Σενάριο

Τις τελευταίες ημέρες διακατέχομαι από την ακατάσχετη επιθυμία να σκοτώσω την ανία μου επινοώντας ένα σενάριο το οποίο θα περιλαμβάνει ανύποπτους πολίτες και θα αποτελέσει πηγή γέλιου για μένα (αυτό λέγεται «μακροπερίοδος λόγος!»).

Το βίτσιο αυτό το απέκτησα λίγο μετά την εφηβεία μου (πράγμα το οποίο οφείλεται μάλλον στο γεγονός ότι μεγάλωσα χωρίς αδέρφια μόνος σε ένα δωμάτιο με βιβλία). Ώρες ώρες βαριόμουνα τόσο, ώστε επινοούσα διάφορες «καταστάσεις» με πρωταγωνιστές ανύποπτους ανθρώπους. Φυσικά, σκοπός ήταν το γέλιο και όχι ο εμπαιγμός.

Γύρω στο 1996, πήρα την τότε κοπέλα μου και βγήκαμε έξω για να εφαρμόσουμε ένα τέτοιο σενάριο (να εφαρμόσω δηλαδή, επειδή η συμπαθεστάτη και αξιαγάπητη τότε κοπέλα μου - το «τότε» προσδιορίζει το «κοπέλα» και όχι τα επίθετα «συμπαθεστάτη» και «αξιαγάπητη» - συμφωνούσε χωρίς ποτέ να φέρει αντίρρηση στις εκκεντρικές παπαριές μου). Ντυθήκαμε «κυριλέ», αυτή με σικάτο φόρεμα εξόδου κι εγώ με γραβατούλα, κουστούμι και το μαλλί (ήταν μακρύ τότε) «γλειμμένο» από το ζελέ και κοτσιδιασμένο. Έμοιαζα με Νεαντερτάλειο που κέρδισε 8 τόνους πυριτόλιθου στο Παλαιολοθικό Λαχείο και πήρε την καλή του να το γιορτάσουν. Ένιγουέι, καταλήξαμε σε ένα σούπερ σικ εστιατόριο της πόλης (δεν θα πω ονόματα γιατί με κυνηγούν) και κάναμε μεγαλοπρεπή είσοδο. Αφού καθήσαμε στο τραπέζι και συμβούλευσα την ερωμένη μου να συμφωνεί σε ότι λέω, κάλεσα τον σερβιτόρο και, χωρίς να πολυπιστεύω ότι θα πιάσει το κόλπο, του ζήτησα να μιλήσω με τον υπεύθυνο. Στον τελευταίο είπα πως είμαστε δημοσιογράφοι ενός νέου περιοδικού με τον τίτλο «Γευσιγνωσία και του ζήτησα να μας προτείνει τα αντιπροσωπευτικότερα πιάτα του καταστήματος. Θυμάμαι καλά ότι, ανάμεσα σε άλλα, φάγαμε πένες με θαλασσινά και μια γερμανική σούπα με wurst. Για να μην πολυλογώ, φάγαμε, σκάσαμε και, ενώ είχαμε χρηματα για να πληρώσουμε τα πανάκριβα φαγητά (πήγαμε προετοιμασμένοι), στο τέλος δεν πληρώσαμε τίποτα (επιμείναμε βέβαια να πληρώσουμε για να μην καρφωθούμε αλλά ο υπεύθυνος-μάστερ του γλειψίματος δεν δεχόταν κουβέντα).

Σε μια δεύτερη περίπτωση, το κόλπο ήταν πιο ακραίο. Με μια άλλη κοπέλα (από τις περιπτώσεις του τύπου «κάτι παίζει μεταξύ μας αλλά κανείς από τους δυο δεν είναι σίγουρος») πήγαμε σε ένα gay μαγαζί της πόλης. Πριν εισέλθουμε, της διευκρίνισα λεπτομερώς τις πτυχές του σεναρίου: έγω είμαι Πορτογάλος (Χουάν), αυτή Ισπανίδα (Μπεατρίσε, αν θυμάμαι καλά) και ταξιδεύουμε με Interrail σε όλη την Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι ο τελευταίος προορισμός μας, μόλις αφιχθήκαμε και ψάχνουμε για κάποιο youth hostel να καταλύσουμε (σημείωση: και οι δυο μιλούσαμε ισπανικά - η κοπέλα πολύ καλύτερα, αλλά επιλέξαμε δυο διαφορετικές και συνάμα συγγενικές εθνικότητες για να μπορούμε να μιλάμε στα ισπανικά και στα αγγλικά όταν, τάχατες, δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε).
Τέλος πάντων, καθήσαμε στη μπάρα του μαγαζιού και όταν ο ευγενέστατος (και φυσικά gay) μπάρμαν ζήτησε να παραγγείλουμε, εμείς ζητήσαμε τα ποτά μας στα αγγλικά. Αμέσως δυο-τρία κεφάλια γύρισαν και μας κοίταξαν. Όταν μας έφερε τα ποτά, του ζήτησα ευγενικά να μας πει εάν γνώριζε κάποιο φτηνό youth hostel. Ό άνθρωπος έγινε Βέγγος κυριολεκτικά, ρωτώντας κάθε πελάτη μέχρι να βρει τις απαραίτητες πληροφορίες (ομολογώ πως αισθάνθηκα λίγο άσχημα αλλά το ξεπέρασα μετά τα δυο πρώτα ποτά). Στο τέλος ήρθε με ένα χαρτί που είχε ο,τι ακριβώς θέλαμε. Εμείς τον ευχαριστήσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε μεταξύ μας στα ισπανικά:

- Beatrice, quieres venir a mi apartimento para una fiesta privada?

- Que te jodan, Juan!

- Eres una mujer mui bonita!

- Que te jodan, cabron!

...και άλλα παρόμοια...

Σε κάποια φάση, ήρθε μια παρέα από 4 κοπέλες-ακολούθους της Σαπφούς. Καθήσανε δίπλα μας και ο μπάρμαν, ο οποίος τις γνώριζε, θεώρησε σωστό να τους πει για εμάς. Αμέσως ένδειξαν ενδιαφέρον και πολύ συχνά σταματούσαν τη συζήτησή τους για να ακούσουν εμένα και την φίλη μου να μιλάμε:

- Άκου ρε συ!!! Τι γλώσσα! Τι μέταλλο (ναι, είπαν και αυτό το κλισέ!)!

- Ζευγάρι φαίνονται. Τους ζηλεύω που ταξιδεύουν έτσι μαζί!

- Η κοπέλα είναι πολύ συμπαθητική!

- Ρε σεις, να τους πούμε να έρθουν μετά στο Μπ...... (gay club, απ' ότι φαντάζομαι)?

- Εγώ λέω να πάμε όλοι μαζί με το αυτοκίνητο. Ξένοι είναι, δεν έχουν ιδέα τι γίνεται εδώ, θα χαθούν.

- Ρε σεις, πώς θα γίνει να έρθει η κοπέλα μαζί μας χωρίς τον μαλάκα που κουβαλά?

- Μην είσαι χαζή ρε! Αφού είναι ζευγάρι, πώς θα τον ξεφορτωθούμε, γίνεται?

Για να μην πολυλογώ (και πάλι), μας κεράσαν άπειρα σφηνάκια και αναλώθηκαν στο να μας πείσουν να τις ακολουθήσουμε στο κλαμπ. Εμείς γίναμε τόσο ζάντα που ούτε καν καταλαβαίναμε τι γινόταν. Κοντέψαμε να προδοθούμε δυο-τρεις φορές αλλά ευτυχώς το καλύψαμε. Στο τέλος, τα ποτά μας τα κέρασε όλα ο μπάρμαν. Ήμασταν τόσο κομμάτια που δεν προλάβαμε να αισθανθούμε άσχημα. Είπαμε ότι χρειαζόμασταν ξεκούραση και φύγαμε.

Όταν βγήκαμε έξω από το μαγαζί και προχωρήσαμε με ρικά βήματα πιο πέρα, η φίλη-δυνάμει ερωμένη μου είπε ότι δεν θέλει να ξαναβγεί ποτέ μαζί μου. Το τηρεί μέχρι σήμερα.




Για πετάχτε κι εσείς καμιά ιδέα για παρόμοιο σενάριο. Άντε, περιμένω προτάσεις!