Mind your own business

Στην Αγγλία (όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) ισχύει το εξής:

Έστω ότι έχεις πήξει στο σπίτι και θέλεις ρε παιδί μου να βγείς να πιεις ένα ποτό και να ξεσκάσεις. Οι επιλογές σου δεν είναι πολλές: pub μέχρι κάποια ώρα και μετά, αν είσαι και πολύ πάρτι άτομο, club μέχρι τις 2. Τέλος πάντων, βγαίνεις και πηγαίνεις στην πλησιέστερη pub για να πιείς κάνα δυο pints τοπικού ale. Μπαίνεις στην pub, παραγγέλνεις στην μπάρα - καθ' ότι self service το σύστημα - και, με το μπιρόνι στο χέρι, ανακαλύπτεις για κακή σου τύχη ότι δεν υπάρχει διαθέσιμο τραπέζι καθ' όσον όλα είναι πιασμένα. Τι κάνεις; Πολύ απλά, πλησιάζεις σε ένα τραπέζι όπου υπάρχει διαθέσιμη καρέκλα και ρωτάς το εξής: "Excuse me, is this seat taken?". Στο τραπέζι μπορεί να κάθεται ο οποιοσδήποτε: παρέα φίλων - ανδρών και γυναικών - που φωνάζουν μεθυσμένοι και χαβαλεδιάζουν, ίσως κάποιος μεσήλικος, ίσως και κάποιο ζευγαράκι που χαμουρεύεται κάθε τρεις και λίγο. Η απάντηση που θα λάβεις, ασχέτως με το ποιος κάθεται, είναι η εξής: "No, it's not taken, you may sit if you wish". Κι έτσι, κάθεσαι σε ένα τραπέζι με αγνώστους οι οποίοι δεν σε ενοχλούν κι ούτε εσύ τους ενοχλείς και απολαμβάνεις σαν άνθρωπος την μπίρα σου. Το ίδιο ισχύει και σε φαστφουντάδικα, «λαϊκά» εστιατόρια κ.ο.κ. Όλοι σέβονται το δικαίωμά σου να απολαύσεις το φαγητό ή το ποτό σου σαν άνθρωπος. Φυσικά, όταν κι εσύ βρεθείς σε ανάλογη θέση, επιτρέπεις στον άγνωστο άνθρωπο να καθήσει στο τραπέζι σου. Δεν το έχεις πάρει εργολαβία. Δεν γράφει το όνομά σου. Είναι τραπέζι για όλους.

Καθώς απολαμβάνεις την μπίρα σου λοιπόν, σκέφτεσαι τι έκανες την ημέρα. Πήγες στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στην αγορά, στην τράπεζα, μπλα μπλα μπλα. Θυμάσαι την τυπικότητα και την ευγένεια με την οποία σε αντιμετώπισαν οι σοβαροί (ή σοβαροφανείς, περί ορέξεως δηλαδή αφού το αποτέλεσμα μετράει) υπάλληλοι στα μέρη που πήγες. Σκέφτεσαι και πολλά άλλα πράγματα, μέχρι που τελειώνεις την μπίρα σου και συνειδητοποιείς ότι δε σου φτάνει η έξοδος σε pub, αλλά θέλεις να συνεχίσεις τη διασκέδασή σου στο club "Planet Earth" το οποίο έχει θεματική βραδιά "Grab A Granny!" και πλαφόν στο όριο ηλικίας για τις γυναίκες: από 40 και πάνω - εξ ου και το catchy όνομα της θεματικής βραδιάς. Πηγαίνεις λοιπόν εκεί, πληρώνεις 2 λίρες είσοδο και ανακαλύπτεις ότι μέχρι να διανύσεις την απόσταση από την είσοδο ως το μπαρ για να παραγγείλεις, σου έχουν πιάσει τον κώλο (κυριολεκτικά) τουλάχιστον 5-6 φορές. Είναι οι κυρίες που βγήκαν προς άγραν τεκνών. Αφού παραγγείλεις, στην άλλη άκρη του μπάρ βλέπεις την κυρία που εργάζεται ως προϊσταμένη στο τμήμα εγγραφών του πανεπιστημίου να χαμουρεύεται με έναν φοιτητή που μοιάζει στον Peter Beardsley (θυμάστε τη φάτσα του τύπου;). Παραδίπλα, ο τύπος που είναι υπεύθυνος για την ανταλλαγή των φοιτητών ξεσαλώνει αγνώριστος. Τους ξέρεις, εφ' όσον τους συναντάς στο πανεπιστήμιο. Τους χαιρετάς και σε χαιρετούν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Καμία συστολή. Αφού τελειώσεις το ποτό σου, επιλέγεις να περάσεις και από το club "Le Phonographique" όπου έχει κι εκεί θεματική βραδιά σαδομαζοχισμού, ονόματι "The Lizard Club". Μπάινεις στο υπόγειο μαγαζί και αμέσως βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος από διάφορα άτομα με ενδύματα και εξαρτήματα τα οποία είναι φτιαγμένα από υλικό που χρειάζεται 15οοο χρόνια να ανακυκλωθεί και χρησιμοποιείται συνήθως για την κατασκευή δίσκων. Στο βάθος του μπάρ, βλέπεις τον διευθυντή της τράπεζας που επισκέφτηκες το πρωί. Ο στιβαρός και φλεγματικός αυτός κύριος σε βοήθησε να διευθετήσεις ένα πρόβλημα σχετικά με ένα έμβασμα συναλλάγματος. Ο ίδιος κύριος φοράει ένα ανύπαρκτο πλαστικό εσώρουχο και μια γραβάτα μόνο και δέχεται ηδονισμένος καμτσικιές στα κωλομέρια από την υπάλληλο του ταμείου 3 του τραπεζικού υποκαταστήματος στο οποίο είναι διευθυντής. Πιο πέρα, αναγνωρίζεις και τον καθαριστή της εστίας που μένεις. Μόνο που είναι ντυμένος γυναίκα. Σε βλέπει και αυτός, σε χαιρετά και ξαναγυρνά στην παρέα των drag queens της οποίας φαίνετι να ηγείται. Πίνεις το ποτό σου, χαζεύεις το τζέρτζελο, βγάζεις τρελό γέλιο, φεύγεις, γυρνάς σπίτι και κοιμάσαι. Τουλάχιστον τους μισούς από τους ανθρώπους που είδες θα τους συναντήσεις την απόμενη ημέρα, στην «κανονική» τους μορφή, να εργάζονται αμέριμνοι και τυπικοί.

Όχι, δεν είναι ντε και καλά μια αμοράλ παράνοια. Είναι κάτι πιο απλό: οι άνθρωποι αυτοί δεν φοβούνται τον «κοινωνικό στιγματισμό». Δεν τους νοιάζει γιατί δεν θα τους κουτσομπολέψει κανένας. Ακόμη και αν το αφεντικό τους μάθει τα καμώματά τους, δεν πρόκειται να τους απολύσει. Άλλο δουλειά, άλλο διασκέδαση. Άλλο πούτσες, άλλο βούρτσες. Γκεγκε;