένα βραδύποδα. Η έννοια multitasking δεν ισχύει ούτε για αστείο. Δέχομαι hardware ως δώρα, αν σας περισσεύουν (ας μην ξεχνάμε πως πρέπει να στηρίζουμε την ανακύκλωση των αγαθών - την έχω δει και οικολόγος, άμα λάχει).

10. Βρωμάει το ντουί της λάμπας του υπνοδωματίου. Και ζέχνει. Είναι σα να μπλογκάρω στην ψαραγορά.

11. «Η γκόμενά μου είναι χαζή κι εγώ μοιάζω με τσόντα (αναιρεί το 12)»

12. Δεν έχω γκόμενα (αναιρεί το 11). Προτιμώ τον όρο «ερωμένη», πάντως.

13. Έχω γκόμενα (αναιρεί το 12). Συνεχίζω να προτιμώ τον όρο «ερωμένη»

14. Η αντιπαράθεση και αλληλο-αναίρεση των 11, 12 και 13 οφείλεται στο 4.

15. Άνακάλυψα ότι τελικά τα αυγά δεν βάφονται με πορδές (και ότι θα συνεχίσω να γράφω τη συγκεκριμένη λέξη με υ-ψιλόν).


ΠΙΘΑΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

1. Εντρύφηση σε καταχρήσεις και ακόλαστη ζωή (μην ξεχνιόμαστε: «άσωτος» είναι αυτός που ξοδεύει αλόγιστα την περιουσία άλλων ενώ «ακόλαστος» είναι αυτός που έχει αχαλίνωτες επιθυμίες) και επόμενη απόκτηση κάρτας μέλους του συγκεκριμένου χώρου.

2. Μετακόμιση (από το τωρινό σπίτι σε άλλο)

3. Μετακόμιση (σε άλλον πλανήτη)

4. Πρωτοβουλία στη χρηματοδότηση για την δημιουργία translation software ειδικευμένου στη γυναικεία σκέψη και ιδιοσυγκρασία.

5. Ληστεία.

6. Απαγωγή.

7. Εκβιασμός.

8. Μεταφορά στη δεκαετία του 1965-1975

9. Μπλόγκινγκ (είναι τσάμπα και έχει πολύ γέλιο...)

10. Τίποτα απ' όλα. Μπουκοφσκική αντιμετώπιση για μια ζωή μελαγχολικής ηδονής και σίγουρο θάνατο μετά τα 70 (εννοείται πως από την ηλικία των 60 και μετά θα γίνω πρεζόνι, κι όσο αντέξω).

11. Log out από το μπλογκ γιατί η μαλακία πάει σύννεφο

Περί blogging...

- Εμπρός;

- Γεια σου ρε Τάκη! Χρόνια πολλά!

- Χρόνια πολλά ρε Άκη! Πώς και μας θυμήθηκες; Έχουμε να τα πούμε από πέρσι!

- Είπα να δω τι κάνει το προλεταριάτο. Πώς είσαι ρε άτομο;

- Όπως τα ξέρεις ρε Άκη. Κυρίως αποστασιοποιημένος. Κατά δεύτερο λόγο, καλά. Εσύ;

- Μια χαρά φιλαράκο. Έκανα τις διακοπές μου με το καινούριο μου μωρό, πήγα και στο χωριό... οικογενειακά, όπως πάντα. Εσύ;

- Έκανα κι εγώ το ταξιδάκι μου. Νησάκι και μετά, Αθήνα. Ωραία ήταν.

- Μάλιστα... Χαίρομαι ρε συ φίλε. Βαικά, πήρα για να σε ρωτήσω κάτι, μιας που ξέρεις και από υπολογιστές.

- Μην είσαι τόσο σίγουρος, Άκη. Απλώς, είμαι ικανότερος από σένα. Κατά τα άλλα, τελείως ανίκανος σύμφωνα με τα στάνταρντς των χρηστών.

- Καλά, καλά, ό,τι πεις. Λοιπόν άκου: Το καινούριο μου μωρό ασχολείται πολύ με το Ιντερνέτ και...

- Ίντερνετ, Άκη! Ο τόνος στο Ι. Ακούγεσαι σαν τον Ορφανό.

- Καλά μωρέ, στ' αρχίδια μου τώρα πώς προφέρεται. Λοιπόν, το μωρό μου ασχολείται πολύ με το Ίντερνετ και προσπαθεί να με βάλει κι εμένα στη φάση.

- Γιατί; Σκοπεύει να σε ευνουχίσει ψηφιακά; Να σου καταστρέψει την ψυχούλα;

- Όχι μωρέ! Να, είναι σε μια φάση που ασχολείται με το blogging.

- Ωχ...

- Τι «ωχ» ρε φίλε; Γι' αυτό σε πήρα, να μάθω τι παίζει με το blogging! Ξέρεις κάτι;

- Ρε συ Άκη, δεν το αφήνεις καλύτερα; Τόσα πράγματα μπορείς να κάνεις για να γεμίσεις την ώρα σου. Γιατί δεν ασχολείσαι με κάποιο νορμάλ χόμπι; Ζωγραφική, μουσική, διάβασμα, κανένα ταξιδάκι, καμιά συζήτηση με τους φίλους σου, επιτραπέζια παιχνίδια... τόσα υπάρχουν!

- Γιατί το λες αυτό ρε φίλε; Εμένα μια χαρά μου φαίνεται το blogging, αν κρίνω από τη διάθεση της γκόμενας!

- Ό,τι πεις, Άκη. Αλλά πριν ξεκινήσεις, άκου λίγο κάποια πράγματα.

- Για λέγε ρε φίλε. Καταρχάς, ξέρεις τι παίζει;

- Ξέρω, Άκη. Έχω κι εγώ blog.

- Έλα ρε! Ποιο είναι;

- Άστο καλύτερα Άκη. Λοιπόν, άκου: έχεις ακούσει ποτέ τον όρο «λογοτεχνικό τάλαντο»;

- Εεε...όχι.

- Λοιπόν, δεν είναι δύσκολο να το φανταστείς. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που διαθέτουν το παραπάνω χαρακτηριστικό. Υπάρχουν όμως και πολλοί περισσότεροι που νομίζουν ότι το διαθέτουν.

- Δηλαδή;

- Δηλαδή, το blogging δίνει στους ανθρώπους την ευκαιρία να αναδείξουν το τάλαντό τους. Γράφεις το κειμενάκι σου στο blog, σε μια ιστοσελίδα διαμορφωμένη από σένα για σένα, και μπαίνουν διάφοροι και σχολιάζουν.

- Ωραίο ακούγεται. Δεν διακρίνω τίποτε κακό.

- Ναι, μέχρις εδώ καλά. Αλλά, το Διαδίκτυο, γενικότερα, είναι το μοναδικό μέρος όπου ένας βλάκας μπορεί να φανεί έξυπνος. Ειδικότερα το blogging μοιάζει να επινοήθηκε για να εξυπηρετεί αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

- Κάτσε ρε φίλε, μισό λεπτό! Ποιος κρίνει τον έξυπνο από τον βλάκα και με ποια κριτήρια;

- Το μοναδικό κριτήριο είναι η λογική, Άκη, όσο αντικειμενικότερα γίνεται. Επίσης, ένας ατάλαντος, μπορεί να φανεί ταλαντούχος, ένας κομπλεξικός μπορεί να δειχτεί «κανονικός» και ούτω καθ' εξής.

- Μου θυμίζει πολιτική και Reality Show μαζί!

- Κοντά είσαι, Άκη...

- Συνεχίζω λέγοντας πως, άπαξ και ξεκινήσεις το blogging, έχεις πολλές πιθανότητες να απορροφηθείς τόσο ώστε να μην ξεχωρίζεις την πραγματική ζωή από την διαδικτυακή πραγματικότητα. Οι φίλοι σου είναι πίξελ, οι εχθροί σου το ίδιο, οι αναφορές σου, οι συζητήσεις σου, η χαβούζα του καθημερινού σου κουτσομπολιού είναι πίξελ!

- Τι είναι αυτό το «πίξελ» ρε Τάκη;

- Τέλος πάντων, άστο. Για να σου δώσω να καταλάβεις, το blogging μοιάζει με τον αρθρογράφο της Espresso που λαμβάνει βραβείο Booker για το άρθρο του σχετικά με το botox της τάδε celebrity.

- Έτσι όπως τα λές, ακούγεται τελείως σκατά.

- Κοίτα, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μπορείς να γνωρίσεις πολύ ενδιαφέροντες και ικανούς ανθρώπους εκεί μέσα. Κάποιοι ίσως και να γίνουν φίλοι σου. Πολλοί θα υποκριθούν ότι είναι φίλοι σου, ειδικότερα αν το blog σου είναι δημοφιλές. Γενικότερα, πολλαπλασίασε τη ματαιοδοξία του μέσου ανθρώπου με το τετράγωνο του εγωισμού του και έχεις τον μέσο blogger.

- Κάτσε ρε φιλαράκο! Εδώ το μωρό μου λέει άλλα: ότι μπορώ να ανταλλάξω απόψεις, να μάθω πράγματα, να συμμετάσχω σε συζητήσεις, να γίνω καλύτερος άνθρωπος ρε παιδί μου!

- Είμαι σίγουρος ότι μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά και χωρίς να γίνεις blogger.

- Ναι αλλά, το μωρό μου που ασχολείται με το blogging κατάφερε να γνωρίσει πολλούς ανθρώπους και να τη βοηθήσουν σε πολλά θέματα.

- Τυχερή η ερωμένη σου, Άκη. Έπεσε σε κανονικούς ανθρώπους. Σπάνια περίπτωση. Αλλά όχι απίθανη. Εδώ υπάρχουν καλοί μπάτσοι, γιατί να μην υπάρχουν και ειλικρινείς bloggers...

- Ναι αλλά εσύ μιλάς σα να σου έτυχαν τα χειρότερα.

- Μπα... δεν θα το' λεγα. Μάλλον τα ηλιθιότερα που έτυχαν. Κι επειδή κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια, σχημάτισα άποψη γενικότερα για το μέσο! Έτσι, για σπάσιμο.

- Τέλος πάντων, εσύ προτείνεις δηλαδή να μην ασχοληθώ.

- Όχι, Άκη. Δοκίμασε και δες πώς θα πάει. Η ευθύνη είναι δική σου. Το κρίμα στο λαιμό σου...

- Καλά μωρέ, θα το κάνω έτσι για την πλάκα... επειδή με «σπρώχνει» η μικρή!

- Θα ήθελα πραγματικά να σου πω πλλά περισσότερα, Άκη, αλλά θα σε αφήσω να ανακαλύψεις μόνος σου τη μαγεία της πορδής που λέγεται blogging. Δυστυχώς, οι ηλίθιοι είναι τόσοι πολλοί και τόσο ανίκητοι ώστε έχουν καταλάβει τα πάντα. Δεν ρεφάρουν με τίποτα και βρίσκονται παντού. Κανένα μέσο δεν σώζεται από τη ματαιοδοξία, την δοκησισοφία και την φιλαυτία. Κράτα αυτές τις τρεις τελευταίες λέξεις. Θα τις συναντήσεις μπροστά σου άπειρες φορές!

- Καλά ρε. Ευχαριστώ πάντως για τις διευκρινίσεις. Αλλά θα ήθελα να τα πούμε από κοντά, πιο διεξοδικά.

- Όποτε θέλεις, Άκη.

- Θα τα πούμε λοιπόν. Σύντομα. Αλήθεια, τώρα τι θα κάνεις;

- Τίποτα μωρέ, να, έχω ετοιμάσει ένα κειμενάκι για να το ποστάρω στο blog μου...

- Ε?!!!