Τηλεόραση

Χθες εξεπλάγην. Με την αρνητική έννοια, βέβαια.

Λόγω μιας σφοδρής δηλητηρίασης (ξερνούσα κατά μέσο όρο κάθε 10 λεπτά) αναγκάστηκα να μείνω σπίτι όλη τη μέρα. Ξεμύτισα μόνο για να αγοράσω φρυγανιές. Πολλές φρυγανιές. Τέλος πάντων, δεν είχα καμιά διάθεση να διαβάσω οπότε και «δανείστηκα» την τηλεόραση του συγκατοίκου, την έβαλα στο σαλόνι, κουκουλώθηκα με τις κουβέρτες, άναψα τη σόμπα, έβαλα τη γάτα μέσα και, με την αγνή και άσπιλη σκέψη ότι θα υπάρχει έστω και κάτι ενδιαφέρον στην τηλεόραση, πήρα το ρίσκο. Μεγάλη μαλακία, φυσικά.

Κατ' αρχάς, έπιανε μόνο 7 κανάλια. «ΟΚ» σκέφτηκα, «σαν τον παλιό καλό καιρό». Διάλεξα να ενημερωθώ, παρακολουθώντας αρχικά ένα δελτίο ειδήσεων. Το δελτίο ξεκίνησε με το θέμα της «ρουκέτας» (τρελό κόλπο για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από το πολύ σημαντικότερο θέμα της ιδιωτικοποίησης των ΑΕΙ) το οποίο και διήρκεσε πάνω από μια ολόκληρη ώρα! Μιλάμε, ανέλυσαν τα πάντα! Πάω στοίχημα ότι εικάζουν ακόμη και το είδους του χαρτιού υγείας με το οποίο σκουπίστηκε ο δράστης αφού έφαγε χαλασμένη μπουγάτσα πριν από την εκτόξευση της ρουκέτας. Οι ίδιες σκατόφατσες που έτυχε να δω πριν από μέρες στην τηλεόραση στο σπίτι ενός φίλου ήταν εκεί: Πρετεντέρης, Λιαρέλλης, Παπαχελάς και οι υπόλοιποι «ειδήμονες» της τρομολαγνείας επορίζοντο ετυμηγορίες του κώλου. Σκέφτηκα πως οι δράστες της ενέργειας τους παρακολουθούσαν από τα σπίτια τους και πέθαιναν στο γέλιο και γελούσα κι εγώ. Οι γελοίοι ημιμαθείς βυσματούχοι της ελληνικής τηλεόρασης εξέφραζαν με περισσή σοβαρότητα και ζήλο τις απόψεις τους. Κάθε 3 με 5 λεπτά έκανα ζάπινγκ σε άλλα κανάλια αλλά όλα είχαν το ίδιο θέμα. Όταν τελείωσε κάποτε το θέμα της ρουκέτας, τα υπόλοιπα θέματα κατέλαβαν απειροελάχιστο χρόνο. In a few words, δεν ενημερώθηκα ποτέ. Πρήστηκαν τ'αρχίδια μου από τις αηδίες που άκουσα. Ευτυχώς που οι δημοσιογράφοι της χώρας μας είναι το ίδιο ηλίθιοι με το κοινό στο οποίο στοχεύουν. Ευχήθηκα λοιπόν να πεθάνουν και αποφάσισα να δω καμιά ταινία. Εκτός από την ΕΤ3 η οποία πραγματικά είχε κάτι να προσφέρει (ενδεικτικά αναφέρω την Cinemania, την φοβερή εκπομπή του Νίκου Γουλιά και την νεο-νουάρ ταινία Crimewave των αδελφών Κοέν), τα υπόλοιπα κανάλια έμοιαζαν σα να απευθύνονται σε ανθρώπους των οποίων ο δείκτης νοημοσύνης πλησιάζει το απόλυτο μηδέν. Παντού υπήρχαν φαντεζί παρουσιαστές και συνάμα χείριστοι χρήστες της ελληνικής γλώσσας. Όσο για τη θεματογραφία... χέσε μέσα. Πραγματικά αισθάνθηκα περιθωριακός, αποκομμένος από κάθε άρτο και θέαμα. Την ίδια αίσθηση έχω κι όταν πηγαίνω στο σουπερμάρκετ και σε παρόμοια μέρη, όταν, αθελά μου, ακούω τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μου να μιλούν για αυτά που τους ενδιαφέρουν. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο ο αυτοσκοπός του υλικού ευδαιμονισμού ρε γαμώτο! Δηλαδή, αν η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι έτσι, τι πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι, όσοι είναι εκτός αυτής της νοοτροπίας;

Με λίγα λόγια, η περιδιάβασή μου στον χώρο της τηλεόρασης ήταν μια αποτυχία. Έφαγα στη μούρη τη λάμψη της showbiz, τις εξυπνάδες ανθρώπων οι οποίοι, εκ των πραγμάτων, είναι ανίκανοι να αρθρώσουν μια σωστή φράση ή να εκφράσουν μια εμπεριστατωμένη άποψη. Α, το μεγάλο σοκ το έπαθα παρακολουθώντας για λίγο ένα τηλεπαιχνίδι γνώσεων όπου, δυο κοπέλες γύρω στα 30 έπαιζαν ως ομάδα και, δείχνοντας πρωτοφανή άγνοια σε αυτονόητα γελοίες ερωτήσεις γενικών γνώσεων, απάντησαν σωστά μόνο σε μια ερώτηση που αφορούσε σε λαϊκό τραγουδιστή!!! Ντράπηκα, ρε γαμώτο! Σκέφτηκα ότι στις κοπέλες αυτές (και σε όσους είναι έτσι) ενδέχεται κάποια στιγμή να δοθεί η ευκαιρία να συνομιλήσουν με κάποιον ξένο (ο οποίος σίγουρα ξέρει τουλάχιστον δυο-τρια πράγματα για τον Όμηρο, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη κλπ) και θα επιδείξουν την άγνοιά τους σε πράγματα που αφορούν στον ίδιο τον πολιτισμό τους! Ντρέπομαι ρε! Ούτε θέλω να ξέρω ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι!!!

Η αρχική παιδευτική και ψυχαγωγική έννοια της τηλεόρασης έχει υποβιβαστεί σε έναν πολύχρωμο έμετο από λαμπυρίζουσες κουράδες, αρωματισμένες καβαλίνες, τρομολάγνους modi operandi και ηττημένους modi vivendi. Σκατά.