Προξενιό Νο 2 (εναλλακτικός τίτλος: «Ε;»)

Ντριιιιιιιιιινννννννν...

- Εμπρός;

- Έλα φίλος, Τάκης speaking.

- Γεια σου φίλε. Τι μπορώ να κάνω για σένα;

- Γιατί μου μιλάς σα να είμαι ξένος;

- Γιατί είσαι. Έλα πλάκα κάνω (!). Όλα καλά;

- Καλά φίλος. Πήρα να δω τι κάνεις.

- Τίποτα ιδιαίτερο Τάκη. Προσπαθώ να αυτοκτονήσω βλέποντας τηλεόραση.

- Μα εσύ δε βλέπεις ποτέ τηλεόραση.

- Το ξέρω. Δεν ξέρω τι με έπιασε απόψε. Και να φανταστείς ότι ακόμη δεν την έχω ανοίξει καν.

- Δε χάνεις και πολλά φίλος. Εκλογές γίνονται και σε κάθε κανάλι έχει τις ανάλογες εκπομπές.

- Κάβλα. Ό,τι καλύτερο για να κόψει το νήμα της ζωής μου. Αρχίζω να πιστεύω πως η ανία σε συνδυασμό με την αποστροφή και την καταστροφή που προκαλούν οι πολιτικοί είναι το όπλο του μέλλοντος. Μπροστά σε αυτά, η ατομική βόμβα είναι ατομική πίτσα.

- Έχεις δίκιο φίλος. Αλήθεια, εσύ τι θα ψηφίσεις;

- Οτιδήποτε χρειάζεται τις ωριμότερες αποφάσεις και τις λιγότερες κινήσεις.

- Δηλαδή;

- Τίποτα.

- Πρώτη φορά δεν είναι που απέχεις;

- Ναι.

- Και πιστεύεις ότι η αποχή είναι μια ώριμη πολιτική επιλογή;

- Πιστεύω ότι τα πάντα είναι ωριμότερα από το να πάει κάποιος και να δείξει την εμπιστοσύνη του σε ένα μάτσο σόλοικους σκατιάρηδες με ιδιοτελείς φιλοδοξίες. Πάρε για παράδειγμα την Ντόρα Μπακογιάννη. Σου εμπνέει εμπιστοσύνη αυτή η «γυναίκα»; Δεν θέλεις να της λιώσεις τη γλώσσα στο ρεντέ; Ή τον Γιακουμάτο: αν τύχαινε να καθήσει δίπλα μου στο ΚΤΕΛ, θα ζητούσα από τον εισπράκτορα να αλλάξω θέση. Αμ οι άλλοι; Πιστεύεις ότι ο «Γιωργάκης» είναι σε θέση να ντυθεί μόνος του; Η Παπαρήγα είναι φορέας σύγχρονων ιδεών; Ο Αλαβάνος δεν είναι ο Κότσιρας της πολιτικής;

- Ναι αλλά μέχρι τώρα ψήφιζες. Και υποστήριζες ότι ήταν καλύτερο από την αποχή.

- Και λοιπόν; Δεν επιτρέπεται να αλλάξω γνώμη; Εξ άλλου, είναι καλύτερο να αλλάξεις γνώμη για το αν θα ψηφίσεις ή όχι, παρά για το ποιον θα ψηφίσεις. Τέλος.

- Καλά, εσύ ξέρεις. Άλλο τι κάνεις;

- Τα γνωστά. Ασχολούμαι με πολλά. Είμαι πολυ-άσχολος. Είμαι πολύ-asshole.

- Από γκόμενες πώς πας;

- Πώς να πάω; Ξέρεις εσύ καμιά που να άντεχε έναν τύπο σαν κι εμένα;

- Ξέρω μια!

- Κι εγώ, αλλά έζησε τον 17ο αιώνα και ήταν τυφλή.

- Ποια εννοείς;

- Καμιά συγκεκριμένη. Σίγουρα θα υπήρχε πάντως κάποια με αυτά τα χαρακτηριστικά.

- Άσ'τα αυτά. Σου έχω έτοιμο προξενιό!

- Κι εγώ υποτίθεται πως πρέπει να χαρώ τώρα;

- Ωχ μωρέ μαλάκα, μια ζωή το δύσκολο κάνεις!

- Όχι φίλε. Εσύ το ψάχνεις. Εγώ δε σου ζήτησα ποτέ να με προξενέψεις. Καθόμουν ήσυχος σχεδιάζοντας τον ανώδυνο θάνατό μου ώσπου μου τηλεφώνησες γεμάτος προτάσεις.

- Έλα, είναι καλή σε λέω!

- Γιατί, την δοκίμασες; Θέλω να ξέρεις ότι δεν παίρνω γυναίκα από δεύτερο χέρι.

- Λοιπόν, είναι 25 χρονών και συνάδελφος!

- Συνάδελφος ποιανού; Δική μου ή δική σου; Εσύ είσαι ταξιτζής.

- Δική σου ρε ηλίθιε. Απ' αυτές τις ευαίσθητες, τις θεωρητικές μωρέ, με λογοτεχνίες και ποιητικές βραδιές, «ψαγμένη» σε λέω!

- Αν όλα αυτά είναι θετικά, τότε τα αρχίδια μου είναι φτιαγμένα από φαγεντιανή.

- Ε;

- Τίποτα. Συνέχισε, καλά τα πας, με πείθεις.

- Λοιπόν, ψάχνεται πολύ αλλά είναι «δύσκολη». Θέλει κάποιον μορφωμένο και ευαίσθητο.

- Γιατί δεν την προξενεύεις σε κανένα πτώμα; Σου φαίνομαι να πληρώ τις προϋποθέσεις της; Και στη τελική, πολλές «δηλώσεις» πέφτουν τελευταία: «τον άνδρα τον θέλω έτσι, το σπίτι μου να είναι έτσι, θέλω 3 παιδιά»... πολλές δηλώσεις ρε φίλε... εγώ το μόνο που ξέρω να κάνω καλά είναι να κλάνω όταν δεν πρέπει και να κυκλοφορώ γυμνός στο σπίτι... και δεν θέλω να πληρώσω άλλες προϋποθέσεις...γενικότερα, σε όλους τους τομείς της ζωής μου.

- Κατάλαβα. Πάλι σ' έπιασε η μαλακία...

- Ευχαριστώ. Η οξυδέρκεια σε συνδυασμό με την ευπροσηγορία σε χαρακτηρίζουν.

- Ε;

- Τίποτα, τίποτα. Συνέχισε και πάλι.

- Τι να συνεχίσω μωρέ! Να κανονίσω να βγούμε να τη γνωρίσεις; Είναι καλή εμφανισιακά, το σώμα της είναι τέλειο!

- Και λοιπόν; Πρόκειται να το χρησιμοποιήσω ως εκμαγείο;

- Ε;

- Εννοώ πως δεν είμαι και πολύ κοινωνικός τελευταία και γενικότερα έχω πρόβλημα να βρίσκομαι δίπλα σε ανθρώπους που δεν ξέρω. Αισθάνομαι ότι πρέπει να μιλώ και να κινούμαι με συγκεκριμένο τρόπο και αυτό μου τη δίνει. Επίσης, βαριέμαι. Εύκολα, αβασάνιστα, γρήγορα και όχι πρόχειρα. Βαριέμαι. Βαριέμαι αυτήν, εσένα, εμένα, τους ανθρώπους, τον ήλιο, το οξυγόνο, το άζωτο... βαριέμαι όλους και όλα. Δεν θέλω να στρώσω τον κώλο μου σε μια καρέκλα σ' ένα μπαρ και να παίξω τον ρόλο του υποψήφιου εραστή. Προτιμώ να είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και να κοιτώ το ταβάνι. Μέχρι να το βαρεθώ κι αυτό δηλαδή...

- Τι να σου πω ρε φίλε! Κάθε φορά ο ίδιος μαλάκας είσαι!

- Θα μπορούσα κάλλιστα να πω το ίδιο και για σένα... Ευχαριστώ πάντως που για άλλη μια φορά προσπάθησες να μου φτιάξεις τη ζωή αλλά δε βλέπω να γίνεται τίποτα. Ελπίζω να μη μείνει στο ράφι η υποψήφιά σου!

- Αει στο διάολο μωρέ, κάθομαι και ασχολούμαι μαζί σου! Εγώ φταίω ρε πούστη!

- Χαίρομαι ιδιαίτερα γι' αυτή την κρίση αυτογνωσίας που σε έπιασε!

- Λοιπόν, πέρα από την μαλακία, αν αλλάξεις γνώμη, στείλε μήνυμα να κανονίσω, εντάξει;

- «Έως κόρακες λευκοί γένωσιν»

- Ε;

- Τίποτα, κάνε δουλειά σου...

- Κλείνω. Τα λέμε. Κοίτα να γίνεις άνθρωπος!

- Η επιθυμία σας διαταγή για μένα...

- Αντε γεια ρε...

- Άντε γεια...

Μπιιιιιιιιιιιιιπ...

Ποίηση...

Έχετε δει αυτό το φιλμ; Αν όχι, ψάξτε να το βρείτε. Πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά.

Χθες είδα το συγκεκριμένο φιλμ για 4η φορά. Γενικότερα, βλέπω τα φιλμ που μου αρέσουν πολλές φορές, τόσο που συχνά καταντώ να θυμάμαι πολλούς διαλόγους και ατάκες. Το κάνω επειδή κάθε φορά παρατηρώ νέες λεπτομέρειες.

Το θέμα φυσικά δεν είναι αυτό. Δεν συνέβη τίποτε το ιδιαίτερο το οποίο με οδήγησε στο να προτείνω, έτσι ξεκάρφωτα, ένα φιλμ. Είναι η ανία που με ωθεί στο να γράφω ό,τι μου' ρχεται στο μυαλό. Ας πούμε, τώρα βρίσκομαι σε ένα Νετ Καφέ. Περπατούσα αμέριμνος, απολαμβάνοντας την καλοκαιρινή ανεργία (το' χει το επάγγελμα, βλέπετε) πίνοντας τον καφέ μου σε φελιζολένιο ποτήρι (κάτι που με κάνει ιδαίτερα σέξι, ειδικότερα όταν η επίσημη θρησκεία του κόσμου είναι ο δαλτωνισμός) και ξαφνικά αποφάσισα να γράψω στο μπλογκ μου. Η εγκεφαλική διεργασία που προηγήθηκε του παρόντος ποστ είναι η εξής:

«...μμμ...χμμμ...έλα μωρέ, δε γαμείς....»

Η ίδια εγκεφαλική διαδικασία ελάμβανε χώρο και πριν από άλλα μεγαλεπήβολα σχέδια τα οποία πραγματοποίησα.

Ας μιλήσουμε όμως για τη νύχτα. Ως γνωστόν, η χειρότερη στιγμή της ημέρας για έναν μανιοκαταθλιπτικό είναι το μεσημέρι. Τότε είναι που η διάθεση είναι τόσο αφόρητα πεσμένη ώστε συχνά οδηγεί σε απρόσμενες αντιδράσεις. Το βράδυ, η νύχτα, είναι η κάθαρση του μανιοκαταθλιπτικού: Εκδικείται τη μεσημεριανή μιζέρια. Επέλεξα να βγαίνω από το σπίτι τα μεσημέρια και να μένω μέσα τα βράδια. Από τότε, η διάθεσή μου καλυτέρεψε. Όχι όμως και η κοινωνική μου ζωή. Η τελευταία συναναστροφή που είχα με άνθρωπο σώζεται ως μαρτυρία σε σφηνοειδή γραφή, κάπου στην Μεσοποταμία.

Τι έλεγα; Α, η νύχτα... Αν δεν υπολογίσει κάποιος την αϋπνία, η νύχτα είναι ο παράδεισός μου. Τότε βγαίνει ο Mr Hyde του εαυτού μου, ένας αναπάντεχα καλοκάγαθος χαρακτήρας, σε αντίθεση με το μαλακισμένο αρχίδι που είμαι κατά τη διάρκεια της ημέρας (ανώνυμοι, την πατήσατε, τώρα που βρίζω ο ίδιος τον εαυτό μου εσείς τι θα κάνετε; μάλλον θα αφοσιωθείτε στη συλλογή αγκυλωτών σταυρών...). Τη νύχτα λοιπόν γίνομαι ευαίσθητος και ανθρώπινος. Όλοι όσοι δε με γνώρισαν νύχτα, χάνουν. Χάνουν σας λέω!!! Επίσης, «χάνουν» και όλοι όσοι με γνώρισαν - νύκτα ή μέρα δεν έχει σημασία.

Η νύκτα, λοιπόν, είναι η καθαρσή μου, είναι το tour de force της ευαισθησίας μου... είναι η ώρα που λέξεις «μουνί», «βυζιά», «κώλος» αντικαθίστανται με τις λέξεις «αιδοίο», «μαστοί» και «Μητσοτάκης». Μάλιστα, η πιο ευαίσθητη στιγμή μου είναι όταν γράφω σονέτα κατά τη διάρκεια του χεσίματος στη 1 τα ξημερώματα: εκεί είναι να με λατρέψεις, ξεχειλίζω από ερωτισμό! Έχω και μια ποιητική συλλογή στα σκαριά, θα κυκλοφορήσει σε πολλά αντίτυπα και θα με κάνει φυσικά διάσημο στους λογοτεχνικούς κύκλους της πόλης. Μετά θα ακολουθήσουν προσκλήσεις σε δωρεάν γεύματα (το μόνο προτέρημα της φήμης, εδώ που τα λέμε), συνεργασίες με μεγάλους εκδοτικούς οίκους, τρελά πάρτι, οινοποσίες, παρτούζες και όλα τα συμπαρομαρτούντα μιας ονειρεμένης ζωής μέσα στον ωκεανό της διασημότητας. Πιστεύω πως το κίνητρο του κάθε σύγχρονου λογοτέχνη δεν είναι η «προσωπική έκφραση και η κατάθεση ψυχής» αλλά όλα αυτά τα προαναφερθέντα, όλες αυτές οι ηδονές που μετά γίνονται ιστορίες που διηγούμαστε στους φίλους μας με σκανδαλιστικές λεπτομέρειες και ουσιαστικά στρώνουν τον δρόμο προς την απόλυτη αναγνωρισιμότητα και την γραφικότητα, εν τέλει, αφού κάθε φημισμένος και αναγνωρίσιμος καταλήγει να νομίζει ότι οι υπόλοιποι γύρω του σχηματίζουν μια τεράστια κωλοτρυπίδα την οποία αυτός γαμάει και αυτή του λέει και «ευχαριστώ». Ή μήπως κάνω λάθος; Λάθος ή όχι, ούτε που με νοιάζει.

Όσοι συνεχίζετε ακόμη να διαβάζετε αυτό το κείμενο, είστε πολύ δυνατοί άνθρωποι. Σας αγαπώ, η πρόσκλησή σας στην σκηνοθετημένη κηδεία μου θα είναι δωρεάν και θα λάβετε complementary μπουρεκάκι στην δεξίωση που θα ακολουθήσει στο καφέ-μπαρ «το Φορμαρισμένο Λυχνάρι».

Α, και κάτι τελευταίο: μην αγοράσετε ποτέ σώβρακο από τον τρίτο πάγκο (στη πλευρά του γηπέδου) της λαϊκής αγοράς της Τούμπας: αγόρασα τρία και τρύπησαν όλα μετά από δυο πλύσεις.

Ahoy για τον δρόμο και πάλι και το βράδυ: «ποίηση και τουαλέτα»: δυο ασυμβίβαστες έννοιες στην ίδια πλευρά.

(Δεκαπέντε άνδρες γύρω απ' την κασέλα του νεκρού - γιο χο χο! και μια μπουκάλα ρούμι)

Αhoy λέμε ρεεε!!!

Χθες γνώρισα μια πουτάνα

Χθες γνώρισα μια πουτάνα. Ήταν πουτάνα στο επάγγελμα και όχι στην ψυχή.

Την ρώτησα "Τι είναι καλύτερο, να είσαι πουτάνα στο επάγγελμα και σωστή στην ψυχή, ή το αντίστροφο;"
Μου απάντησε ότι θα μου έκανε έρωτα δωρεάν, επειδή της άρεσε η ερώτηση.

Κάτι παρόμοιο συνέβη όταν κάποτε γνώρισα μια κοπέλα και η πρώτη ερώτησή μου προς αυτήν ήταν "Πιστεύεις ότι η πορνογραφία είναι μορφή τέχνης;". Το ίδιο βράδυ κάναμε έρωτα. Ή μήπως δεν οφειλόταν σ' αυτό; Πάντως, αν ήταν μορφή τέχνης, τότε εκείνο το βράδυ θα περιγραφόταν καλύτερα με έναν πίνακα του Kandinsky.

Είδατε τι ψαγμένος που είμαι; Ξέρω και τον Kandinsky, βρωμοκουλτουριαραίοι.

Κάθε φορά που χτυπά το τηλέφωνο η διάθεσή μου να το σηκώσω ολοένα και μειώνεται. Χθες βράδυ, κάποιος επέμενε. Το άφηνα να χτυπά για ώρα, μέχρι που μου χάλασε τη διάθεση, εκνευρίστηκα και έδωσα μια γροθιά στο τραπέζι του ΙΚΕΑ. Το τραπέζι έσπασε αλλά τα ΙΚΕΑ συνεχίζουν να υπάρχουν. Δεν θα ξανα-αγοράσω τίποτε από εκεί, εκτός ίσως από εμφιαλωμένο νερό.

Τι λέγαμε; Τίποτα φυσικά, ανούσιες διασκορπισμένες σκέψεις.

Τελευταία τρώω πολύ κρεμμύδι και το στομάχι μου υποφέρει. Ένα από τα δυο πρέπει να φύγει.

Ανακάλυψα ότι έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου. Τα περισσότερα αφορούν σε ουσιαστικά της Αρχαίας Ελληνικής.

Έρχονται εκλογές. Ένα κομμάτι παριζάκι στην κάλπη με τα ψηφοδέλτια είναι μια gourmet επιλογή.

Πάω να ψηφίσω. Τα λέμε μετά. Αει στο καλό.

Blogs of note (unz unz)

PRETENTIOUS



Διαβάζω μπλογκς τον τελευταίο καιρό. Πολλά. Είδα την εξέλιξη αλλά και την στασιμότητα μερικών. Κάποια κολλήματα δεν σταματούν. Άλλα πρήζονται και μετατρέπονται σε οιδήματα. Μερικά ξεπερνιούνται. Γουστάρω! Τελικά, ένας HTML κώδικας αποδείχτηκε δυνατότερος από την προσωπικότητα. Όλα γίνονται εκεί μέσα!!! Εκεί μιλάς, εκεί κλαίς, εκεί γαμάς, εκεί μαλώνεις, εκεί φιλιώνεις...

Θυμάμαι την τελευταία φορά που έχυνες μελετώντας το character coding...

Θυμάμαι τότε που γαμούσες μέσω shoutcast...

Ανακαλώ τις εξομολογήσεις και τις παραδοχές σου μέσω meta-blogging

Σε βλέπω να νουθετείς μέσω posts...

Σε αισθάνομαι να υπερασπίζεσαι τα πιστεύω σου μέσω moderation...

Σε νιώθω να κάνεις γόνιμο και επί-ίσοις-όροις διάλογο μέσω administration...

...Γουστάρω!!!

θα μου στείλεις φωτογραφία με τη φατσούλα σου; έτσι, για να προσαρμόσω κι εγώ τα λεγόμενα και τον χαρακτήρα μου... αν είσαι κοπέλα και μου αρέσεις θα γίνω γλυκός, ευαίσθητος, προβληματισμένος, τα κείμενά μου θα είναι απόμακρα και ποιητικά, θα είμαι ένα παιδί που ζητά προστασία σε μια αγκαλιά... αν είσαι άνδρας και οι απόψεις μας συμπίπτουν θα γίνω εξωστρεφής, μάγκας και θα βγούμε για τάβλι και τσίπουρα... αν διαφωνούμε, θα ανταλλάξουμε απειλητικά posts... αν με αφήσεις αδιάφορο, θα περνώ που και που να αφήνω σχόλια όπως "καλό κείμενο, μπράβο"...

We all live in an HTML submarine

WE?

ALL?

Not really...

Στάχτη και Burberry's

Να στηρίξω κι εγώ με τη σειρά μου τη μεγάλη συγκέντρωση απόψε στις 7 το απόγευμα έξω από την Βουλή, για την αναδάσωση-διάσωση του εμπρησθέντος δρυμού της Πάρνηθας. Έχοντας την εμπειρία μιας Κασσάνδρας, ενός Σέιχ Σου και μιας Θάσου, εύχομαι σε όσους δεν έχουν ζήσει από κοντά κάτι τέτοιο, να μην τύχει να το ζήσουν ποτέ.

Οι οικοπεδοφάγοι και οι ανταλλαγείς-απαλλαγείς ευθυνών πέτυχαν τον στόχο τους για άλλη μια φορά αλλά ο αγώνας όλων ημών δεν έχει τελειώσει και δεν σταματά εδώ.

Ελπίζω πως κάθε ευαισθητοποιημένος πολίτης θα αναγνωρίσει πλέον την αλητεία των ιθυνόντων της κυβέρνησης και της κάθε κυβέρνησης που με υπέρμετρη ανοχή και ανύπαρκτη ενοχή όχι μόνον υποκύπτει στα οικονομικά συμφέροντα του κάθε ιδιώτη, αλλά και τα προωθεί. Να ξέρετε ότι οι αλήτες που μας κυβερνούν έχουν πολλούς ακόμη «ευγενείς στόχους» να εκπληρώσουν.

Συνεπώς, πρέπει όχι μόνο να ευαισθητοποιηθούμε αλλά και να τους μαυρίσουμε στις επόμενες καλπομαχίες.

Μπουρδέλα

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία;

Ψωμί, σαρδέλα και τσάμπα στα μπουρδέλα!

Δεν θα δουλέψει ρε μαλάκα!!!

Επισκεφτείτε την σελίδα τους: www.myspace.com/otinanaiproductions και αποκτήστε και ένα DVD με την ταινία τους James Δοντ: Επιχείρηση Ρωσομπλιέτ

Διάθεση

John Barry - The Persuaders Theme

Σήμερα έχω κέφια. Όχι τίποτε «αμάν και τι», απλώς χαμογελάω κατά μέσο όρο κάθε 2 ώρες και 37 λεπτά. Τον υπόλοιπο χρόνο κοιμάμαι ή τριγυρίζω άσκοπα στην πόλη. Συνήθως σκέπτομαι τρόπους να γίνω πλούσιος χωρίς σπατάλη κόπου και χρόνου. Διάβαζα πριν λίγο ένα e-book με τον ευρηματικό τίτλο "Steal This Book!" το οποίο πραγματεύεται διάφορους τρόπους να πιει, να φάει και να ταξιδέψει κάποιος τσάμπα στην Αμερική του 1970. Γενικότερα, πρόκειται για ένα οριακά βλακώδες πόνημα που, ωστόσο, περιέχει μερικούς αστείους τρόπους να καταπολεμήσει κανείς την ανία του υπό την ψευδαίσθηση ότι κατατροπώνει το σύστημα. Ανάμεσα σε άλλα, αναφέρει πώς με τη χρήση μιας νεκρής κατσαρίδας μπορεί κάποιος να φάει δωρεάν σε gourmet εστιατόρια. Το κόλπο αυτό το πρωτοσυνάντησα σε ένα από τα πλέον αγαπημένα μου βιβλία, αυτό του Τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν με τίτλο "Ο Μόνος Δρόμος". O ήρωας του βιβλίου είναι ένας τύπος ονόματι Πασαζαντές ο οποίος κάνει συνεχώς απάτες επειδή αυτός είναι ο «μόνος δρόμος» που μπορεί να ακολουθήσει στη μίζερη ζωή του. Αν το βρείτε, αρπάξτε το οπωσδήποτε...

Λοιπόν, τι έλεγα; Α, ναι, σήμερα έχω κέφια και υπολογίζω ότι η διάθεσή μου αυτή θα διαρκέσει μέχρι το τέλος της αποψινής βραδιάς - όπερ και επιτάσσει προσπάθεια «κανονικής» κοινωνικοποίησης και επικοινωνίας! Για να δούμε...μούμπλε...μούμπλε... λες να συμπεριφερθώ «κανονικά» απόψε; Η τρέλα είναι η λογική των λίγων, ώρα να δοκιμάσω και αυτή των πολλών (συχνά οριζόμενη ως «σωφροσύνη»)!

Βασικά, τα γράφω όλα αυτά επειδή δεν ξέρω ακριβώς τι να κάνω και περιμένω τις δικές σας εναλλακτικές προτάσεις.









(το κομμάτι στην κορφή του ποστ είναι για την Nosyparker η οποία το άκουσε σε ένα από τα sets μου και ζήτησε να της το γράψω)

Infinite Spark

Ομολογώ πως δεν ξέρω πια τι να γράψω. Είναι καιρός που σταμάτησα να «εκφράζω» οργιωδώς και «με δηκτικό τρόπο» τις απόψεις μου επί διαφόρων θεμάτων (τα εισαγωγικά δεν είναι τυχαία).
Η «ρετσινιά» του «παρμένου», του «μισανθρώπου», του τύπου που τον ενοχλούν «όλοι και όλα» κατέληξε να με κυνηγά, ενώ στην πραγματικότητα ο στόχος μου ήταν άλλος (για την ακρίβεια, ο στόχος μου δεν ήταν απολύτως κανένας - σκέψεις μοιραζόμουν και προσπαθούσα να δω αν τελικά συμβαίνει τίποτε ουσιώδες στον κόσμο γύρω μου, συμμετέχοντας κι εγώ σε αυτό το αλισβερίσι).
Ωστόσο, η σημασία του «καλύτερα να αγωνίζεσαι μάταια, παρά να ζεις μάταια» παραείναι υψηλή για να την αγνοήσω.
Αυτό που με κάνει να απορώ περισσότερο είναι η παροιμιώδης πλέον ευκολία με την οποία οι άνθρωποι ξεχνούν, υπομένουν, συμβιβάζονται, επικοινωνούν, ζουν. Καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπος με ανδρείκελα που κάνουν την «επανάστασή» τους συζητώντας αλλά όταν έρθει η ώρα να «πατήσουν πόδι» και να διεκδικήσουν, συμβιβάζονται και υποχωρούν, είτε γιατί φοβούνται τις συνέπειες, είτε γιατί πραγματικά δεν το πίστευαν όταν το έλεγαν.
Όλοι γύρω μου παραπονούνται: «τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, οι συνθήκες ζωής είναι πλέον αβάσταχτες, οι πόροι λιγοστεύουν, τα οικονομικά μας είναι για τα κλάματα, επικοινωνία μηδέν, κατανόηση μηδέν, εξυπηρέτηση μηδέν, δεν τηρούνται πλέον ούτε τα αυτονόητα». Ωστόσο, ψηφίζουν. Τους ίδιους καραγκιόζηδες κάθε φορά, μπας και βολέψουν το μονάκριβό βλαστάρι τους. Δεν αντιδρούν σε τίποτε, παρά μόνον για να του προσδώσουν την απαραίτητη «γραφικότητα»: οι πορείες διαμαρτυρίας είναι προβλέψιμες, τα διάφορα «ψηφίσματα» που κάθε τρεις και λίγο εμφανίζονται για να προασπίσουν τα δικαιώματα του απλού πολίτη είναι ένα μάτσο χιλιοειπωμένες φωτοτυπημένες φιλοσοφίες της σειράς. Οι «προοδευτικοί» χώροι έχουν γεμίσει αριβίστες και επαγγελματίες επαναστάτες, οι εξωκοινοβουλευτικές ομάδες κάθε είδους αποτελούνται από φασιστοειδείς προβοκάτορες έτοιμους να αμαυρώσουν τους αγώνες κάθε αγνού αγωνιστή. Το κατεστημένο της χουντοδεξιάς του Καραμανλή και της σκατοπαρέας του καλώς κρατεί, ο νεποτισμός του σιχαμένου γένους του Μητσοτάκη και των υπολοίπων καραδοκούν στη γωνιά να το αντικαταστήσουν επάξια, καθιστώντας πια αναγκαία την ανακατανομή του πλούτου, όσο κι αν πολλοί βολεύονται με το να θεωρούν τάχα «ουτοπική» οποιαδήποτε αντίδραση.
Το χειρότερο πράγμα που ακούω είναι από τα στόματα σκεπτόμενων ανθρώπων: «και να αντιδράσεις, τι θα πετύχεις; δεν θα καταφέρεις τίποτα, αυτοί θα επικρατήσουν και πάλι»... σας ευχαριστώ πολύ, «ήρωες» της εποχής μου: εσείς είστε οι μόνοι που θα μπορούσατε, συσπειρωμένοι, να φέρετε την αλλαγή προς το καλύτερο αλλά είστε συμβιβασμένοι και χεσμένοι όσο κανένας άλλος. Εσάς φοβάμαι και όχι τους ξεκάθαρα ηλίθιους που ψηφίζουν με την ίδια ανεμελιά με την οποία διαλέγουν το πεπόνι από το μανάβη. Εσάς φοβάμαι που, αντί να είστε στην πρώτη γραμμή και να ενώνετε γύρω σας τους ανθρώπους, αναλώνεστε στο κωλοφίλημα και στην «αναλυτική προσέγγιση» των μεγαλοεκδοτών και των λοιπών «εγκεφάλων» αυτού του τόπου που λέγεται «αγάλματα και κίονες φτιαγμένα από σκατά». Άλλοι ξέρετε μόνο να αναπολείτε τις «χαμένες πατρίδες» και το «μεγαλείο της Ελλάδος» και να εκφράζετε με αμφιθυμία και στόμφο την «ανησυχία σας για το πού οδεύει αυτός ο τόπος». Καθυστερημένα και ουτιδανά ανθρωπάρια όπως ο Ψωμιάδης είναι οι «μπαμπούλες» σας, τους οποίους βρίζετε όταν λείπουν αλλά γλείφετε τους βρομερούς κώλους τους όταν τους συναντάτε.
Χθες, περπατώντας στο κέντρο της πόλης, μια γυναίκα με έναν τηλεβόα καθόταν και εκτόξευε κουβέντες στις ορδές της κατανάλωσης που κοιτούσαν τις βιτρίνες των δρόμων με την ίδια λαχτάρα που το πεινασμένο σκυλί κοιτά το ξεροκόμματο. Σήμερα, στο λεωφορείο, ένας καλοντυμένος «κύριος» υπερηφανευόταν για το «μέσο» που χρησιμοποίησε για να βάλει την - κατά τα λεγόμενά του - «άξια» κορούλα του στο δημόσιο. Προχθές, ένας «μορφωμένος» κύριος διάβαζε την εφημερίδα του και με απαράμιλλη αναλυτικότητα και διορατικότητα εγκωμίαζε τη χώρα μας και τη νοοτροπία της, σε σύγκριση με τη «διεφθαρμένη» δύση.
Η ιστορία έχει καταγεγραμμένα πολλά γεγονότα. Υπάρχουν αγώνες με ιδρώτα και αίμα που αποτέλεσαν την πιο ζωντανή πραγματικότητα στην ιστορία αυτού του τόπου.
Πριν 35 χρόνια υπήρξαν άνθρωποι που τους ξερίζωναν τα γένια στα μπουντρούμια της ασφάλειας επειδή πετούσαν προκηρύξεις, για να βγαίνει σήμερα ελεύθερη και αλογόκριτη η ξανθιά πουτάνα της σαββατιάτικης μεσημεριανής εκπομπής του Αντ1 και να ξεστομίζει εμέσματα τα οποία γίνονται εδέσματα στα στόματα των τηλεθεατών. Έτσι είναι όμως. Ελευθερία χειρότερη και από την ασυδοσία. Λεκέδες από σπέρμα μεροκαματιάρηδων στα πορνοDVD των εφημερίδων, της μοναδικής ενημέρωσης που κάποτε μας έβγαζε ασπροπρόσωπους και μας κρατούσε σε εγρήγορση. Άνθρωποι ανίκανοι προς δικαιοπραξία γίνονται θέαμα στην τηλεόραση άδοντας στίχους φτιαγμένους από τις μύξες του κάθε έξυπνου. Όλα είναι «φτώχεια που θέλει καλοπέραση».
Όχι, δεν είμαι «αναρχικός». Τουλάχιστον, δεν είμαι αναρχούμενος ούτε και προβοκάτορας σαν αυτούς τους «αναρχικούς» που μας παρουσιάζουν τα μέσα. Ούτε κομμουνιστής είμαι. Αν το ΚΚΕ εκφράζει τον κομμουνισμό σήμερα, τότε είμαι ακριβώς το αντίθετο. Πώς είναι δυνατόν να εμπιστευτεί κάποιος ένα κόμμα το οποίο «εναντιώνεται στην καταστροφή των συμβόλων του Σοβιέτ επειδή αποτελούν καταγεγραμμένη ιστορία» και τό ίδιο κόμμα συναινεί στην καταστροφή των φακέλων των αγωνιστών το '90 επειδή «ήθελε να είναι όλα τα μέλη του ίσα και να μην αποτελεί το αντιστασιακό τους παρελθόν τροχοπέδη». Το αντιστασιακό παρελθόν, οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια δεν είναι λοιπόν καταγεγραμμένη ιστορία; ΚΚΕ: Τσιράκια της δεξιάς για να παίρνουν ψηφοφόρους από το βρόμικο ΠαΣοΚ.
Έχει πάει ήδη πολύ μακριά η βαλίτζα αλλά δικό μου είναι το κείμενο και ό,τι θέλω γράφω. Και όχι, δεν είναι «παράπονο» αυτό που εκφράζω. Ούτε οργή. Είναι απλή κριτική. Γύρω μου όλα φαίνονται ανούσια αλλά κι επικίνδυνα. Έχω το δικαίωμα να κρινω. Και να κριθώ. Από ντόμπρους ανθρώπους όμως. Όχι από τσουτσέκια.

Α, ναι, να μην ξεχάσω: αγαπητοί ανωνυμοεπώνυμοι αντιεξουσιαστές, προοδευτικοί και όπως αλλιώς αυτοαποκαλείστε, μην μου ξαναστείλετε newsletters και λοιπές παπαριές των αγώνων σας. Δεν γουστάρω να ενταχθώ πουθενά, ούτε φυσικά να αποκτήσω κάποια ταμπέλα, όπως οι περισσότεροι από σας κόπτονται. Οι απόψεις μου είναι αυτές που εκφράζω ξεκάθαρα κάθε φορά και δε γουστάρω βρόμικα καπελώματα. Άει στο διάολο.

Όσο για τους υπόλοιπους, γι' αυτούς που εξαιτίας τους ζούμε εμείς οι απλοί πολίτες μέσα στα σκατά... η ώρα σας πλησιάζει. Γελάτε με σαγόνια άλλων και το ξέρετε.

Άντε στο καλό, μάγκες

25 Τρόποι Να Κόψετε Το Κάπνισμα

Εγώ τα κατάφερα πάντως και παραμένω «άκαπνος» από τον περασμένο Σεπτέμβριο. Δεν είναι δύσκολο, θέληση χρειάζεται μόνο (δεν ακούγεται πολύ «κλισέ» αυτό; Ναι! Είναι κλισέ! Κάντε ό,τι γουστάρετε στην τελική! Συνεχίστε να καπνίζετε καρκινοσωλήνες!!!).

Το βιντεάκι είναι από τη συλλογή μου και είναι δημιούργημα του Bill Plympton. Όσοι από σας προλάβατε τον πρώτο καιρό του ανεκδιήγητου πλέον MTV, θα θυμάστε σίγουρα κάποια από τα καρτούνς του ίδιου να μπαίνουν εμβόλιμα μεταξύ εκπομπών και βίντεο-κλιπς. Αν θέλετε, ψάξτε και βρείτε την ταινία του με τίτλο "The Tune". Είμαι σίγουρος ότι θα σας αρέσει πολύ.

Pericleto (Δημήτρης Πουλικάκος)

Μια μικρού μήκους ταινία του Δημήτρη Πουλικάκου, για τα μάτια σας μόνο.

(από την προσωπική μου συλλογή)

Μωρή Κάμπια!!!

Κάμπιες, Βίδες, Κουρούνες...

Όλα τα έχει ο ΘΒ και τύφλα να'χει ο Marlon Brando!!!

(από την προσωπική μου συλλογή)

Torrente - "όχι τίποτε πούστικα πράγματα!"

Ο διεφθαρμένος μαδριλένος μπάτσος Τορέντε προτείνει έναν τρόπο να σκοτώσει την ώρα του με τον συνεργάτη του καθώς περιμένουν την εμφάνιση των κακοποιών που παρακολουθούν...

(από την προσωπική μου συλλογή)

Εφ' άπαξ

Atomic Rooster - The Devils Answer.mp3



- ...Λοιπόν;

- Τί λοιπόν;

- Έχεις σπίτι για νοίκιασμα;

- Το πουλί έχει φτερά και ο λύκος νιώθει μοναξιά...

- ...Ηλεκτρικό ρεύμα έχει;

- Περιλαμβάνεται στο ενοίκιο. Ο πυλώνας είναι δίπλα στο σπίτι. Θα σου δανείσω ένα κατσαβίδι. Και πολλά ζητάς.

(βρίσκει κάποιον να του συνδέσει λαθραία το ηλεκτρικό)

- Ευχαριστώ. Τί σου χρωστάω;

- Αν με βρείς ποτέ σε κάποιο χαντάκι ξαπλωμένο μπρούμυτα, γύρνα με ανάσκελα...


(από την ταινία Ο Άνθρωπος Χωρίς Παρελθόν του Άκι Καουρισμάκι)






Η αξία μιας καλής ατάκας δεν έγκειται μόνο στο περιεχόμενό της. Εξαρτάται άμεσα από την στιγμή και τις συνθήκες της περίστασης κατά την οποία λέγεται. Συνήθως αυτοί που δεν προσχεδιάζουν ποτέ τα λόγια τους, μιλούν ουσιωδώς. Το όμορφο είναι ότι η ουσία των λεγομένων τους αλλάζει ανάλογα με την ψυχοσύνθεση και την εκάστοτε διάθεση των δεκτών.
Την πρώτη φορά που είδα την παραπάνω ταινία, δεν χαμογέλασα ούτε στιγμή. Τη δεύτερη φορά, γέλασα αρκετά. Την τρίτη φορά συνέβησαν και τα δύο. Τα συναισθήματά μου όμως ήταν ίδια, κάθε φορά.






- (Ντόρις): Δεν έχεις καθόλου αξίες. Είσαι γεμάτος μηδενισμό, κυνισμό, σαρκασμό και οργασμό!

- (Χάρι): Ει! Στη Γαλλία θα μπορούσα να θέσω υποψηφιότητα με αυτό το σλόγκαν και να κερδίσω κιόλας!!!

- (Ντόρις): Δεν ακολουθείς πια τις επιταγές του Ιουδαϊσμού. Δεν τηρείς την παράδοση!

- (Χάρι): Ποια παράδοση; Παράδοση είναι η ψευδαίσθηση της μονιμότητας!


(από την ταινία "Deconstructing Harry" του Woody Allen)


Δυο φράσεις μόνο διαλύουν, αποδομούν (deconstruct) "αξίες" και "παραδόσεις". Μακάρι να συνέβαινε εφ' άπαξ...

Fade Out

Έλλειψη χρόνου, διάθεσης, έμπνευσης και φιλοδοξίας είναι ο λόγος για τον οποίο έχω πολύ καιρό να γράψω.

Δυστυχώς, δεν μπορώ πλέον να εξυπηρετήσω τις απαιτήσεις του μέσου: δυσκολεύομαι να βρω το χρόνο να απαντήσω σε σχόλια και επισκέπτομαι άλλα ιστολόγια (αλλά και το δικό μου) σπάνια.

Δεν μπορώ επίσης να αναλώνομαι σε σκέψεις και συζητήσεις σχετικά με την επισκεψιμότητα του ιστολογίου μου - νομίζω ότι ποτέ δεν το έκανα (ξέρω αξιόλογους ανθρώπους που κρέμονται κυριολεκτικά από την επισκεψιμότητα του ιστολογίου τους και αυτό με λυπεί).

Δεν μπορώ να συζητώ για τα ιστολόγια, για το τι είπε κι έκανε ο τάδε και ο δείνα (ο τάδε και ο δήθεν, ίσως) και συναφή θέματα.

Βρίσκω επίσης υπερβολικά ανιαρό το γεγονός ότι, όταν τύχει να συναντώ ιστολόγους στην πραγματική ζωή και βγαίνουμε έξω ως «παρέα» (άλλο «μεγάλο» θέμα αυτό), το 99% των συζητήσεων καταλαμβάνεται από το θέμα του μπλόγκινγκ. Σαν να είμαι φαντάρος και να βγαίνω με τους υπόλοιπους του λόχου μου: όλοι μιλούν για στρατό.

Δεν θέλω να αισθάνομαι ότι το θέμα των μπλόγκς πρέπει οπωσδήποτε να στοιχειώνει όλες τις γνωριμίες που προέκυψαν από αυτό. Προτιμώ μια «κανονική» επικοινωνία. Το μπλόγκινγκ είναι το μέσο και όχι το θέμα ή ο λόγος που επικοινωνούμε.

Το ποστ αυτό γράφτηκε γιατί αισθάνθηκα απογοητευμένος από μερικούς ανθρώπους τους οποίους γνώρισα μέσω του μπλόγκινγκ, τους εκτίμησα πολύ αλλά ανακάλυψα ότι είναι τελικά θύματα του μέσου και της «αναγνωρισιμότητας» και της «δημοφιλίας (αν είναι δόκιμος ο όρος) που αυτό μπορεί να προσφέρει. Άνθρωποι που έχουν να πουν κάτι, ασχολούνται με τους visitors της σελίδας τους και πώς θα αυξήσουν τον αριθμό τους. Η ικανότητα, η έμπνευση και η όρεξή τους εξαρτώνται από αυτό. Είναι σα να ζωγραφίζει κάποιος με συγκεκριμένη τεχνοτροπία και θεματολογία μόνο και μόνο για να γίνει δημοφιλής και όχι για να εκφραστεί και να μπει στο «αλισβερίσι» συναισθημάτων και απόψεων: αυτός λοιπόν δεν είναι καλλιτέχνης. Ομοίως κι ένας αξιόλογος ιστολόγος, ο οποίος γράφει για να έχει επισκεψιμότητα και όχι για να εκφραστεί και να ανταλλάξει απόψεις: δεν είναι λογοτέχνης. Ωστόσο, αν έχει πολλούς επισκέπτες στη σελίδα του, νομίζει ότι είναι.

Γενικότερα, δεν με ενδιαφέρει τίποτε το οποίο γίνεται μόνο και μόνο για την «ποθητή» αναγνώριση. Και ούτε θέλω να έχω πάρε-δώσε με ανθρώπους που επιδιώκουν κάτι τέτοιο, όσο αξιόλογοι κι αν είναι κι όσο κι αν απολαμβάνουν την εκτίμησή μου ως προσωπικότητες.

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο πολύ απογοητεύομαι από την επικράτηση της αυτοπροβολής πάνω στην προσωπικότητα.

Απογοητεύτηκα πολύ από μερικούς. Αλλά, δεν πειράζει. Ίσως και να μη τους νοιάζει. Αν τους νοιάζει περισσότερο ο αριθμός των «επισκεπτών» τους... δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αλλά σίγουρα δεν μπορω και να επικοινωνήσω μαζί τους. Κι αν μπορώ, τότε δεν θέλω.

(Σημείωση: πολλοί από σας θα παρατηρήσατε ότι έχω κι εγώ visitor counter - οι λόγοι είναι καθαρά τεχνικοί: αποτελεί μέρος του tracker που έβαλα όταν κάποιος ανώνυμος μαλάκας σχολίαζε βλακωδώς σε αυτό το μπλογκ... τώρα που το σκέφτομαι, θα το ξηλώσω το τρακεράκι μου φαίνεται)

Εσείς πόσο πληρώσατε για καφέ σήμερα;

Εγώ κι ο πατέρας μου πληρώσαμε τα παραπάνω για έναν ελληνικό κι έναν γαλλικό, σήμερα το πρωί. Το μαγαζί είχε καλή θέα πάντως. Κι απ' ότι πρόσεξα, αποτελεί υποκατάστημα της αλυσίδας franchise με την επωνυμία Coffee Energy. Μόνο που, με τις τιμές που έχουν, θα έπρεπε να ονομαστούν Nuclear Coffee Energy.

Νομίζω ότι δεν είμαι καθόλου υπερβολικός.

Μούμπλε... μούμπλε

Μόλις πριν από λίγο κατάλαβα ότι το ακατανόητο «μούμπλε μούμπλε» που διαβάζαμε μικροί στα «Μίκυ Μάους» είναι απόδοση του mumble, ρήματος που σημαίνει μιλώ ακατάληπτα προφέροντας τις λέξεις μέσα στο στόμα μου όπως ο μέγιστος τρόμπας Θέμος Αναστασιάδης.

Η συνειδητοποίηση αυτή με ωθεί στην άμεση χρήση όπλων αλλά και στον εμπρησμό δημοσίων κτιρίων.

Μπα μωρέ, δε γαμείς, ας πάω να την πέσω καλύτερα...

Τίποτα

Ulrich Schnauss - On My Own.mp3

Σήμερα δεν έχω όρεξη να γράψω για τίποτα.

Ο καιρός είναι καλοκαιρινός, οι δρόμοι γεμάτοι ανθρώπους, τα μαγαζιά σφύζουν από ζωή, τα αυτοκίνητα περνούν δίπλα μου.

Κι εγώ δεν έχω όρεξη να γράψω για τίποτα.

Λέω να παρατήσω όλα όσα έχω να κάνω σήμερα, να ανεβώ στο βουνό και να κοιτάζω την πόλη χωρίς να σκέφτομαι τίποτα. Ή, αν είναι να σκέφτομαι κάτι, να το ξεχάσω αμέσως, είτε είναι καλό, είτε όχι.

Σήμερα, όπως συνήθως, δεν έχω όρεξη να γράψω για τίποτα.

Ούτε αισθάνομαι τίποτα. Για κανέναν. Όχι με την «μίζερη» έννοια του πράγματος. Δεν έχω άλλο χρόνο για «μιζέριες». Πολύ απλά, δεν έχω κανέναν στο μυαλό μου σήμερα. Ωραία είναι. Καμιά φορά νιώθω ότι έχω πράγματα να μοιραστώ αλλά δεν θέλω να μπω στη διαδικασία. Είναι ένα είδος περίεργης ανίας η οποία περιλαμβάνει πολλές έννοιες με το στερητικό άλφα.

Σήμερα, ενδέχεται να μην έχω όρεξη να γράψω για τίποτα.

Ούτε και να σχολιάσω επίσης. Ούτε και να απαντήσω. Θέλω μόνο να βουλιάξω σε έναν καναπέ, να βάλω μουσική και να αρχίσω να πίνω. Όχι επιθετικά, μόνο μέχρι να «κάνω κεφάλι». Και μετά, να πιω κι άλλο. Επιθετικά.

Σήμερα μπορεί και να γράψω κάτι. Αλλά, δεν θα έχει καμία σημασία. Θα είναι ένα τίποτα.

Μιλάω για μένα επειδή δεν έχω κάποιον άλλο για να μιλήσω γι' αυτόν. Είναι ένας τρόπος να αποφεύγω να μη γράφω τίποτα.

Ένα καταπληκτικό ποστ του tyxod

Ένα από τα καλύτερα ποστς που έχουν περάσει από μπροστά μου είναι και αυτό από τον tyxod.

Απολαυστικό. Give it a go.

Zidane!!

Απλά γαμάτο!!!

Σημαντικές Αποφάσεις

Και τώρα ήρθε η ώρα να λάβουμε μερικές σημαντικές αποφάσεις. Παίρνουμε λίγο καφέ Van Dyke και, χρησιμοποιώντας τη σπάτουλα, ξεκινάμε από τη δεξιά πλευρά. Σηκώνεσαι το πρωί και άλλη μια μέρα ρουτίνας ξεκινά. Ξέρεις ακριβώς τι φάτσες που θα συναντήσεις, τα λόγια που θα πεις, τον κόπο που θα καταβάλεις. Τα ξέρεις όλα από πριν.

Ίσως κάπου εδώ ζει ένα δέντρο. Μπορεί και δύο. Έχετε πλήρη ελευθερία νε επιλέξετε πόσα δέντρα ζουν στον φανταστικό σας κόσμο. Απλώς ξεθαρρέψτε και μη φοβάστε. Ο δρόμος για τη δουλειά είναι αβάσταχτα ανιαρός και κουραστικός. Το ίδιο και ο δρόμος της ζωής σου. Δεν σου δίνεται ποτέ η ελευθερία να επιλέξεις. Όλα είναι προκαθορισμένα, είτε σου αρέσουν, είτε όχι. Και συνήθως είναι έτσι φτιαγμενα για να μη σου αρέσουν.

Ίσως εκεί στο βάθος ζεί μια λίμνη. Παίρνουμε το πινέλο-βούρτσα, το βουτάμε στο μπλε του κοβαλτίου και μετά το αναμειγνύουμε με λίγο κίτρινο του καδμίου για να δώσουμε αυτή την υποπράσινη απόχρωση του γλυκού νερού. Βλέπετε; Τόσο απλά! Δεν υπάρχει τίποτε το θετικό στην καθημερινότητά σου, δηλαδή, στην ζωή σου. Δεν υπάρχει τίποτε που να αλλάζει τη μέρα σου. Είσαι καταδικασμένος να δουλεύεις σαν το σκυλί για να βγάλεις μερικά χρήματα τα οποία δεν θα μπορέσεις ποτέ να ξοδέψεις για τα πράγματα που σου αρέσουν.

Στον δικό μας φανταστικό κόσμο μπορεί να ζει ό,τι εμείς επιθυμούμε. Ίσως εκεί δίπλα στη λίμνη υπάρχει ένας βράχος. Μπορεί και δύο. Εσείς αποφασίζετε. Θυμηθείτε: ο κόσμος είναι δικός σας, τον κάνετε ό,τι θέλετε. Δεν έχεις πλέον χρόνο ούτε καν να σκεφτείς. Η μέρα σου είναι τόσο γεμάτη, τόσο κοπιαστική. Πάνω απ' όλα, δεν έχεις τη δύναμη να αλλάξεις τίποτε. Άλλοι αποφασίζουν για σένα, άλλοι κερδίζουν μέσα από τον δικό σου κόπο, άλλοι πλουτίζουν από τον ιδρώτα σου, σου πετούν ένα ξεροκόμματο και τους λες κι ευχαριστώ. Επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.

Ήρθε η ώρα να ολοκληρώσουμε το έργο μας. Θα βάλουμε τις τελευταίες πινελιές. Αυτή τη στιγμή, μπορείτε να πάρετε μερικές σημαντικές αποφάσεις. Μη φοβάστε. Απλά κάντε το. Τραβήξτε όμορφες γραμμές με θάρρος και θέληση. Η ζωή σου φτάνει στη δύση της. Έχουν περάσει τα χρόνια κι εσύ αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει. Ποιές ήταν οι στιγμές που πραγματικά αισθάνθηκες ευτυχισμένος; Πότε ένιωσες ότι έζησες έντονες στιγμές; Τι σου έχει μείνει από το σύντομο πέρασμα σου από την γη; Τίποτε. Μια ζωή υπηρετούσες άλλους. Δεν απόλαυσες τίποτα. Και τώρα που το άστρο σου δύει, χτυπιέσαι και οδύρεσαι επειδή ποτέ δεν σήκωσες κεφάλι, επειδή ποτέ δεν διεκδίκησες, επειδή ποτέ δεν αντιμίλησες, επειδή ποτέ δεν αντιτάχθηκες στο σύστημα και στους κρατούντες, επειδή ποτέ δεν έκανες την επανάστασή σου.

Ήρθε η ώρα να πάρουμε μερικές σημαντικές αποφάσεις; Μάλλον η ώρα αυτή πέρασε προ πολλού...

Σωστή Παιδεία;

Man or Astroman - television man.mp3



Σας είπα σε προηγούμενο πόστ ότι απέκτησα τηλεόραση. Τι απέκτησα δηλαδή, αμανάτι μου έμεινε από τον συγκάτοικο ο οποίος μετοίκησε στην Αθήνα επειδή Θεσσαλονίκη + Εργασία = Χέσε Μέσα. Έτσι, μου έμεινε το χαζοκούτι, το οποίο πιάνει γύρω στα 7 κανάλια (καλά να πάθω αφού ήθελα σπίτι στο τείχος!) και έχει επίσης χαλασμένο τηλεκοντρόλ. Μου θύμισε την εποχή εκείνη που είχαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση (για την ακρίβεια, ανήκα σε οικογένεια προλεταρίων - αγοράσαμε έγχρωμη τηλεόραση το 1992 - μέχρι τότε νόμιζα ότι τα πορτοκάλια ήταν πράσινα κι οι μπανάνες σιέλ). Γενικότερα, είναι βάσανο να μην έχει κανείς τηλεκοντρόλ (και να βαριέται να αγοράσει) αλλά είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από αυτό.

Έτσι, εδώ και λίγο καιρό, είμαι κι εγώ μέλος της γήινης κοινότητας των τηλεθεατών. Πρέπει να ομολογήσω ότι σιχαίνομαι σχεδόν οτιδήποτε παρουσιάζεται στην ελληνική τηλεόραση, με ελάχιστες εξαιρέσεις (δείτε και το προηγούμενο σχετικό ποστ). Γενικότερα, μου προκαλεί υπέρτατη αηδία όλη αυτή η επίπλαστη πραγματικότητα, είτε είναι κάποιο show, είτε κάποιο ειδησεογραφικό δελτίο. Συχνά φαντάζομαι τον εαυτό μου να ακρωτηριάζει (τσεκούρι!!!) δημόσια και χωρίς αναισθητικό τηλεοπτικούς ξερόλες, άνκορμεν και άνκοργουίμεν, ιδιοκτήτες καναλιών κλπ. Λίγο τραβηγμένο, δε νομίζετε; Εγώ πάλι καθόλου.

Σήμερα, για παράδειγμα, λίγο πριν ξεκινήσω για τη δουλειά, παρακολούθησα μερικά λεπτά από μια πρωινή εκπομπή η οποία είχε καλεσμένο έναν νεαρό τσιφτετελοτραγουδιστή που τραγουδούσε σε μια εκδήλωση σε ανοιχτό θέατρο, στην Ξάνθη, απ' ότι κατάλαβα. Το κοινό του αποτελούνταν από παιδάκια 8-14 ετών, τα οποία συνοδεύονταν από τους κηδεμόνες τους. Το ρεπερτόριο του τραγουδιστή (σημειωτέον: έκανε απλώς playback) περιείχε τσιφτετέλια και μπαλάντες τα οποία είχαν όλα μια κοινή παράμετρο: οι στίχοι τους ήταν σκυλάδικοι έρωτες σε οικονομική συσκευασία. Παρατηρούσα τις αντιδράσεις των παιδιών και ανακάλυψα ότι ΟΛΑ ήξεραν τους στίχους απ' έξω. Όλα όμως, έτσι; Φαινόντουσαν χαρούμενα (αναμενόμενο) και χόρευαν στο ρυθμό του τσιφτετελιού (8/8). Ανεκτά όλα αυτά, προς το παρόν. Αυτό που δεν είναι ανεκτό είναι ότι η τηλεόραση προωθεί συνεχώς αυτή την «κουλτούρα», με αποτέλεσμα να επηρεάζει γενικότερα τον χαρακτήρα των παιδιών. Επειδή, λόγω της δουλειάς μου, μπαίνω σε πολλά σπίτια και γνωρίζω πολλά παιδιά, είμαι σε θέση νομίζω να εκφέρω αντικειμενική γνώμη. Τα περισσότερα παιδιά σήμερα έχουν αλλοιωθεί επικίνδυνα και απέκτησαν την ιδιοσυγκρασία του συμφεροντολόγου, της «κατίνας» και του τσάμπα μάγκα, ό,τι ακριβώς δηλαδή λαμβάνουν από την τηλεόραση. Εντάξει, θα μου πείτε, φταίνε κι οι γονείς αλλά και αυτοί από πού επηρεάζονται (κυρίως);

Από τότε που εμφανίστηκαν τα Talent-Shows, κάθε αγοράκι και κοριτσάκι απέκτησε ξέκωλα ινδάλματα. Από τότε που ήρθαν οι μεσημεριανές εκπομπές και οι κρυφές ζωές των «σταρ» βγήκαν στη φόρα, τα παιδιά μετατράπηκαν σε κουτσομπόλικα τέρατα με κινητά έτοιμα να καταγράψουν live τσόντα στις τουαλέτες του σχολείου τους. Από τότε που η εκπαιδευτική τηλεόραση αντικαταστάθηκε από βλακώδη κινούμενα σχέδια γεμάτα βία και συναφή θεάματα, τα παιδιά μεταμορφώθηκαν σε κωλόπαιδα. Από τότε που ο μπαμπάς έγινε «μάγκας» και καφαλαιούχος επειδή η τηλεόραση τον έμπασε στα κόλπα του χρηματιστηρίου, η μαγκιά του «γαμάω και δέρνω» πέρασε στο παιδί. Κι όταν η μαγκιά του μπαμπά έγινε στάχτη επειδή αποδείχτηκε ότι ήταν και πολύ μαλάκας που νόμιζε ότι θα κορόιδευε την ολιγαρχία του κεφαλαίου, τα παιδάκια είδαν ένα όνειρο να γκρεμίζεται και να αντικαθίσταται από άλλο, ακόμη πιο μάταιο: Απόκτηση υλικών αγαθών. Κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Σίγουρα, οι εξαιρέσεις είναι πολλές και φωτεινές αλλά για πόσο ακόμη; Πώς να προστατέψω τα παιδιά μου στο μέλλον; Πώς να τα κρατήσω μακριά απ' όλα αυτά τα σκατά; Η απαγόρευση θα φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα: «Μπαμπά, ο Γιωργάκης έχουν τηλεόραση, γιατί όχι κι εμείς; Μαμά, ο Δημητράκης πήρε Nintendo και τον αφήνουν να παίζει όλη μέρα, θέλω κι εγώ!!! Παππού, μην μου πάρεις δώρο, δώσε μου τα λεφτά για να πάρω κινητό με κάμερα!... κλπ». Δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα παιδιά μας μακριά από όλα αυτά.

Η σωστή παιδεία παίζει σημαντικό ρόλο και φαντάζει σαν μια πιθανή αντιμετώπιση του προβλήματος αλλά πιστεύω ότι δεν είναι πλεόν αρκετή. Τα παιδιά είναι περικυκλωμένα από παγίδες. Ειλικρινά, αν κάποιος έχει οικονομικούς ενδοιασμούς οι οποίοι τον αποτρέπουν από το να αποκτήσει παιδιά, ας το σκεφτεί αλλιώς: όπως και να' χει, με μεγάλη ή μικρή προσπάθεια θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα οικονομικά και θα τα μεγαλώσει. Αλλού βρίσκεται το πρόβλημα: Γιατι να θέλεις να φέρεις παιδιά σε έναν κόσμο γεμάτο τόσα σκατά; Γιατί;;;

Φοβάμαι. Είναι αλήθεια αυτό. Όταν θα έρθει η ώρα να μεγαλώσω παιδιά, πιστεύω πως η σωστή παιδεία δεν θα τους αρκέσει επειδή στον έξω κόσμο κυριαρχούν όλα όσα εκείνα μισώ και θέλω να αποφύγω...

Ένα Υπέροχο Video

Δείτε το. Έμεινα κατάπληκτος.

Το τραγούδι που ακούγεται είναι το "Decollage" απο τους "Les Balayeurs Du Desert" και μπορείτε να το ακούσετε εδώ: Les_Balayeurs_du_Desert_-_Decollage.mp3

You Give Me Friction

Friction.mp3


Ο Nada δεν είναι και πολύ καλά. Θα κάνει ένα διάλειμμα μέχρι να ανανήψει και θα επανέλθει δριμύτερος. Ίσως και όχι, βέβαια.

Τα λέμε...

Παράξενα Πράγματα

Ήταν κάπου στις 6 το πρωί. Καθήσαμε οκλαδόν στο πάτωμα, δίπλα δίπλα. Νευρικότητα. Αδέξιες κινήσεις. Έκρυβες το πρόσωπό σου πίσω από τα μαλλιά σου. Το βλέμμα σου στραμμένο κάτω. Ύστερα έβαλες αυτό το τραγούδι. Όλα έγιναν καλύτερα, Bonnie.

Με αγάπη,

Clyde

Βυζιά και κώλοι

...Όχι, αυτό το ποστ δεν έχει να κάνει με βυζιά και κώλους. Ο τίτλος είναι αποπροσανατολιστικός για να προσελκύσει αναγνώστες και να αναβάσει έτσι τον δείκτη επισκεψιμότητας αυτού του μπλογκ. Ακολουθεί προσωπική κατάθεση ψυχής.

Καλησπέρα σας. Λέγομαι Έλκος Στομάχου και κατάγομαι από την πολύπαθη Κύπρο.

Η ζωή είναι δύσκολη χωρίς επισκεψιμότητα. Ανάμεσά μας υπαρχουν άνθρωποι οι οποίοι ζουν εδώ και πολύ καιρό με το πρόβλημα της επισκεπτοπενίας. Τα συμπτώματα αυτού του συνεχώς εξαπλούμενου φαινομένου είναι γνωστά, όπως φυσικά και οι παρενέργειές τους: αντικοινωνικότητα, μονισμός, ξεσπάσματα εγωισμού, τάσεις δοκησισοφίας. Οι συνάνθρωποί μας που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της επισκεπτοπενίας ζούν καθημερινά ένα δράμα.

Κάποτε αντιμετώπιζα κι εγώ το πρόβλημα της επισκεπτοπενίας. Μέχρι το σημείο εκείνο ήμουν ένας κανονικός άνθρωπος που ζούσε τη ζωή του απολαμβάνοντας τις μικρές, καθημερινές χαρές, όπως όλοι. Όταν όμως αποφάσισα να δημιουργήσω το δικό μου μπλογκ, τότε ξεκίνησαν και τα προβλήματά μου.

Οι φίλοι μού μου είχαν πεί πόσο θα με «ανέβαζε» αλλά δεν μου είπαν ποτέ πού θα με «έριχνε». Στην αρχή, ένιωθα πολύ όμορφα: βρισκόμουν στην υπέροχη θέση να ανταλλάσσω ιδέες μέσα σε ένα τεράστιο διαδικτυακό «χωνευτήρι» όπου ο συγκρητισμός απόψεων αποτελούσε ένα μικρό παράδεισο μέσα στην επιδερμικότητα των καθημερινών διαπροσωπικών σχέσεων. Τότε έμαθα κι εγώ να χρησιμοποιώ βαρύγδουπες έννοιες σαν τις παραπάνω και να έχω επιτέλους αναγνωστικό κοινό που να μπορώ να επηρεάζω πουλώντας την προσωπικότητά μου με περισσό ζήλο. Όλα κυλούσαν όμορφα. Δεν υποψιαζόμουν ποτέ τι θα επακολουθούσε...

Σιγά σιγά, άρχισα να επισκέπτομαι κι εγώ άλλα μπλογκς. Στην αρχή παρακολουθούσα και διάβαζα τα κείμενά τους και γινόμουν έτσι κι εγώ πρωτεργάτης μιας αμφίδρομης διαδικασίας. Το μεγάλο λάθος και η απαρχή των προβλημάτων μου συνέβησαν όταν διάβασα των αριθμό των επισκέψεων του προφίλ αλλα και των «στιγμιαίων» επισκεπτών της σελίδας που διάβαζα: τα νούμερα ήταν μεγαλύτερα από αυτά του δικού μου μπλογκ! Το ίδιο ίσχυε και για τον αριθμό των σχολίων! Τρελάθηκα! Ήρθαν τα πάνω-κάτω! Από εκείνο το σημείο, η ζωή μου άλλαξε εντελώς...

Αποφάσισα να ξεκινήσω μια εκστρατεία με τη μορφή ενός προσωπικού πονήματος, ενός στοιχήματος με τον εαυτό μου: Έπρεπε πάση θυσία να ανεβάσω την επισκεψιμότητα του μπλογκ μου. Ήταν θέμα ζωής και θανάτου...

Ξεκίνησα λοιπόν να επισκέπτομαι σαν τρελός αλλά μπλογκς και να σχολιάζω σε όλα τα ποστς. Το θέμα του κάθε ποστ δεν με αφορούσε καθόλου, είτε διαπραγματευόταν και ανέλυε κάποιο κοινωνικό φαινόμενο, είτε μιλούσε για τη μοναχική βραδιά ενός άρτι χωρισθέντος μπλόγκερ. Σχολίαζα παντού, από τις συνταγές της τάδε μέχρι και τα γκομενοπροβλήματα του καθενός. Είχα άποψη για όλα: πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο αλλά και τα χεσμένα μωρά, ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να σκαλίζει κανείς τη μύτη του όταν οδηγεί, γιατί τα ούρα είναι κίτρινα, πώς θα γράψω ερωτικό ποίημα-εξομολόγηση στον έρωτα της ζωής μου, ποια είναι η περσόνα που μου ταιριάζει, γιατί έφυγες χθες (και άφησες ανοικτό το γκάζι), μου λείπεις και παίζω σκράμπλ μόνη μου τα βράδια, η αναθεώρηση του συντάγματος πρέπει να γίνει άμεσα, πώς να πέρδεστε σε δημόσιους χώρους και να τα ρίχνετε σε άλλους, ας σβήσουμε όλοι τα φώτα για 5 λεπτά για να παίξουμε τυφλόμυγα γυμνοί έχοντας στάξει μια σταγόνα διαφορετική κολώνια ο καθένας μας και η καθεμιά μας στα γεννητικά του όργανα... Δεν υπήρξε θέμα που να έχω αφήσει ασχολίαστο.

Τα προβλήματα που προέκυψαν από την προσπάθειά μου αυτή ήταν πάρα πολλά: σιγά σιγά άρχισα να απομονώνομαι και να βλέπω όλο και λιγότερο τους φίλους μου. Τα ντουλάπια γέμισα με νουντλς και κονσέρβες, η σκόνη άρχισε να επικάθεται παντού στο σπίτι, η χέστρα απέκτησε μικρούς πράσινους πολιτισμούς οι οποίοι ανέπτυξαν ανταλλακτικό εμπόριο και αλφάβητο, τα νύχια των ποδιών μου μεγάλωσαν και ρίζωσαν στη μοκέτα, είχα στύση μονάχα
όταν τα σχόλια στα ποστ μου ξεπερνούσαν τα 12 (με αποτέλεσμα να καταστραφέι η ερωτική μου ζωή), οι φίλοι μου με εγκατέλειπαν ο ένας μετά τον άλλο, οι γκόμενες το ίδιο, οι συγγενείς μου με αποκλήρωσαν, η ανάσα μου βρωμούσε, ψήφισα Δεξιά, πάθαινα συχνές κρίσεις μαγκιάς, χάθηκα από προσώπου γης...

Η ζωούλα μου καταστράφηκε... το «είναι» μου γαμήθηκε... η ψυχή μου σοδομίστηκε...

Σήμερα όμως και μετά από μια πραγματικά υπεράνθρωπη προσπάθεια με τη βοήθεια της μεθόδου «ξυσ' τ' αρχίδια σου με τρένο - βάλτα πάνω στις γραμμές και περίμενε να περάσει»,
κατάφερα να απαλλαγώ από το πρόβλημά μου και να επιστρέψω σε μια κανονική ζωή...

Δεν είναι δύσκολο, αγαπητοί μου. Θέληση χρειάζεται μόνο.

Για περισσότερα στοιχεία, επικοινωνείστε μαζί μου - σώστε κι εσείς το μέλλον της ζωής σας

με εκτίμηση,

Έλκος Στομάχου


Υ.Γ. Και τώρα, ας μιλήσουμε για βυζιά και κώλους: Τα βυζιά, ακρογωνιαίος λίθος του ερωτισμού στο σώμα μιας γυναίκας είναι μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα............................................

Ολυμπιακός: Πληγωμένη Περηφάνεια (ή Αλαζονεία;)

(κλικ στην εικόνα για μεγεθυνση)

Π.Α.Σ. Γιάννινα!!!

Τι έγινε γαύροι; Σας πλήγωσε την «περηφάνεια»;

Μάθετε και κανένα αρχαίο ρήμα με την ευκαιρία!

Δόξα και Τιμή στον Αγιαξ της Ηπείρου!!!

Σύνδρομα, υποκρισίες και εκπλήξεις

Βρίσκομαι σε ένα Ίντερνετ Καφέ λίγο πριν (χρονικά αλλά και τοπικά) τη νυχτερινή δουλειά. Πάρκαρα λίγο πιο πάνω και περπάτησα αρκετά. Μερικές από τις σκέψεις που έκανα κατά τη διαδρομή (εκτός από το να αποφεύγω τα δέντρα γιατί είμαι μεγάλος γκαντέμης και με κουτσουλούν συνεχώς τα πτηνά) είναι και οι παρακάτω:

1. Τα τελευταία χρόνια που οδηγώ, παρατήρησα ότι πολλοί Έλληνες οδηγοί πάσχουν από το «Σύνδρομο του Αμερικανού μπάτσου». Και εξηγώ: όπως ακριβώς οι Αμερικανοί μπάτσοι πρώτα πυροβολούν και μετά ρωτούν, έτσι και πολλοί Έλληνες οδηγοί πρώτα βγαίνουν από τον παράδρομο και μπαίνουν στο δρόμο κι ύστερα κοιτούν. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι να καρφώνονται σε άλλους ανύποπτους οδηγούς. Όπως συνέβη σ' εμένα σήμερα, ευτυχώς χωρίς σημαντικές ζημιές (γουστάρω όμως πολύ γιατί αυτός που με τράκαρε ήταν ένα νεόπλουτο και αυθάδες αγοράκι με φαντεζί αμαξάκι το οποίο έπαθε ζημιά υψηλού κόστους!!! Χε Χε!!! Και ήθελε και να μου βγει και από πάνω!!!)

2. Ο «δημοσιογράφος» Γιάννης Πρετεντέρης είναι ένα πολύ μεγάλο λαϊκιστικό κωλόπαιδο και επίσης ένας φοβερός υποκριτής, ένα τσιράκι του κατεστημένου που προσποιείται ότι «αγωνίζεται» για τον απλό πολίτη και τα δικαιώματά του. Απόδειξη φυσικά αποτελεί και το ίδιο το επώνυμό του: Πρετεντέρης = Pretend, Pretentio = προσποιούμαι, υποκρίνομαι. Απτότερες αποδείξεις εν καιρώ.

3. Η έκπληξη της ημέρας είναι ότι απάντησα στα σχόλια του προηγούμενου ποστ! Όχι, δεν αποφεύγω να απαντώ, απλώς δεν έχω το χρόνο, τα έχουμε ξαναπεί αυτά εξ άλλου. Αλλά γούσταρα πολύ όλες τις ατάκες που μου έριξαν οι bloggers που σχολίασαν (Καλέ Λύκε, θέλω να μάθω οπωσδήποτε για την καβουρόψιχα και τις αντικαρκινικές της ιδιότητες!!! Περιμένω ποστ!).

4. Είμαι αρκετά κοινωνικός τελευταία. Ελπίζω να κρατήσει (αν και δεν το βλέπω....)

5. Καλησπέρα ρε μπλόγκερες και μπλογκέρισσες!!!

On The Rocks

Γουστάρετε χυμό από φύλλα ελιάς on the rocks;

Όλη αυτή η φάση μου θυμίζει άλλες εποχές. Εποχές αγριοκρεμμύδας. Οι τριαντάρηδες - φτου ρε πούστη, είμαι κι εγώ ένας από αυτούς - θα θυμούνται τη «θαυματουργή» αγριοκρεμμύδα, την οποία υποτίθεται πως εφάρμοζε κάποιος στο α-τριχωτό της κεφαλής για να μετατραπεί ως δια μαγείας σε τριχωτό. Η «ξεχερσωμένη γη» γινόταν γόνιμη και οι γκόμενες (έχω την εντύπωση ότι «γκόμενα» σημαίνει κρεμάλα στα ιταλικά ή κάνω λάθος;) έκαναν σαν τρελές!!!

Ναι ρε!

Χυμός από φύλλα ελιάς! Κλάδοι ελαίας στη μαύρη αγορά!

Φαντάζομαι τους dealer του μέλλοντος να συχνάζουν σε κακόφημες συνοικίες και να πλησιάζουν ανύποπτους τουρίστες με τα λόγια «ενδιαφέρεσαι για ένα ματσάκι φύλλα ελιάς; μιλάμε για τρελό stuff σε λέω, εντόπιο, κρητικό!».

Κι από την άλλη οι γονείς να πατρονάρουν τα παιδιά: «μην περνάς από εκεί Δημητράκη, ακούς; είναι γεμάτη η περιοχή από «ελαιόνια» (κατά το «πρεζόνια»)!

Γουστάρω!!!

Τι γεύση να έχει άραγες η νέα πανάκεια;

Πίνεται με τόνικ; Θα την διαφημίσει ο Αλιάγας; Μπορούμε να κερνάμε σφηνάκια ελιάς σε γυναίκες στα μπαρ; Θα την εκμεταλλευτεί εμπορικά η «τα τρία μας-έψιλον»;

Καλά, μιλάμε για την απόλυτη χώρα των ηλιθίων!!! Ώρες ώρες ξεπερνούμε την Αμέρικα!!!

Εμ βέβαια, τι να περιμένει κάποιος από μια χώρα όπου άτομα σαν τον Πρετεντέρη κάνουν «μαχόμενη δημοσιογραφία» και τους αντιμετωπίζουν οι απλοί πολίτες ως θεούς;

Αγριοκρεμμύδα, φύλλα ελιάς, νόσος των πτηνών, Μαρία η άσχημη, So you think you can dance, «Αποκαλύψεις», πανάκειες...

Ο Γιωργάκης άφησε έναν κλάδο ελαίας στον τάφο του Ισμαήλ Τζέμ. Δεν του τον έδινε νωρίτερα, μπας και τη γλίτωνε; Θα δημιουργηθεί διπλωματικό επεισόδιο.

Ήδη η Nasa έχει στείλει επιστημονικό επιτελείο για να τεκμαρθεί η χρησιμότητα των φύλλων ελαίας ως τροφή αστροναυτών...

Το FBI παρακολουθεί ανύποπτους ελαιοπαραγωγούς. Men In Black τους επισκέπτονται για να τους τρομοκρατήσουν.

Από την άλλη, υπάρχουν κάποια άλλα ασήμαντα θεματάκια, όπως αυτό της παιδείας... Έλα μωρέ, δε γαμείς και την παιδεία τώρα; Φύλλα ελιάς σε λέω ψηλούλη! Όλα τα άλλα είναι οδοντόκρεμες!

Εγώ λέω να πάρουμε ο καθένας από ένα κλαδί ελιάς και να το χώσουμε στον κώλο του κάθε μαλάκα που μας έχει κάτσει στο λαιμό από τη μεταπολίτευση και μετά...

Blog Obscuro

Αν θυμάμαι καλά, μόνο μια φορά στο παρελθόν έκανα link σε κείμενα άλλων μπλόγκερς (πιο συγκεκριμένα, σε κείμενα του Ροΐδη, του Pascal και του oerwtaspernaeiaptostomaxi). Αυτό συνέβη επειδή μερικές φορές κάποια γραπτά με συγκινούν τόσο, ώστε τα σκέφτομαι για πολύ καιρό.

Το ίδιο συνέβη και σήμερα με αυτο.

Το καλύτερο απ' όλα είναι ότι ανήκει σε ένα παντελώς άγνωστο μπλογκ. Μήπως θα έπρεπε σιγά σιγά να «σκάψουμε» λίγο περισσότερο στη μπλογκόσφαιρα και να ανακαλύψουμε διαμαντάκια;

Ήδη σκέφτομαι το ενδεχόμενο να μαζέψω μερικά που ανακάλυψα και να τα κάνω μια ωραία παρουσίαση...

Ρίχτε κι εσείς καμιά πρόταση...

Πίσω μου σ'έχω, θεέ!!!

Τις απόψεις μου για τη θρησκεία και τη μεταφυσική, τις γνωρίζετε. Όσοι δεν τις έχετε υπ' όψιν, διαβάστε κάποιο από τα παλιά ποστ μου και θα μάθετε. Βαριέμαι να εξηγώ. Αυτό που θέλω να πώ είναι το εξής:

Η διεύθυνση του μπλογκ μου είναι www.capillus.blogspot.com

Δείτε πού καταλήγετε αν μπείτε στο www.capillus.blogpot.com

Δεν είναι δυνατόν!!!

Το κλείσιμο ενός μπλογκ (για τον Gelial)

Δεν γνωρίζω καθόλου το μπλογκ του Gelial. Ενημερώθηκα από άλλους μπλόγκερς ότι έκλεισε το μπλογκ του επειδή εκδόθηκε κείμενό του από εφημερίδα χωρίς να ζητηθεί η άδειά του. Με αφορμή και αυτό το ποστ, θέλω να πω πολύ σύντομα τα παρακάτω:

Όταν κάποιος επιλέγει να δημιουργήσει ένα μπλογκ, ξέρει εκ των προτέρων ότι ο μοναδικός τρόπος δημοσιοποίησης των κειμένων του είναι το διαδίκτυο. Αν κάποιος εκδότης αντιγράψει κείμενό του και το εκδώσει, αυτό είναι πέρα από την προσδοκία του μπλογκερ. Οπότε, καλά έκανε ο gelial και έκλεισε το μπλογκ του, επειδή η έντυπη έκδοση των κειμένων του δεν ήταν μέσα στα σχέδιά του.

Όλα τα υπόλοιπα είναι μπούρδες για να έχουν λόγους να συζητούν μεταξύ τους οι μπλόγκερς και να «τρώγονται» ταχαμ δήθεν...

Music For Dummies (Kill Your DJ)!

Καλησπέρα!!!

Ο Nada ανανεώνεται και προσφέρει υπηρεσίες στη μπλογκόσφαιρα!

Από σήμερα μπορείτε να περιηγείστε στον νέο μου μπλογκ το οποίο τιτλοφορείται Music For Dummies και έχει ως αποκλειστικό θέμα τη μουσική. Θα περιλαμβάνει μουσικές προτάσεις, κριτική σε παλιές και νέες κυκλοφορίες, downloads, άρθρα του παρελθόντος, δεσμούς σε ενδιαφέρουσες μουσικές ιστοσελίδες, οδηγίες για τη χρήση Cubase, στίχους, ταμπλατούρες, sheet music και πολλά άλλα. Με λίγα λόγια, ένα μικρό μουσικό portal.

Και, για να ξεκινήσουμε, σας έχω μια ωραία πρόταση: Θέλετε να απαλλαγείτε μια για πάντα από τους ενοχλητικούς DJ και να γίνετε DJ του εαυτού σας; Θέλετε να ακούσετε καινούρια πράγματα σχετικά με το είδος της μουσικής που προτιμάτε; Θέλετε να πάψετε να ρωτάτε από 'δω κι από 'κει για τη μουσική που σας αρέσει;

Τότε, επισκεφτείτε αυτήν τη σελίδα!!!

Γράψτε το όνομα του τραγουδιού ή του καλλιτέχνη που σας αρέσει και η Πανδώρα θα βρει τραγούδια και καλλιτέχνες παρόμοιους με αυτό που ζητήσατε!!! Αν, π.χ. το τραγούδι σας περιέχει μινόρε αρμονία, πνευστά, σκληρές κιθάρες, πολυφωνίες κλπ, η Πανδώρα θα βρεί παρόμοια κομμάτια με αυτό! Μπορείτε να κάνετε skip στα πρώτα 6-10 κομμάτια (για λόγους copyright δεν σας αφήνει να κάνετε περισσότερα skip) και να δημιουργήσετε τον δικό σας ραδιοσταθμό! Δηλαδή, απαλλαχτείτε μια για πάντα από τους DJs! Τρελό, έ;

Και για όσους γουστάρουν λίγο «αρρωστημένο» γέλιο, περάστε από αυτή τη σελίδα!!! Εγώ έπαθα πλάκα!!!

Αντε, εις υγείαν του νέου ξεκινήματος!!!

Τηλεόραση

Χθες εξεπλάγην. Με την αρνητική έννοια, βέβαια.

Λόγω μιας σφοδρής δηλητηρίασης (ξερνούσα κατά μέσο όρο κάθε 10 λεπτά) αναγκάστηκα να μείνω σπίτι όλη τη μέρα. Ξεμύτισα μόνο για να αγοράσω φρυγανιές. Πολλές φρυγανιές. Τέλος πάντων, δεν είχα καμιά διάθεση να διαβάσω οπότε και «δανείστηκα» την τηλεόραση του συγκατοίκου, την έβαλα στο σαλόνι, κουκουλώθηκα με τις κουβέρτες, άναψα τη σόμπα, έβαλα τη γάτα μέσα και, με την αγνή και άσπιλη σκέψη ότι θα υπάρχει έστω και κάτι ενδιαφέρον στην τηλεόραση, πήρα το ρίσκο. Μεγάλη μαλακία, φυσικά.

Κατ' αρχάς, έπιανε μόνο 7 κανάλια. «ΟΚ» σκέφτηκα, «σαν τον παλιό καλό καιρό». Διάλεξα να ενημερωθώ, παρακολουθώντας αρχικά ένα δελτίο ειδήσεων. Το δελτίο ξεκίνησε με το θέμα της «ρουκέτας» (τρελό κόλπο για να αποπροσανατολιστεί ο κόσμος από το πολύ σημαντικότερο θέμα της ιδιωτικοποίησης των ΑΕΙ) το οποίο και διήρκεσε πάνω από μια ολόκληρη ώρα! Μιλάμε, ανέλυσαν τα πάντα! Πάω στοίχημα ότι εικάζουν ακόμη και το είδους του χαρτιού υγείας με το οποίο σκουπίστηκε ο δράστης αφού έφαγε χαλασμένη μπουγάτσα πριν από την εκτόξευση της ρουκέτας. Οι ίδιες σκατόφατσες που έτυχε να δω πριν από μέρες στην τηλεόραση στο σπίτι ενός φίλου ήταν εκεί: Πρετεντέρης, Λιαρέλλης, Παπαχελάς και οι υπόλοιποι «ειδήμονες» της τρομολαγνείας επορίζοντο ετυμηγορίες του κώλου. Σκέφτηκα πως οι δράστες της ενέργειας τους παρακολουθούσαν από τα σπίτια τους και πέθαιναν στο γέλιο και γελούσα κι εγώ. Οι γελοίοι ημιμαθείς βυσματούχοι της ελληνικής τηλεόρασης εξέφραζαν με περισσή σοβαρότητα και ζήλο τις απόψεις τους. Κάθε 3 με 5 λεπτά έκανα ζάπινγκ σε άλλα κανάλια αλλά όλα είχαν το ίδιο θέμα. Όταν τελείωσε κάποτε το θέμα της ρουκέτας, τα υπόλοιπα θέματα κατέλαβαν απειροελάχιστο χρόνο. In a few words, δεν ενημερώθηκα ποτέ. Πρήστηκαν τ'αρχίδια μου από τις αηδίες που άκουσα. Ευτυχώς που οι δημοσιογράφοι της χώρας μας είναι το ίδιο ηλίθιοι με το κοινό στο οποίο στοχεύουν. Ευχήθηκα λοιπόν να πεθάνουν και αποφάσισα να δω καμιά ταινία. Εκτός από την ΕΤ3 η οποία πραγματικά είχε κάτι να προσφέρει (ενδεικτικά αναφέρω την Cinemania, την φοβερή εκπομπή του Νίκου Γουλιά και την νεο-νουάρ ταινία Crimewave των αδελφών Κοέν), τα υπόλοιπα κανάλια έμοιαζαν σα να απευθύνονται σε ανθρώπους των οποίων ο δείκτης νοημοσύνης πλησιάζει το απόλυτο μηδέν. Παντού υπήρχαν φαντεζί παρουσιαστές και συνάμα χείριστοι χρήστες της ελληνικής γλώσσας. Όσο για τη θεματογραφία... χέσε μέσα. Πραγματικά αισθάνθηκα περιθωριακός, αποκομμένος από κάθε άρτο και θέαμα. Την ίδια αίσθηση έχω κι όταν πηγαίνω στο σουπερμάρκετ και σε παρόμοια μέρη, όταν, αθελά μου, ακούω τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μου να μιλούν για αυτά που τους ενδιαφέρουν. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει μόνο ο αυτοσκοπός του υλικού ευδαιμονισμού ρε γαμώτο! Δηλαδή, αν η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι έτσι, τι πρέπει να κάνουν οι υπόλοιποι, όσοι είναι εκτός αυτής της νοοτροπίας;

Με λίγα λόγια, η περιδιάβασή μου στον χώρο της τηλεόρασης ήταν μια αποτυχία. Έφαγα στη μούρη τη λάμψη της showbiz, τις εξυπνάδες ανθρώπων οι οποίοι, εκ των πραγμάτων, είναι ανίκανοι να αρθρώσουν μια σωστή φράση ή να εκφράσουν μια εμπεριστατωμένη άποψη. Α, το μεγάλο σοκ το έπαθα παρακολουθώντας για λίγο ένα τηλεπαιχνίδι γνώσεων όπου, δυο κοπέλες γύρω στα 30 έπαιζαν ως ομάδα και, δείχνοντας πρωτοφανή άγνοια σε αυτονόητα γελοίες ερωτήσεις γενικών γνώσεων, απάντησαν σωστά μόνο σε μια ερώτηση που αφορούσε σε λαϊκό τραγουδιστή!!! Ντράπηκα, ρε γαμώτο! Σκέφτηκα ότι στις κοπέλες αυτές (και σε όσους είναι έτσι) ενδέχεται κάποια στιγμή να δοθεί η ευκαιρία να συνομιλήσουν με κάποιον ξένο (ο οποίος σίγουρα ξέρει τουλάχιστον δυο-τρια πράγματα για τον Όμηρο, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη κλπ) και θα επιδείξουν την άγνοιά τους σε πράγματα που αφορούν στον ίδιο τον πολιτισμό τους! Ντρέπομαι ρε! Ούτε θέλω να ξέρω ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι!!!

Η αρχική παιδευτική και ψυχαγωγική έννοια της τηλεόρασης έχει υποβιβαστεί σε έναν πολύχρωμο έμετο από λαμπυρίζουσες κουράδες, αρωματισμένες καβαλίνες, τρομολάγνους modi operandi και ηττημένους modi vivendi. Σκατά.

Σενάριο

Τις τελευταίες ημέρες διακατέχομαι από την ακατάσχετη επιθυμία να σκοτώσω την ανία μου επινοώντας ένα σενάριο το οποίο θα περιλαμβάνει ανύποπτους πολίτες και θα αποτελέσει πηγή γέλιου για μένα (αυτό λέγεται «μακροπερίοδος λόγος!»).

Το βίτσιο αυτό το απέκτησα λίγο μετά την εφηβεία μου (πράγμα το οποίο οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι μεγάλωσα χωρίς αδέρφια μόνος σε ένα δωμάτιο με βιβλία). Ώρες ώρες βαριόμουνα τόσο, ώστε επινοούσα διάφορες «καταστάσεις» με πρωταγωνιστές ανύποπτους ανθρώπους. Φυσικά, σκοπός ήταν το γέλιο και όχι ο εμπαιγμός.

Γύρω στο 1996, πήρα την τότε κοπέλα μου και βγήκαμε έξω για να εφαρμόσουμε ένα τέτοιο σενάριο (να εφαρμόσω δηλαδή, επειδή η συμπαθεστάτη και αξιαγάπητη τότε κοπέλα μου - το «τότε» προσδιορίζει το «κοπέλα» και όχι τα επίθετα «συμπαθεστάτη» και «αξιαγάπητη» - συμφωνούσε χωρίς ποτέ να φέρει αντίρρηση στις εκκεντρικές παπαριές μου). Ντυθήκαμε «κυριλέ», αυτή με σικάτο φόρεμα εξόδου κι εγώ με γραβατούλα, κουστούμι και το μαλλί (ήταν μακρύ τότε) «γλειμμένο» από το ζελέ και κοτσιδιασμένο. Έμοιαζα με Νεαντερτάλειο που κέρδισε 8 τόνους πυριτόλιθου στο Παλαιολοθικό Λαχείο και πήρε την καλή του να το γιορτάσουν. Ένιγουέι, καταλήξαμε σε ένα σούπερ σικ εστιατόριο της πόλης (δεν θα πω ονόματα γιατί με κυνηγούν) και κάναμε μεγαλοπρεπή είσοδο. Αφού καθήσαμε στο τραπέζι και συμβούλευσα την ερωμένη μου να συμφωνεί σε ότι λέω, κάλεσα τον σερβιτόρο και, χωρίς να πολυπιστεύω ότι θα πιάσει το κόλπο, του ζήτησα να μιλήσω με τον υπεύθυνο. Στον τελευταίο είπα πως είμαστε δημοσιογράφοι ενός νέου περιοδικού με τον τίτλο «Γευσιγνωσία και του ζήτησα να μας προτείνει τα αντιπροσωπευτικότερα πιάτα του καταστήματος. Θυμάμαι καλά ότι, ανάμεσα σε άλλα, φάγαμε πένες με θαλασσινά και μια γερμανική σούπα με wurst. Για να μην πολυλογώ, φάγαμε, σκάσαμε και, ενώ είχαμε χρηματα για να πληρώσουμε τα πανάκριβα φαγητά (πήγαμε προετοιμασμένοι), στο τέλος δεν πληρώσαμε τίποτα (επιμείναμε βέβαια να πληρώσουμε για να μην καρφωθούμε αλλά ο υπεύθυνος-μάστερ του γλειψίματος δεν δεχόταν κουβέντα).

Σε μια δεύτερη περίπτωση, το κόλπο ήταν πιο ακραίο. Με μια άλλη κοπέλα (από τις περιπτώσεις του τύπου «κάτι παίζει μεταξύ μας αλλά κανείς από τους δυο δεν είναι σίγουρος») πήγαμε σε ένα gay μαγαζί της πόλης. Πριν εισέλθουμε, της διευκρίνισα λεπτομερώς τις πτυχές του σεναρίου: έγω είμαι Πορτογάλος (Χουάν), αυτή Ισπανίδα (Μπεατρίσε, αν θυμάμαι καλά) και ταξιδεύουμε με Interrail σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι ο τελευταίος προορισμός μας, μόλις αφιχθήκαμε και ψάχνουμε για κάποιο youth hostel να καταλύσουμε (σημείωση: και οι δυο μιλούσαμε ισπανικά - η κοπέλα πολύ καλύτερα, αλλά επιλέξαμε δυο διαφορετικές και συνάμα συγγενικές εθνικότητες για να μπορούμε να μιλάμε στα ισπανικά και στα αγγλικά όταν, τάχατες, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε).
Τέλος πάντων, καθήσαμε στη μπάρα του μαγαζιού και όταν ο ευγενέστατος (και φυσικά gay) μπάρμαν ζήτησε να παραγγείλουμε, εμείς ζητήσαμε τα ποτά μας στα αγγλικά. Αμέσως δυο-τρία κεφάλια γύρισαν και μας κοίταξαν. Όταν μας έφερε τα ποτά, του ζήτησα ευγενικά να μας πει εάν γνώριζε κάποιο φτηνό youth hostel. Ό άνθρωπος έγινε Βέγγος κυριολεκτικά, ρωτώντας κάθε πελάτη μέχρι να βρει τις απαραίτητες πληροφορίες (ομολογώ πως αισθάνθηκα λίγο άσχημα αλλά το ξεπέρασα μετά τα δυο πρώτα ποτά). Στο τέλος ήρθε με ένα χαρτί που είχε ο,τι ακριβώς θέλαμε. Εμείς τον ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε μεταξύ μας στα ισπανικά:

- Beatrice, quieres venir a mi apartimento para una fiesta privada?

- Que te jodan, Juan!

- Eres una mujer mui bonita!

- Que te jodan, cabron!

...και άλλα παρόμοια...

Σε κάποια φάση, ήρθε μια παρέα από 4 κοπέλες-ακολούθους της Σαπφούς. Καθήσανε δίπλα μας και ο μπάρμαν, ο οποίος τις γνώριζε, θεώρησε σωστό να τους πει για εμάς. Αμέσως ένδειξαν ενδιαφέρον και πολύ συχνά σταματούσαν τη συζήτησή τους για να ακούσουν εμένα και την φίλη μου να μιλάμε:

- Άκου ρε συ!!! Τι γλώσσα! Τι μέταλλο (ναι, είπαν και αυτό το κλισέ!)!

- Ζευγάρι φαίνονται. Τους ζηλεύω που ταξιδεύουν έτσι μαζί!

- Η κοπέλα είναι πολύ συμπαθητική!

- Ρε σεις, να τους πούμε να έρθουν μετά στο Μπ...... (gay club, απ' ότι φαντάζομαι)?

- Εγώ λέω να πάμε όλοι μαζί με το αυτοκίνητο. Ξένοι είναι, δεν έχουν ιδέα τι γίνεται εδώ, θα χαθούν.

- Ρε σεις, πώς θα γίνει να έρθει η κοπέλα μαζί μας χωρίς τον μαλάκα που κουβαλά?

- Μην είσαι χαζή ρε! Αφού είναι ζευγάρι, πώς θα τον ξεφορτωθούμε, γίνεται?

Για να μην πολυλογώ (και πάλι), μας κεράσαν άπειρα σφηνάκια και αναλώθηκαν στο να μας πείσουν να τις ακολουθήσουμε στο κλαμπ. Εμείς γίναμε τόσο ζάντα που ούτε καν καταλαβαίναμε τι γινόταν. Κοντέψαμε να προδοθούμε δυο-τρεις φορές αλλά ευτυχώς το καλύψαμε. Στο τέλος, τα ποτά μας τα κέρασε όλα ο μπάρμαν. Ήμασταν τόσο κομμάτια που δεν προλάβαμε να αισθανθούμε άσχημα. Είπαμε ότι χρειαζόμασταν ξεκούραση και φύγαμε.

Όταν βγήκαμε έξω από το μαγαζί και προχωρήσαμε με ρικά βήματα πιο πέρα, η φίλη-δυνάμει ερωμένη μου είπε ότι δεν θέλει να ξαναβγεί ποτέ μαζί μου. Το τηρεί μέχρι σήμερα.




Για πετάχτε κι εσείς καμιά ιδέα για παρόμοιο σενάριο. Άντε, περιμένω προτάσεις!

Νεκρός χρόνος

Βαριέμαι.

Πολύ όμως. Πάρα πολύ.

Η λέξη «ρουτίνα» δεν αρκεί για να περιγράψει την καθημερινότητά μου. Δουλειά από τις 9 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα, λίγο τσιμπολόγημα, μια ώρα ύπνος και, 3 μέρες την εβδομάδα, δουλειά και το βράδυ, μέχρι τις 3 και μισή τα ξημερώματα. Άδεργουάιζ, παραμονή στο σπίτι για ξεκούραση και διάβασμα μέχρι την ώρα του βραδινού ύπνου: 11! Είμαι και πολύ φλωράκος να 'ούμε!

Η τελευταία φορά που πήγα σε μπαρ χωρίς να εργάζομαι σε αυτό ήταν τον περασμένο Σεπτέμβριο (οι διακοπές των Χριστουγέννων δεν μετράνε, έτσι). Μου λείπει, για να πω την αλήθεια. Όχι ότι ήμουν και μπαρόβιος, δηλαδή αλλά, να, χρειάζεται πού και πού λίγη αμπελοφιλοσοφία, λίγη συζήτηση με ποτό και καλή μουσική.

Για να είμαι ειλικρινής, πάντοτε σκεφτόμουν πως δεν θα μπορούσα ποτέ να εργάζομαι σε έναν τομέα που δεν θα μου άρεσε γιατί δεν θα άντεχα τη ρουτίνα. Φαντάζομαι πως και οι περισσότεροι σκέφτονται κάποως έτσι. Εξ ου λοιπόν και η περίεργη επιλογή των σπουδών μου: Αρχαία Ελληνική Φιλολογία στην Αγγλία. Κάθε, μα κάθε φορα που αναφερόμουν σε αυτό, ακολουθούσε η εξής στιχομυθία:

- Μα καλά, πήγες στην Αγγλία για να σπουδάσεις Αρχαία Ελληνικά;

- Ναι. Μόλις το είπα.

- Και θα μπορέσεις να βρεις μια ανθρώπινη δουλειά μετά (αυτή την ερώτηση την έκαναν κυρίως γυναίκες!);

- Δεν ξέρω.

- Αφού μπορούσες να επιλέξεις όποιον τομέα ήθελες, γιατί ντε και καλά Αρχαία Ελληνικά;

- Γιατί μου αρέσουν.

- Ναι αλλά θα πεινάσεις.

- Και λοιπόν; Θα προσπαθήσω να ζήσω άνετα.

- Έχει πήξει ο κόσμος στους φιλολόγους.

- Αδιαφορώ.

Τι να κάνω, προτιμώ τη ρουτίνα μου στο αντικείμενό μου. Μόνον εκεί την αντέχω γιατί την κατέχω. Όσο μπορώ, δηλαδή. Αλλά δεν αντέχω για πολύ την ανία ενός επαγγέλματος ή μιας εργασιακής θέσης που σχετίζεται με την επανάληψη μιας συγκεκριμένης διαδικασίας. Δεν μπορώ να βάζω σφραγίδες για 10 χρόνια. Τουλάχιστον, δεν μπορώ να το κάνω με τον ίδιο τρόπο. Για να καταπολεμήσω την ανία μιας τέτοιας δουλειάς, θα αναγκαζόμουν να εφευρίσκω τρόπους για να διατηρώ το ενδιαφέρον μου αμείωτο. Πιθανότατα, θα τα έκανα όλα πουτάνα στο τέλος. Άσε που δεν διακρίνομαι και για την κοινωνικότητά μου. Κάθε φορά που τύχαινε να εργάζομαι σε χώρο με άλλους, είχα τη φήμη του αμίλητου και αντικοινωνικού μαλάκα (η έννοια «μαλάκας» παραμένει σταθερή, τα επίθετα και οι μετοχές που τη συνοδεύουν αλλάζουν ανάλογα). Η ιδιότητα του «συναδέλφου» δεν μου ταίριαζε ποτέ. Δεν μπορώ π.χ. με τίποτα να κάνω «χαβαλέ» ή «κοινωνικά σχόλια» στο γραφείο με τους άλλους «συναδέλφους»: αισθάνομαι σαν λεπρός μεταξύ αριστοκρατών που μοσχοβολούν, επειδή αυτοί «παρακολουθούν» την επικαιρότητα (όχι μόνο την εργασιακή) κι εγώ αδιαφορώ παντελώς για όλα, εκτός από αυτά που αφορούν στη δουλειά. Ειδικότερα δε όταν ξεκινούσε το κουτσομπολιό, τότε ήταν που η αυτοκτονία περνούσε από το μυαλό μου.
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετώπιζα κάθε φορά που εργαζόμουν ως υπάλληλος ήταν η έντονη αποστροφή προς τους «ανωτέρους». Είμαι άνθρωπος του Πρωτοκόλλου. Ειλικρινά. Θέλω να γίνονται όλα με βάση τη συμφωνία που έγινε και τον σχετικό κανονισμό. Θέλω δηλαδή να γίνονται όλα όπως πρέπει, ζητώ το αυτονόητο (σε αυτή την χώρα πρέπει να ζητάς το αυτονόητο). Κι όταν γίνονται λαδιές, παραθυράκια και παρεκτροπές εκνευρίζομαι. Κι όταν εκνευρίζομαι, μιλάω απότομα και γίνομαι εριστικός απέναντι στους «ανωτέρους» με αποτέλεσμα να μην στεριώνω για παραπάνω από μερικούς μήνες σε καμία δουλειά τέτοιου είδους (όλως παραδόξως, στον στρατό κατάφερα να τη βγάλω καθαρή). Τις μεγαλοστομίες και τις υποσχέσεις των αφεντικών τις έχω γραμμένες εκεί που δε λάμπει ο ήλιος. Γουστάρω πολύ να βρίσκομαι δίπλα σε έναν χέστη υπαλληλίσκο και να μιλώ προκλητικά στο αφεντικό. Χρησιμοποιώ οπωσδήποτε «λόγιους» όρους και, γενικότερα, δυσνόητες λέξεις για να τους κάνω να αισθάνονται κάπως. Φυσικά, δεν τα κάνω αυτά επειδή είμαι εξασφαλισμένος. Δεν είναι μια εκκεντρικότητα που απέκτησα και εξασκώ επειδή έχω εισόδημα από αλλού. Αν με απολύσουν, θα μείνω για καιρό χωρίς λεφτα μέχρι να βρω ξανά δουλειά. Αλλά δεν γουστάρω να αισθάνομαι ότι έχω την ανάγκη των αφεντικών. Το αντίστροφο προσπαθώ να πετύχω. Επίσης, εκτός από το αντικείμενό μου, καμία δουλειά δεν τη θεωρώ ώς πιθανό έδαφος για καριέρα. Π.χ., τα «λόγια τα μεγάλα» που άκουγα κάθε φορά που έπιανα δουλειά σε κάποιο περιοδικό, ήταν τελείως αέρας κοπανιστός: «εμείς εδώ είμαστε κατ'αρχάς επικοινωνιακοί, θέλουμε να ανεβάσουμε το επίπεδο της κουλτούρας της πόλης μας και πιστεύουμε ότι το περιοδικό μας θα κάνει τη διαφορά! Είμαστε όλοι μια οικογένεια εδώ και το think tank του περιοδικού έχει απίστευτες ιδέες! Θα τραντάξουμε τα λιμνάζοντα νερά της έντυπης δημοσιογραφίας, θα δημιουργήσουμε trend!!!». Περιττό να πω ότι το συγκεριμένο περιοδικό έκλεισε γιατί οι Θεσσαλονικείς είχαν ήδη το δικό τους trend από μόνοι τους. Πολύ γέλιο!!! (δεν θα σας πω τον τίτλο του περιοδικού, θα πω μόνον ότι σε αυτό αρθρογραφούσαν μερικοί από τους «όμορφους ανθρώπους αυτής της πόλης» και ο νοών νοήτω!). Έτσι που λέτε, λοιπόν. Η γενικότερη αρνητική μου διάθεση απέναντι σε όσους μεγαλοστομούν ξεκινά και από τις παραπάνω εμπειρίες. Γι' αυτό και δεν γουστάρω, π.χ., τις «δηλώσεις» των δημοσιογράφων για την «δεινότητά» τους. Δεν μπορώ με τίποτα να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος που κρίνει τον ίδιο τον εαυτό του με την θετικότερη των κριτικών, έχει όντως το βάθος και το επίπεδο που περιγράφει (λέγε με Bernstein). Όλοι αυτοί είναι ημιμαθείς και το κάνουν για να κρύψουν τον κομπλεξισμό τους. Κατά κύριο λόγο, όποιος «την έχει δει» και νομίζει ότι έχει μια ανωτερότητα που του δίνει το δικαίωμα να απορρίπτει τους υπόλοιπους, αυτός είναι που πρέπει να αποφεύγουμε κάθε φορά και ειδικότερα τα «δημιουργήματά» του. Αυτά τα τελευταία είναι σίγουρα σκατά με τεχνητό άρωμα. Η σεμνότητα και το μέτρο δείχνουν το μεγαλείο μιας ψυχής και ενός νου. Η κομπορρημοσύνη και ο αυτο-βαυκαλισμός είναι ενδείξεις χαμηλής ποιότητας και αυτό αποδεικνύεται, σύντομα και αναφανδόν. Τον Πυθαγόρα τον θεωρούσαν τόσο σημαντικό, ώστε ντρέπονταν να τον προσφωνήσουν με το όνομά του και έλεγαν απλώς «Αυτός έφα». Ωστόσο, ο ίδιος ήταν υπόδειγμα σεμνότητας. Για όλους. Και όλοι ξέρουν πόσο σημαντικός ήταν.

Οι Λατίνοι έλεγαν: «Να φοβάσαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου». Δυστυχώς, τα «πολιτιστικά» (και όχι μόνο) ηνία της χώρας μας τα κρατούν τέτοιοι άνθρωποι.

Άρχισα πάλι να πλατειάζω. Δεν πειράζει. Εγώ γράφω κι όποιος θέλει να με υποστεί, θα κάνει υπομονή.

Δεν έχω κάποιο συμπέρασμα στο οποίο επιθυμώ να καταλήξω. Είναι 1 το μεσημέρι, σε λίγη ώρα πρέπει να ξεκινήσω για το επόμενο ιδιαίτερο και σκοτώνω τον ενδιάμεσο νεκρό χρόνο γράφοντας αυτό το ποστ. Καλύτερα απ' ότι παλιά, όταν σκότωνα το νεκρό χρόνο καπνίζοντας.

Άντε, ώρα να την κάνω.

Κλιμακτήριος

Ρε σεις!!!

Με ειδοποίησαν ότι γίνεται, λέει, πανικός στην ελληνική μπλογκόσφαιρα! Το monitor έκλεισε για λόγους λογοτεχνικού τάλαντου (ώρες ώρες αισθάνομαι σαν τον Τειρεσία, τον Κάλχα και τον Φινέα μαζί). Μάλιστα. Τα έχουμε πει, δεν τα έχουμε πει; Όλοι γουστάρουν τη στιγμή που θα πουν «εγώ είμαι καλύτερος από σένα, δεν θέλω να είμαι δίπλα σου γιατί μου ρίχνεις το επίπεδο, είμαι πολύ ψαγμένος για να με καταλάβεις, η αξία των δημιουργημάτων μου κάνει τους άλλους να ωχριούν».

Κι ύστερα, τρώω κράξιμο επειδή υποστηρίζω ότι η μπλογκόσφαιρα είναι γεμάτη από εγωιστικά τσουτσεκάκια που αναζητούν κόσμο να τους πει πόσο καλοί είναι. Δεν ενδιαφέρονται να μάθουν, να ανταλλάξουν απόψεις, να αναμιχθούν σε δημιουργικές καταστάσεις. Θέλουν μόνο να προμοτάρουν τον εαυτό τους με το νταβατζιλίκι και την οίηση της «αυθεντίας».

Γιατί δεν εκδίδετε τα «έργα» σας; Γιατί δεν πληρώνετε έναν ατζέντη να σας προμοτάρει; Γιατί δεν κάνετε δημόσια παρουσίαση των «πονημάτων» σας; Είμαστε δηλαδή όλοι οι υπόλοιποι υποχρεωμένοι να προσέχουμε τι γράφουμε και τι κάνουμε για να μη «ρίχνουμε το επίπεδο» και να μην παραβιάζουμε τα «πνευματικά σας δικαιώματα» (άνθρωπος χωρίς πνεύμα έχει άραγε πνευματικά δικαιώματα;); Αφού, ειδικότερα, έχετε πρόσβαση σε έντυπα μέσα (όπου κάλλιστα μπορείτε να προωθήσετε την πάρτη σας), τι δουλειά έχετε και ασχολείστε με τους υπόλοιπους σαν κι εμάς; Αφού είστε ανώτερα όντα, γιατί αναμειγνύεστε με την «πλέμπα της λογοτεχνίας»;

Γιατί δεν φτιάχνετε το δικό σας, ελιτιστικό κόμβο;

Δεν πάτε στο διάολο, καλύτερα;

Γαμώ την κλιμακτήριό μου, γαμώ.

Mind your own business

Στην Αγγλία (όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) ισχύει το εξής:

Έστω ότι έχεις πήξει στο σπίτι και θέλεις ρε παιδί μου να βγείς να πιεις ένα ποτό και να ξεσκάσεις. Οι επιλογές σου δεν είναι πολλές: pub μέχρι κάποια ώρα και μετά, αν είσαι και πολύ πάρτι άτομο, club μέχρι τις 2. Τέλος πάντων, βγαίνεις και πηγαίνεις στην πλησιέστερη pub για να πιείς κάνα δυο pints τοπικού ale. Μπαίνεις στην pub, παραγγέλνεις στην μπάρα - καθ' ότι self service το σύστημα - και, με το μπιρόνι στο χέρι, ανακαλύπτεις για κακή σου τύχη ότι δεν υπάρχει διαθέσιμο τραπέζι καθ' όσον όλα είναι πιασμένα. Τι κάνεις; Πολύ απλά, πλησιάζεις σε ένα τραπέζι όπου υπάρχει διαθέσιμη καρέκλα και ρωτάς το εξής: "Excuse me, is this seat taken?". Στο τραπέζι μπορεί να κάθεται ο οποιοσδήποτε: παρέα φίλων - ανδρών και γυναικών - που φωνάζουν μεθυσμένοι και χαβαλεδιάζουν, ίσως κάποιος μεσήλικος, ίσως και κάποιο ζευγαράκι που χαμουρεύεται κάθε τρεις και λίγο. Η απάντηση που θα λάβεις, ασχέτως με το ποιος κάθεται, είναι η εξής: "No, it's not taken, you may sit if you wish". Κι έτσι, κάθεσαι σε ένα τραπέζι με αγνώστους οι οποίοι δεν σε ενοχλούν κι ούτε εσύ τους ενοχλείς και απολαμβάνεις σαν άνθρωπος την μπίρα σου. Το ίδιο ισχύει και σε φαστφουντάδικα, «λαϊκά» εστιατόρια κ.ο.κ. Όλοι σέβονται το δικαίωμά σου να απολαύσεις το φαγητό ή το ποτό σου σαν άνθρωπος. Φυσικά, όταν κι εσύ βρεθείς σε ανάλογη θέση, επιτρέπεις στον άγνωστο άνθρωπο να καθήσει στο τραπέζι σου. Δεν το έχεις πάρει εργολαβία. Δεν γράφει το όνομά σου. Είναι τραπέζι για όλους.

Καθώς απολαμβάνεις την μπίρα σου λοιπόν, σκέφτεσαι τι έκανες την ημέρα. Πήγες στη δουλειά, στο πανεπιστήμιο, στην αγορά, στην τράπεζα, μπλα μπλα μπλα. Θυμάσαι την τυπικότητα και την ευγένεια με την οποία σε αντιμετώπισαν οι σοβαροί (ή σοβαροφανείς, περί ορέξεως δηλαδή αφού το αποτέλεσμα μετράει) υπάλληλοι στα μέρη που πήγες. Σκέφτεσαι και πολλά άλλα πράγματα, μέχρι που τελειώνεις την μπίρα σου και συνειδητοποιείς ότι δε σου φτάνει η έξοδος σε pub, αλλά θέλεις να συνεχίσεις τη διασκέδασή σου στο club "Planet Earth" το οποίο έχει θεματική βραδιά "Grab A Granny!" και πλαφόν στο όριο ηλικίας για τις γυναίκες: από 40 και πάνω - εξ ου και το catchy όνομα της θεματικής βραδιάς. Πηγαίνεις λοιπόν εκεί, πληρώνεις 2 λίρες είσοδο και ανακαλύπτεις ότι μέχρι να διανύσεις την απόσταση από την είσοδο ως το μπαρ για να παραγγείλεις, σου έχουν πιάσει τον κώλο (κυριολεκτικά) τουλάχιστον 5-6 φορές. Είναι οι κυρίες που βγήκαν προς άγραν τεκνών. Αφού παραγγείλεις, στην άλλη άκρη του μπάρ βλέπεις την κυρία που εργάζεται ως προϊσταμένη στο τμήμα εγγραφών του πανεπιστημίου να χαμουρεύεται με έναν φοιτητή που μοιάζει στον Peter Beardsley (θυμάστε τη φάτσα του τύπου;). Παραδίπλα, ο τύπος που είναι υπεύθυνος για την ανταλλαγή των φοιτητών ξεσαλώνει αγνώριστος. Τους ξέρεις, εφ' όσον τους συναντάς στο πανεπιστήμιο. Τους χαιρετάς και σε χαιρετούν σα να μη συμβαίνει τίποτα. Καμία συστολή. Αφού τελειώσεις το ποτό σου, επιλέγεις να περάσεις και από το club "Le Phonographique" όπου έχει κι εκεί θεματική βραδιά σαδομαζοχισμού, ονόματι "The Lizard Club". Μπάινεις στο υπόγειο μαγαζί και αμέσως βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος από διάφορα άτομα με ενδύματα και εξαρτήματα τα οποία είναι φτιαγμένα από υλικό που χρειάζεται 15οοο χρόνια να ανακυκλωθεί και χρησιμοποιείται συνήθως για την κατασκευή δίσκων. Στο βάθος του μπάρ, βλέπεις τον διευθυντή της τράπεζας που επισκέφτηκες το πρωί. Ο στιβαρός και φλεγματικός αυτός κύριος σε βοήθησε να διευθετήσεις ένα πρόβλημα σχετικά με ένα έμβασμα συναλλάγματος. Ο ίδιος κύριος φοράει ένα ανύπαρκτο πλαστικό εσώρουχο και μια γραβάτα μόνο και δέχεται ηδονισμένος καμτσικιές στα κωλομέρια από την υπάλληλο του ταμείου 3 του τραπεζικού υποκαταστήματος στο οποίο είναι διευθυντής. Πιο πέρα, αναγνωρίζεις και τον καθαριστή της εστίας που μένεις. Μόνο που είναι ντυμένος γυναίκα. Σε βλέπει και αυτός, σε χαιρετά και ξαναγυρνά στην παρέα των drag queens της οποίας φαίνετι να ηγείται. Πίνεις το ποτό σου, χαζεύεις το τζέρτζελο, βγάζεις τρελό γέλιο, φεύγεις, γυρνάς σπίτι και κοιμάσαι. Τουλάχιστον τους μισούς από τους ανθρώπους που είδες θα τους συναντήσεις την απόμενη ημέρα, στην «κανονική» τους μορφή, να εργάζονται αμέριμνοι και τυπικοί.

Όχι, δεν είναι ντε και καλά μια αμοράλ παράνοια. Είναι κάτι πιο απλό: οι άνθρωποι αυτοί δεν φοβούνται τον «κοινωνικό στιγματισμό». Δεν τους νοιάζει γιατί δεν θα τους κουτσομπολέψει κανένας. Ακόμη και αν το αφεντικό τους μάθει τα καμώματά τους, δεν πρόκειται να τους απολύσει. Άλλο δουλειά, άλλο διασκέδαση. Άλλο πούτσες, άλλο βούρτσες. Γκεγκε;

Προβλήματα

Παρακάτω, μια λίστα από προβλήματα που με βασανίζουν τον τελευταίο καιρό:

1. Δεν έχω λεφτά. Κι όταν έχω, είναι πλαστά. Χθες πήγα σε ένα ΝετΚαφε, έκατσα 2 ώρες (ας όψονται οι bloggers) και, στο τέλος, το 5ευρο που είχα για να πληρώσω αποδείχτηκε πλαστό.

2. Έχει βουλώσει η χέστρα, επειδή, σε προσπάθειά μου να τραβήξω το καζανάκι μετά από επίπονη αφόδευση, έπεσε μέσα το καπάκι ενός κουτιού από μπατονέτες ώτων με αποτέλεσμα - εφ' όσον η διάμετρός του εφαρμόζει απόλυτα στο σωλήνα της αποχέτευσης - να σφηνώσει στα βάθη του. Αυτό έγινε πριν μέρες. Ήρθε τεχνικός, πήρε 100 ευρώ (ναι, 100 ευρώ), έβαλε κάτι space εξαρτήματα στο σωλήνα, ντεμέκ τον ξεβούλωσε αλλά το πρόβλημα συνεχίζει να υφίσταται.

3. Εδώ και 3 μήνες, έχω ένα έντονο βούισμα στα αυτιά το οποίο οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι χρησιμοποιώ κάθε μηχανημα παραγωγής ήχου έχοντας το volume μονίμως στο 11 (όσοι έχουν δει την ταινία This Is Spinal Tap, καταλαβαίνουν τι εννοώ).

4. Δεν καταλαβαίνω τις γυναίκες. Νομίζω ότι, ώρες-ώρες, οι σκέψεις τους και οι αποφάσεις τους μπορούν να αποτελέσουν θέμα διδακτορικής διατριβής ψυχιάτρου.

5. Τα ρούχα μου βρίσκονται στο ζενίθ της φθοράς.

6. Το αερόθερμο καίει περισσότερο απ' όσο μου είπαν για να με πείσουν να το αγοράσω.

7. Το αυτοκίνητο είναι τόσο κατεστραμμένο που πλέον με κοιτούν όλοι όταν οδηγώ.

8. Τέσσερις «πρώην» μου παντρεύτηκαν μέσα στους τρεις τελευταίους μήνες (τώρα αυτό, γιατί να είναι πρόβλημα;)

9. Ο υπολογιστής μου είναι πιο αργός και από ένα βραδύποδα. Η έννοια multitasking δεν ισχύει ούτε για αστείο. Δέχομαι hardware ως δώρα, αν σας περισσεύουν (ας μην ξεχνάμε πως πρέπει να στηρίζουμε την ανακύκλωση των αγαθών - την έχω δει και οικολόγος, άμα λάχει).

10. Βρωμάει το ντουί της λάμπας του υπνοδωματίου. Και ζέχνει. Είναι σα να μπλογκάρω στην ψαραγορά.

11. «Η γκόμενά μου είναι χαζή κι εγώ μοιάζω με τσόντα (αναιρεί το 12)»

12. Δεν έχω γκόμενα (αναιρεί το 11). Προτιμώ τον όρο «ερωμένη», πάντως.

13. Έχω γκόμενα (αναιρεί το 12). Συνεχίζω να προτιμώ τον όρο «ερωμένη»

14. Η αντιπαράθεση και αλληλο-αναίρεση των 11, 12 και 13 οφείλεται στο 4.

15. Άνακάλυψα ότι τελικά τα αυγά δεν βάφονται με πορδές (και ότι θα συνεχίσω να γράφω τη συγκεκριμένη λέξη με υ-ψιλόν).


ΠΙΘΑΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ

1. Εντρύφηση σε καταχρήσεις και ακόλαστη ζωή (μην ξεχνιόμαστε: «άσωτος» είναι αυτός που ξοδεύει αλόγιστα την περιουσία άλλων ενώ «ακόλαστος» είναι αυτός που έχει αχαλίνωτες επιθυμίες) και επόμενη απόκτηση κάρτας μέλους του συγκεκριμένου χώρου.

2. Μετακόμιση (από το τωρινό σπίτι σε άλλο)

3. Μετακόμιση (σε άλλον πλανήτη)

4. Πρωτοβουλία στη χρηματοδότηση για την δημιουργία translation software ειδικευμένου στη γυναικεία σκέψη και ιδιοσυγκρασία.

5. Ληστεία.

6. Απαγωγή.

7. Εκβιασμός.

8. Μεταφορά στη δεκαετία του 1965-1975

9. Μπλόγκινγκ (είναι τσάμπα και έχει πολύ γέλιο...)

10. Τίποτα απ' όλα. Μπουκοφσκική αντιμετώπιση για μια ζωή μελαγχολικής ηδονής και σίγουρο θάνατο μετά τα 70 (εννοείται πως από την ηλικία των 60 και μετά θα γίνω πρεζόνι, κι όσο αντέξω).

11. Log out από το μπλογκ γιατί η μαλακία πάει σύννεφο

Περί blogging...

- Εμπρός;

- Γεια σου ρε Τάκη! Χρόνια πολλά!

- Χρόνια πολλά ρε Άκη! Πώς και μας θυμήθηκες; Έχουμε να τα πούμε από πέρσι!

- Είπα να δω τι κάνει το προλεταριάτο. Πώς είσαι ρε άτομο;

- Όπως τα ξέρεις ρε Άκη. Κυρίως αποστασιοποιημένος. Κατά δεύτερο λόγο, καλά. Εσύ;

- Μια χαρά φιλαράκο. Έκανα τις διακοπές μου με το καινούριο μου μωρό, πήγα και στο χωριό... οικογενειακά, όπως πάντα. Εσύ;

- Έκανα κι εγώ το ταξιδάκι μου. Νησάκι και μετά, Αθήνα. Ωραία ήταν.

- Μάλιστα... Χαίρομαι ρε συ φίλε. Βαικά, πήρα για να σε ρωτήσω κάτι, μιας που ξέρεις και από υπολογιστές.

- Μην είσαι τόσο σίγουρος, Άκη. Απλώς, είμαι ικανότερος από σένα. Κατά τα άλλα, τελείως ανίκανος σύμφωνα με τα στάνταρντς των χρηστών.

- Καλά, καλά, ό,τι πεις. Λοιπόν άκου: Το καινούριο μου μωρό ασχολείται πολύ με το Ιντερνέτ και...

- Ίντερνετ, Άκη! Ο τόνος στο Ι. Ακούγεσαι σαν τον Ορφανό.

- Καλά μωρέ, στ' αρχίδια μου τώρα πώς προφέρεται. Λοιπόν, το μωρό μου ασχολείται πολύ με το Ίντερνετ και προσπαθεί να με βάλει κι εμένα στη φάση.

- Γιατί; Σκοπεύει να σε ευνουχίσει ψηφιακά; Να σου καταστρέψει την ψυχούλα;

- Όχι μωρέ! Να, είναι σε μια φάση που ασχολείται με το blogging.

- Ωχ...

- Τι «ωχ» ρε φίλε; Γι' αυτό σε πήρα, να μάθω τι παίζει με το blogging! Ξέρεις κάτι;

- Ρε συ Άκη, δεν το αφήνεις καλύτερα; Τόσα πράγματα μπορείς να κάνεις για να γεμίσεις την ώρα σου. Γιατί δεν ασχολείσαι με κάποιο νορμάλ χόμπι; Ζωγραφική, μουσική, διάβασμα, κανένα ταξιδάκι, καμιά συζήτηση με τους φίλους σου, επιτραπέζια παιχνίδια... τόσα υπάρχουν!

- Γιατί το λες αυτό ρε φίλε; Εμένα μια χαρά μου φαίνεται το blogging, αν κρίνω από τη διάθεση της γκόμενας!

- Ό,τι πεις, Άκη. Αλλά πριν ξεκινήσεις, άκου λίγο κάποια πράγματα.

- Για λέγε ρε φίλε. Καταρχάς, ξέρεις τι παίζει;

- Ξέρω, Άκη. Έχω κι εγώ blog.

- Έλα ρε! Ποιο είναι;

- Άστο καλύτερα Άκη. Λοιπόν, άκου: έχεις ακούσει ποτέ τον όρο «λογοτεχνικό τάλαντο»;

- Εεε...όχι.

- Λοιπόν, δεν είναι δύσκολο να το φανταστείς. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που διαθέτουν το παραπάνω χαρακτηριστικό. Υπάρχουν όμως και πολλοί περισσότεροι που νομίζουν ότι το διαθέτουν.

- Δηλαδή;

- Δηλαδή, το blogging δίνει στους ανθρώπους την ευκαιρία να αναδείξουν το τάλαντό τους. Γράφεις το κειμενάκι σου στο blog, σε μια ιστοσελίδα διαμορφωμένη από σένα για σένα, και μπαίνουν διάφοροι και σχολιάζουν.

- Ωραίο ακούγεται. Δεν διακρίνω τίποτε κακό.

- Ναι, μέχρις εδώ καλά. Αλλά, το Διαδίκτυο, γενικότερα, είναι το μοναδικό μέρος όπου ένας βλάκας μπορεί να φανεί έξυπνος. Ειδικότερα το blogging μοιάζει να επινοήθηκε για να εξυπηρετεί αυτόν ακριβώς τον σκοπό.

- Κάτσε ρε φίλε, μισό λεπτό! Ποιος κρίνει τον έξυπνο από τον βλάκα και με ποια κριτήρια;

- Το μοναδικό κριτήριο είναι η λογική, Άκη, όσο αντικειμενικότερα γίνεται. Επίσης, ένας ατάλαντος, μπορεί να φανεί ταλαντούχος, ένας κομπλεξικός μπορεί να δειχτεί «κανονικός» και ούτω καθ' εξής.

- Μου θυμίζει πολιτική και Reality Show μαζί!

- Κοντά είσαι, Άκη...

- Συνεχίζω λέγοντας πως, άπαξ και ξεκινήσεις το blogging, έχεις πολλές πιθανότητες να απορροφηθείς τόσο ώστε να μην ξεχωρίζεις την πραγματική ζωή από την διαδικτυακή πραγματικότητα. Οι φίλοι σου είναι πίξελ, οι εχθροί σου το ίδιο, οι αναφορές σου, οι συζητήσεις σου, η χαβούζα του καθημερινού σου κουτσομπολιού είναι πίξελ!

- Τι είναι αυτό το «πίξελ» ρε Τάκη;

- Τέλος πάντων, άστο. Για να σου δώσω να καταλάβεις, το blogging μοιάζει με τον αρθρογράφο της Espresso που λαμβάνει βραβείο Booker για το άρθρο του σχετικά με το botox της τάδε celebrity.

- Έτσι όπως τα λές, ακούγεται τελείως σκατά.

- Κοίτα, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μπορείς να γνωρίσεις πολύ ενδιαφέροντες και ικανούς ανθρώπους εκεί μέσα. Κάποιοι ίσως και να γίνουν φίλοι σου. Πολλοί θα υποκριθούν ότι είναι φίλοι σου, ειδικότερα αν το blog σου είναι δημοφιλές. Γενικότερα, πολλαπλασίασε τη ματαιοδοξία του μέσου ανθρώπου με το τετράγωνο του εγωισμού του και έχεις τον μέσο blogger.

- Κάτσε ρε φιλαράκο! Εδώ το μωρό μου λέει άλλα: ότι μπορώ να ανταλλάξω απόψεις, να μάθω πράγματα, να συμμετάσχω σε συζητήσεις, να γίνω καλύτερος άνθρωπος ρε παιδί μου!

- Είμαι σίγουρος ότι μπορείς να τα κάνεις όλα αυτά και χωρίς να γίνεις blogger.

- Ναι αλλά, το μωρό μου που ασχολείται με το blogging κατάφερε να γνωρίσει πολλούς ανθρώπους και να τη βοηθήσουν σε πολλά θέματα.

- Τυχερή η ερωμένη σου, Άκη. Έπεσε σε κανονικούς ανθρώπους. Σπάνια περίπτωση. Αλλά όχι απίθανη. Εδώ υπάρχουν καλοί μπάτσοι, γιατί να μην υπάρχουν και ειλικρινείς bloggers...

- Ναι αλλά εσύ μιλάς σα να σου έτυχαν τα χειρότερα.

- Μπα... δεν θα το' λεγα. Μάλλον τα ηλιθιότερα που έτυχαν. Κι επειδή κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια, σχημάτισα άποψη γενικότερα για το μέσο! Έτσι, για σπάσιμο.

- Τέλος πάντων, εσύ προτείνεις δηλαδή να μην ασχοληθώ.

- Όχι, Άκη. Δοκίμασε και δες πώς θα πάει. Η ευθύνη είναι δική σου. Το κρίμα στο λαιμό σου...

- Καλά μωρέ, θα το κάνω έτσι για την πλάκα... επειδή με «σπρώχνει» η μικρή!

- Θα ήθελα πραγματικά να σου πω πλλά περισσότερα, Άκη, αλλά θα σε αφήσω να ανακαλύψεις μόνος σου τη μαγεία της πορδής που λέγεται blogging. Δυστυχώς, οι ηλίθιοι είναι τόσοι πολλοί και τόσο ανίκητοι ώστε έχουν καταλάβει τα πάντα. Δεν ρεφάρουν με τίποτα και βρίσκονται παντού. Κανένα μέσο δεν σώζεται από τη ματαιοδοξία, την δοκησισοφία και την φιλαυτία. Κράτα αυτές τις τρεις τελευταίες λέξεις. Θα τις συναντήσεις μπροστά σου άπειρες φορές!

- Καλά ρε. Ευχαριστώ πάντως για τις διευκρινίσεις. Αλλά θα ήθελα να τα πούμε από κοντά, πιο διεξοδικά.

- Όποτε θέλεις, Άκη.

- Θα τα πούμε λοιπόν. Σύντομα. Αλήθεια, τώρα τι θα κάνεις;

- Τίποτα μωρέ, να, έχω ετοιμάσει ένα κειμενάκι για να το ποστάρω στο blog μου...

- Ε?!!!