Νεκρός χρόνος

Βαριέμαι.

Πολύ όμως. Πάρα πολύ.

Η λέξη «ρουτίνα» δεν αρκεί για να περιγράψει την καθημερινότητά μου. Δουλειά από τις 9 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα, λίγο τσιμπολόγημα, μια ώρα ύπνος και, 3 μέρες την εβδομάδα, δουλειά και το βράδυ, μέχρι τις 3 και μισή τα ξημερώματα. Άδεργουάιζ, παραμονή στο σπίτι για ξεκούραση και διάβασμα μέχρι την ώρα του βραδινού ύπνου: 11! Είμαι και πολύ φλωράκος να 'ούμε!

Η τελευταία φορά που πήγα σε μπαρ χωρίς να εργάζομαι σε αυτό ήταν τον περασμένο Σεπτέμβριο (οι διακοπές των Χριστουγέννων δεν μετράνε, έτσι). Μου λείπει, για να πω την αλήθεια. Όχι ότι ήμουν και μπαρόβιος, δηλαδή αλλά, να, χρειάζεται πού και πού λίγη αμπελοφιλοσοφία, λίγη συζήτηση με ποτό και καλή μουσική.

Για να είμαι ειλικρινής, πάντοτε σκεφτόμουν πως δεν θα μπορούσα ποτέ να εργάζομαι σε έναν τομέα που δεν θα μου άρεσε γιατί δεν θα άντεχα τη ρουτίνα. Φαντάζομαι πως και οι περισσότεροι σκέφτονται κάποως έτσι. Εξ ου λοιπόν και η περίεργη επιλογή των σπουδών μου: Αρχαία Ελληνική Φιλολογία στην Αγγλία. Κάθε, μα κάθε φορα που αναφερόμουν σε αυτό, ακολουθούσε η εξής στιχομυθία:

- Μα καλά, πήγες στην Αγγλία για να σπουδάσεις Αρχαία Ελληνικά;

- Ναι. Μόλις το είπα.

- Και θα μπορέσεις να βρεις μια ανθρώπινη δουλειά μετά (αυτή την ερώτηση την έκαναν κυρίως γυναίκες!);

- Δεν ξέρω.

- Αφού μπορούσες να επιλέξεις όποιον τομέα ήθελες, γιατί ντε και καλά Αρχαία Ελληνικά;

- Γιατί μου αρέσουν.

- Ναι αλλά θα πεινάσεις.

- Και λοιπόν; Θα προσπαθήσω να ζήσω άνετα.

- Έχει πήξει ο κόσμος στους φιλολόγους.

- Αδιαφορώ.

Τι να κάνω, προτιμώ τη ρουτίνα μου στο αντικείμενό μου. Μόνον εκεί την αντέχω γιατί την κατέχω. Όσο μπορώ, δηλαδή. Αλλά δεν αντέχω για πολύ την ανία ενός επαγγέλματος ή μιας εργασιακής θέσης που σχετίζεται με την επανάληψη μιας συγκεκριμένης διαδικασίας. Δεν μπορώ να βάζω σφραγίδες για 10 χρόνια. Τουλάχιστον, δεν μπορώ να το κάνω με τον ίδιο τρόπο. Για να καταπολεμήσω την ανία μιας τέτοιας δουλειάς, θα αναγκαζόμουν να εφευρίσκω τρόπους για να διατηρώ το ενδιαφέρον μου αμείωτο. Πιθανότατα, θα τα έκανα όλα πουτάνα στο τέλος. Άσε που δεν διακρίνομαι και για την κοινωνικότητά μου. Κάθε φορά που τύχαινε να εργάζομαι σε χώρο με άλλους, είχα τη φήμη του αμίλητου και αντικοινωνικού μαλάκα (η έννοια «μαλάκας» παραμένει σταθερή, τα επίθετα και οι μετοχές που τη συνοδεύουν αλλάζουν ανάλογα). Η ιδιότητα του «συναδέλφου» δεν μου ταίριαζε ποτέ. Δεν μπορώ π.χ. με τίποτα να κάνω «χαβαλέ» ή «κοινωνικά σχόλια» στο γραφείο με τους άλλους «συναδέλφους»: αισθάνομαι σαν λεπρός μεταξύ αριστοκρατών που μοσχοβολούν, επειδή αυτοί «παρακολουθούν» την επικαιρότητα (όχι μόνο την εργασιακή) κι εγώ αδιαφορώ παντελώς για όλα, εκτός από αυτά που αφορούν στη δουλειά. Ειδικότερα δε όταν ξεκινούσε το κουτσομπολιό, τότε ήταν που η αυτοκτονία περνούσε από το μυαλό μου.
Ένα άλλο πρόβλημα που αντιμετώπιζα κάθε φορά που εργαζόμουν ως υπάλληλος ήταν η έντονη αποστροφή προς τους «ανωτέρους». Είμαι άνθρωπος του Πρωτοκόλλου. Ειλικρινά. Θέλω να γίνονται όλα με βάση τη συμφωνία που έγινε και τον σχετικό κανονισμό. Θέλω δηλαδή να γίνονται όλα όπως πρέπει, ζητώ το αυτονόητο (σε αυτή την χώρα πρέπει να ζητάς το αυτονόητο). Κι όταν γίνονται λαδιές, παραθυράκια και παρεκτροπές εκνευρίζομαι. Κι όταν εκνευρίζομαι, μιλάω απότομα και γίνομαι εριστικός απέναντι στους «ανωτέρους» με αποτέλεσμα να μην στεριώνω για παραπάνω από μερικούς μήνες σε καμία δουλειά τέτοιου είδους (όλως παραδόξως, στον στρατό κατάφερα να τη βγάλω καθαρή). Τις μεγαλοστομίες και τις υποσχέσεις των αφεντικών τις έχω γραμμένες εκεί που δε λάμπει ο ήλιος. Γουστάρω πολύ να βρίσκομαι δίπλα σε έναν χέστη υπαλληλίσκο και να μιλώ προκλητικά στο αφεντικό. Χρησιμοποιώ οπωσδήποτε «λόγιους» όρους και, γενικότερα, δυσνόητες λέξεις για να τους κάνω να αισθάνονται κάπως. Φυσικά, δεν τα κάνω αυτά επειδή είμαι εξασφαλισμένος. Δεν είναι μια εκκεντρικότητα που απέκτησα και εξασκώ επειδή έχω εισόδημα από αλλού. Αν με απολύσουν, θα μείνω για καιρό χωρίς λεφτα μέχρι να βρω ξανά δουλειά. Αλλά δεν γουστάρω να αισθάνομαι ότι έχω την ανάγκη των αφεντικών. Το αντίστροφο προσπαθώ να πετύχω. Επίσης, εκτός από το αντικείμενό μου, καμία δουλειά δεν τη θεωρώ ώς πιθανό έδαφος για καριέρα. Π.χ., τα «λόγια τα μεγάλα» που άκουγα κάθε φορά που έπιανα δουλειά σε κάποιο περιοδικό, ήταν τελείως αέρας κοπανιστός: «εμείς εδώ είμαστε κατ'αρχάς επικοινωνιακοί, θέλουμε να ανεβάσουμε το επίπεδο της κουλτούρας της πόλης μας και πιστεύουμε ότι το περιοδικό μας θα κάνει τη διαφορά! Είμαστε όλοι μια οικογένεια εδώ και το think tank του περιοδικού έχει απίστευτες ιδέες! Θα τραντάξουμε τα λιμνάζοντα νερά της έντυπης δημοσιογραφίας, θα δημιουργήσουμε trend!!!». Περιττό να πω ότι το συγκεριμένο περιοδικό έκλεισε γιατί οι Θεσσαλονικείς είχαν ήδη το δικό τους trend από μόνοι τους. Πολύ γέλιο!!! (δεν θα σας πω τον τίτλο του περιοδικού, θα πω μόνον ότι σε αυτό αρθρογραφούσαν μερικοί από τους «όμορφους ανθρώπους αυτής της πόλης» και ο νοών νοήτω!). Έτσι που λέτε, λοιπόν. Η γενικότερη αρνητική μου διάθεση απέναντι σε όσους μεγαλοστομούν ξεκινά και από τις παραπάνω εμπειρίες. Γι' αυτό και δεν γουστάρω, π.χ., τις «δηλώσεις» των δημοσιογράφων για την «δεινότητά» τους. Δεν μπορώ με τίποτα να πιστέψω ότι ένας άνθρωπος που κρίνει τον ίδιο τον εαυτό του με την θετικότερη των κριτικών, έχει όντως το βάθος και το επίπεδο που περιγράφει (λέγε με Bernstein). Όλοι αυτοί είναι ημιμαθείς και το κάνουν για να κρύψουν τον κομπλεξισμό τους. Κατά κύριο λόγο, όποιος «την έχει δει» και νομίζει ότι έχει μια ανωτερότητα που του δίνει το δικαίωμα να απορρίπτει τους υπόλοιπους, αυτός είναι που πρέπει να αποφεύγουμε κάθε φορά και ειδικότερα τα «δημιουργήματά» του. Αυτά τα τελευταία είναι σίγουρα σκατά με τεχνητό άρωμα. Η σεμνότητα και το μέτρο δείχνουν το μεγαλείο μιας ψυχής και ενός νου. Η κομπορρημοσύνη και ο αυτο-βαυκαλισμός είναι ενδείξεις χαμηλής ποιότητας και αυτό αποδεικνύεται, σύντομα και αναφανδόν. Τον Πυθαγόρα τον θεωρούσαν τόσο σημαντικό, ώστε ντρέπονταν να τον προσφωνήσουν με το όνομά του και έλεγαν απλώς «Αυτός έφα». Ωστόσο, ο ίδιος ήταν υπόδειγμα σεμνότητας. Για όλους. Και όλοι ξέρουν πόσο σημαντικός ήταν.

Οι Λατίνοι έλεγαν: «Να φοβάσαι τον άνθρωπο του ενός βιβλίου». Δυστυχώς, τα «πολιτιστικά» (και όχι μόνο) ηνία της χώρας μας τα κρατούν τέτοιοι άνθρωποι.

Άρχισα πάλι να πλατειάζω. Δεν πειράζει. Εγώ γράφω κι όποιος θέλει να με υποστεί, θα κάνει υπομονή.

Δεν έχω κάποιο συμπέρασμα στο οποίο επιθυμώ να καταλήξω. Είναι 1 το μεσημέρι, σε λίγη ώρα πρέπει να ξεκινήσω για το επόμενο ιδιαίτερο και σκοτώνω τον ενδιάμεσο νεκρό χρόνο γράφοντας αυτό το ποστ. Καλύτερα απ' ότι παλιά, όταν σκότωνα το νεκρό χρόνο καπνίζοντας.

Άντε, ώρα να την κάνω.